Liselotte ziet Fenna verstijven als Evert begint te schreeuwen. De blondine knijpt heel hard in de hand van haar vriendin, haar andere hand om de dekens geklemd. Liselotte draait zich wat naar Evert toe en kijkt hem aan. "Evert, ga afkoelen," spreekt ze hem streng toe, "nee, niet protesteren. Dit is niet de manier. Ga naar buiten, ga een stukje lopen." Haar stem laat geen enkel protest toe, en Evert druipt af richting de deur, waarop Liselotte haar blik tot Bram wendt. "Ga met hem mee," draagt ze hem op, "en laat hem echt even rustig worden."
Als Evert en Bram de deur uit zijn gelopen, kijkt Liselotte weer naar Fenna, die nog steeds met grote ogen voor zich uit zit te staren en haar handen vast heeft geklemd. "Hé," fluistert Liselotte tegen haar, "het is oké..." Fenna heeft nog steeds een van haar handen stevig in die van Liselotte geknepen, en de brunette wrijft nu met haar andere hand over haar pols. De aanraking lijkt Fenna ervan bewust te maken dat ze nog steeds knijpt, en langzaam laat ze los. "Sorry, Lies," fluistert ze met schorre stem. Als Liselotte naar haar kijkt, ziet ze dat er tranen opwellen in haar bruine ogen. "Oh, Fen," mompelt Liselotte, voordat ze haar armen om haar vriendin heen slaat en haar stevig omhelst.
De tranen stromen over Fenna's wangen. Liselottes armen zijn stevig om haar heen geslagen en ze geeft zich eraan over. Meer kan ze op dit moment niet. Ze heeft zo lang haar best gedaan om alles tegen te houden, er niet aan te denken. De laatste vierentwintig uur, met haar vrienden om haar heen kon ze eigenlijk al niet meer. Maar nu, nu Liselotte haar in een stevige omhelzing heeft getrokken, breekt ze. Ze laat haar hoofd tegen Liselottes schouder rusten. De geluidloze tranen die over haar wangen liepen veranderen nu in hevige snikken met lange uithalen.
Liselotte strijkt zachtjes door Fenna's haren en zegt niks. Alle spanning die al om Fenna heen hing lijkt de blondine er nu uit te huilen. Liselotte houdt haar stevig vast en laat haar snikken. Praten komt later wel. Dit verdriet lijkt nu te groot om door woorden gedekt te kunnen worden. Ze voelt Fenna's armen om haar heen, de handen van de blondine in haar shirt geklauwd. "Huil maar, Fen," fluistert ze, "laat het er allemaal maar uitkomen." Dat zijn de enige woorden die ze zegt. Verder laat ze Fenna huilen zonder te spreken. Minutenlang houdt ze haar armen om de blondine heen geklemd.
Uiteindelijk kalmeert Fenna een beetje. De enorme storm in haar hoofd komt iets tot rust en ze kan weer nadenken. Ze dwingt zichzelf om te stoppen met snikken en focust op haar ademhaling. De tranen stoppen en ze maakt zich los van Liselotte. Met de rug van haar hand veegt ze de tranen van haar wangen voor ze haar blik langzaam tot Liselotte wendt. "Ik weet niet waar ik moet beginnen," zegt ze dan zachtjes, met een trilling in haar stem.
Liselotte reikt naar Fenna's hand en knijpt er zachtjes in. "Begin maar bij het begin, Fen..." Zegt ze dan. Fenna's ogen vullen opnieuw met tranen en ze wendt haar blik af. "Ik weet het niet," fluistert ze met schorre stem, "ik weet niet waar het begin is." Ze haalt trillerig adem. Liselotte geeft opnieuw een zacht kneepje in haar hand. Fenna slikt. "Ik wil er niet over nadenken... Ik wil er niet over praten, Lies," Heel even richt ze haar blik op Liselotte, en kijkt ze haar vriendin met grote, smekende ogen aan, "ik wil het alleen maar allemaal vergeten." Mompelt ze, voor ze weer wegkijkt.
Even aarzelt Liselotte. Ze wil niet aandringen, niet nu Fenna er zo breekbaar uitziet. Met een bleek gezicht en donkere kringen onder haar rooddoorlopen ogen. Met haar duim wrijft Liselotte over Fenna's hand. Het liefst zou ze toegeven aan Fenna's wens om niet te praten, maar er zijn te veel vragen. "Fen," ze kijkt naar haar vriendin, "probeer maar te vertellen... Je moet het niet opkroppen." Fenna blaast zachtjes wat lucht uit, maar schud dan haar hoofd, "ik weet het echt even niet..." Zegt ze met een klein stemmetje. Liselotte geeft opnieuw een kneepje in haar hand. Ze kan niet helpen met het begin, maar misschien wel met het einde. "Fenna? Weet je hoe je in dat busje terecht bent gekomen?" Vraagt ze dan zacht. Fenna slikt, en staart strak voor zich uit. Het blijft stil in de kamer, tot ze uiteindelijk knikt. "Ja," fluistert ze, "Alex... D-door Alexander..."
