Evert trommelt met zijn vingers op het stuur. Het is nog heel vroeg 's ochtends, maar hij wilde Fenna toch heel even zien voor hij ging werken. Hij heeft kort contact met haar gehad, ze is al wakker en ze vindt het oké als hij langskomt. Hij was opgelucht toen ze dat zei, want hij heeft er enorm veel behoefte aan om haar te zien en te spreken. Even denkt hij terug aan de vorige avond, toen Liselotte hem had gebeld en Fenna's verhaal zo goed mogelijk had verteld. Evert was woest geweest, en als Alexander niet al dood was geweest had hij hem zonder twijfel wat aangedaan. Hij zucht. Al die keren dat hij Fenna heeft gesproken. Soms klonk ze niet als zichzelf, zei ze dingen die hij niet vond kloppen. Maar hij dacht elke keer dat het aan hem lag. Dat er gewoon dingen veranderd waren toen ze uit elkaar gingen en dat ze nu weer gelukkig was met Alexander. Hij had er onmogelijk méér naast kunnen zitten. In plaats van een gelukkig nieuw leven, was Fenna blootgesteld aan mishandeling.
Fenna ligt nog wat te doezelen in bed, maar als de deur opengaat schrikt ze gelijk klaarwakker. Al die maanden in de kelder hebben haar hyperalert gemaakt op gevaar en ze kan dat voorlopig niet kwijtraken. "Hey," ze glimlacht vermoeid naar Evert, "sinds wanneer hou jij van vroeg opstaan?" Vraagt ze dan, doelend op het tijdstip en haar kennis dat Evert normaal gesproken nooit vrijwillig eerder dan nodig zijn bed verlaat. Hij glimlacht ook, en gaat op de stoel naast het bed zitten. "Dries dwingt ons gewoon om te werken, en ik wilde je even zien vandaag..." Legt hij uit, "en Lies heeft verteld wat er allemaal gebeurd is," voegt hij er nog aan toe.
Fenna blaast zachtjes wat lucht uit en wendt haar blik van Evert af. Hem kennende wil hij het er nu over hebben, en dat is wel het laatste waar ze zin in heeft. Niet 's ochtends als ze net wakker is. Al moet ze toegeven dat ze er waarschijnlijk nooit over wil gaan praten. Ze tikt met de wijsvinger van haar rechterhand op de dekens. Een snelle beweging waar ze zich eigenlijk niet eens bewust van is. Wachtend op een vraag van Evert, die sowieso wel gaat komen.
"Hoe heb je geslapen?" Evert ziet de spanning op Fenna's gezicht en in haar houding en besluit om geen ingewikkelde, diepe vragen aan haar te stellen nu. Ze kijkt hem nu wel aan, duidelijk opgelucht door de aard van de vraag. "Wel oké," antwoordt ze rustig, "tien uur achter elkaar... Was blijkbaar nodig." Ze glimlacht zwakjes, tot Evert zijn hand over de hare heen legt en haar hele lichaam aanspant. "Sorry," Evert trekt direct zijn hand terug, "maar Fen... Je hoeft niet meer bang te zijn, hè? Alexander is dood... Ik ben het maar nu." Zegt hij dan zacht.
Fenna bijt hard op de binnenkant van haar lip. Ze voelt tranen achter haar ogen branden. Rationeel heeft Evert honderd procent gelijk, maar hoe kan ze hem nou uitleggen dat dat absoluut niet zo voelt? Ze slikt en houdt haar blik op haar handen gericht. "Je hebt gelijk," haar stem is nauwelijks harder dan een fluistertoon, "en toch ook niet..." Ze haalt haar schouders op, "ik-ik dacht ook dat ik Alex kon vertrouwen," geeft ze dan zacht toe, "ik vertrouwde hem blind... Net zoals ik jou vertrouw. En ik-ik weet wel dat je nooit zoiets zou doen, maar..." Ze heeft een brok in haar keel die ervoor zorgt dat ze niet verder kan praten.
Evert kijkt naar Fenna, "maar toch ben je bang..." Maakt hij haar zin zachtjes af. Ze knikt langzaam, waarna ze hem aankijkt, met tranen in haar ogen. "Sorry..." Hij schudt zijn hoofd, "nee, Fen... Je hoeft je niet te verontschuldigen, echt niet. Dit is niet jouw schuld." Zijn bloed kookt, en hij moet moeite doen om zijn woede onder controle te houden. Hij is niet boos op Fenna, hij meent wat hij zegt, het is niet haar schuld, maar hij is ziedend op Alexander. "Fenna..." Hij slikt, en even kijken ze elkaar aan zonder iets te zeggen, "ik snap wat je zegt... En... Wil je alsjeblieft je eigen grenzen aangeven? Als je wil dat ik ga, dat ik je met rust laat... Dat is oké, echt." Hij kijkt haar aan. Ze knikt kort en wendt dan haar blik weer even af. "Ik wil niet bang zijn, echt niet... Ik weet dat jij het bent en dat je nooit iets zou doen... Ik-ik..." Ze haalt haar schouders op. Hij bijt op zijn lip. "Dat beloof ik je, sowieso. Ik zal nóóit over je grenzen heen gaan of iets doen wat jij niet wil. Maar dan moet jij het aangeven als er iets niet oké is voor jou." Ze kijkt hem aan, dankbaar voor zijn woorden. "Beloofd." Glimlacht ze.
----------------
hoihoi! Inmiddels ruim drie weken na m'n vorige upload... Was niet de bedoeling. Ik ben drie weken in Vietnam op reis geweest en Wattpad werkte daar niet, dus al m'n vooruitgeschreven hoofdstukken kon ik helaas niet uploaden. Maar, ik ben er weer, en kan de komende tijd dus wat vaker posten!
x Laura
