✔️Dantes Reis naar de Waarheid (VOLTOOID)

🏳️‍🌈Hoofdstuk 31 - Acceptatie & terugkeer

Thema: Lost - 12AM

***

Nadat de jongens weg zijn besluit ik naar mijn kamer te gaan. Ik wil niets liever dan even alleen zijn.

Een vliegticket, denk ik. Ik kan terug!

Mijn moeder is beneden om wat spullen op te ruimen van ons feestje, maar ik heb haar nog niet kunnen spreken over Quinn, mijn vader, de brieven en mijn geplande tripje in de herfstvakantie. Sinds ze terug is, is de sfeer tussen ons nog niet veranderd, hoe graag ik dat ook zou willen.

Hoe zou ze reageren als ik haar alles vertel?

Ik loop naar mijn bureau toe en haal Quinn's schetsboek uit de onderste la van de kast.

De pagina's zijn nog steeds wat vuil en kapot van de kracht die meneer Smeets gebruikt had om de schetsen op de grond te gooien in Ostia. De herinnering bezorgt me verdriet en pijn. Het had niet zo mogen gaan.

Ik bekijk de schetsen één voor één. Sommigen zijn van standbeelden en fresco's in de stad, maar anderen zijn van mij. Ik kan amper geloven hoe lijkend de beelden zijn die hij gemaakt heeft en dat de emoties zo verschillend zijn.

De tekening die me het meeste trekt is er ook eentje van mijn gezicht. Mijn favoriet. De schets van houtskool waarop ik volop lach. Je ziet mijn persoonlijkheid er het meeste in terug. Hij heeft alles goed aan mijn uiterlijk: mijn sproeten, mijn neusbrug, mijn lippen en oncontroleerbare krullen.

Mijn vingers gaan de lijnen van een schets na die Quinn niet zo lang geleden nog gemaakt heeft. Ik beeld me in hoe hij zo heerlijk op kon gaan in zijn hobby en de zachtheid die hij in zijn handen en armen had als hij over het papier heen bewoog met zijn potlood. Het was magisch om hem in zijn element te zien. Hij heeft talent.

Een brandende pijn in mijn borst zet op wanneer ik het boek opzij leg en zijn brief van vanmorgen erbij pak. Ik had er bijna overheen gekeken, maar Quinn schreef dat hij een tekening van zijn examenstuk bij de vele pagina's gestopt had.

Ik ben niet de meest artistieke persoon, maar ik denk te snappen wat hij gemaakt heeft.

Hij heeft zichzelf getekend.

Een portret van zijn gezicht, welke lijkt te verdrinken in een laag water. Zijn ogen zijn geopend. Ik vind het knap dat hij alle details uit zijn gezicht heeft kunnen tekenen, ook al is het maar een schets. De lijnen van zijn kaak lopen precies zoals ik ze herinneren. Het is zo realistisch dat het net is alsof ik hem aan kan raken.

Zijn gezichtsuitdrukking is er een van verdriet. Je kan het water niet van echte tranen onderscheiden. Het deel van de schets wat vooral opvalt zijn de donkere vlekken die in het water te zien zijn. Als ik het goed heb moet het bloed voorstellen. Aan de linkerkant van zijn gezicht zit een snee vlak onder zijn jukbeen. Tranen voor verlating en verraad. Bloed geïnfecteerd met hiv.

Ik vind het een prachtig stuk. Het laat zijn kwetsbaarheid zien in de vorm van zijn ziekte, zonder dat het al te opvallend is. Het feit dat hij zichzelf gebruikt als model toont aan dat hij dat deel van hemzelf accepteert.

"Wat denk jij ervan, Ves?"

Ik aai Vesuvius over zijn kop en krab achter zijn oren. Hij draait zich op zijn rug en laat zijn buik zien terwijl hij me verstomd aanstaart.