"Weet je zéker dat je het oké vindt als ik ga?" Het is inmiddels vrijdagochtend – vroeg – en Liselotte staat op het punt om te vertrekken. Bram hij heeft haar weekendtas al in de achterbak gegooid, Thomas in zijn autostoeltje gezet en zit nu in de auto op haar te wachten. Zij moet eerst afscheid nemen van Fenna, maar hoe dichterbij het moment om te vertrekken komt, hoe meer ze ertegenop ziet. Fenna leunt tegen de deurpost en kijkt Liselotte met vermoeide bruine ogen aan. Ze heeft weer slecht geslapen, en het is nu ook pas half zes 's ochtends; omdat Liselotte een vroege vlucht heeft. "Ga nou maar..." Mompelt ze. Ze vindt het eigenlijk helemaal niet oké, maar was niet van plan dat toe te geven. Ze heeft de afgelopen dagen veel nagedacht over deze beslissing, maar ze vindt dat ze toch echt wel een weekendje alleen moet kunnen zijn, hoe naar ze het idee ook vindt.
"Fenna..." Liselotte zucht en legt haar hand tegen de arm van de blondine, "beloof je me dan wel dat je belt, als het niet gaat? Kopenhagen is niet heel ver weg. Ik kan –" "Het is oké, Lies," onderbreekt Fenna, "ik red me wel. En anders zijn ook Bram en Evert nog in de buurt." Ze forceert een zo overtuigend mogelijke glimlach en omhelst Liselotte dan. Ze houdt Liselotte iets steviger en iets langer vast dan normaal, maar als ze een weekend alleen gaat zijn heeft ze dit nodig. Liselotte houdt haar vast en zegt niks, tot Fenna zich uiteindelijk losmaakt. "Ik ben trots op je," glimlacht de brunette dan. Er verschijnt ook een glimlachje op Fenna's gezicht, een echte dit keer. "Veel plezier dit weekend. Of succes, ik weet niet wat je nodig hebt." Ze grijnst.
Als Liselotte even later bij Bram in de auto de straat uit rijdt, sluit Fenna de deur. Het huis is stil en leeg, zo zonder Liselotte en Thomas. En dat zal de afgelopen dagen ook zo blijven met Liselotte in Kopenhagen en Thomas die bij Bram blijft logeren. Hoewel Fenna doordeweeks, als Liselotte werkt en Thomas op de crèche zit, ook alleen is in een stil en leeg huis voelt het nu toch anders. Ze zucht diep, als ze zich nu al ongemakkelijk voelt kan het nog wel eens een heel lang weekend worden. Ze haalt haar hand door haar haren, ademt een paar keer diep in en uit en loopt dan door naar de keuken. Een kop koffie en ontbijt kan ze wel gebruiken, dan ziet ze daarna wel verder.
De rest van de dag blijft Fenna met het onrustige gevoel zitten. Dat gevoel dat ontstond zodra Liselotte de straat uit reed en zij de deur sloot. Ze probeert zichzelf in te prenten dat het zinloos is, dat er – zeker op dit moment – niks anders is dan alle andere keren dat ze hier alleen is geweest. Maar wat ze rationeel zo zeker weet komt niet binnen bij haar gevoel. Ze houdt zichzelf voor dat er niks aan de hand is, dat Alexander dood is, dat er niemand is die haar kwaad wil doen. Maar ook dat werkt niet. Ze probeert het nog met een andere redenatie; zelfs als er iemand zou zijn die haar kwaad zou willen doen zou ze niet in de problemen zijn, ze zit hier veilig binnen met alle deuren en ramen op slot. Maar niks werkt, ze blijft een onrust in haar lijf voelen.
Aan het begin van de avond ligt Fenna op haar rug op de bank. Het begint te schemeren en ze heeft wat lampen aangedaan. Het licht werpt lange schaduwen op de muren, en dat maakt Fenna op de een of andere manier nog onrustiger, ook al vindt ze het zachte licht in de woonkamer normaal juist zo fijn. Ze heeft de hele dag geprobeerd haar normale routines te volgen; wat dingen in huis doen, eten op vaste tijden. Maar ook dat bracht haar geen rust. In een laatste poging heeft ze nu de tv niet aangezet, maar ligt ze met haar oortjes in op haar rug. Een mindfulness app open op haar telefoon. Ze vond dit allemaal onzin, maar de laatste weken heeft Liselotte haar af en toe overtuigd om dit te doen, en ze werd er telkens – in elk geval tijdelijk – rustig van.
Een paar minuten heeft Fenna inderdaad – de zo gewenste – rust in haar hoofd. Uitgeput ligt ze op de bank. Haar ogen zijn gesloten, maar voor ze in slaap kan vallen kruipt de onrust weer haar lijf binnen. Ze blaast zacht wat lucht uit, komt overeind en zet de tv aan bij wijze van achtergrondgeluid. Ze grijpt naar haar telefoon en ziet dat ze van zowel Evert als Liselotte een berichtje heeft. De hele dag door heeft ze contact met beiden gehad, maar ze heeft niks gezegd over hoe ze zich voelt. Iedereen is al bezorgd genoeg, en ze wil bewijzen dat ze zichzelf ook prima kan redden.
