Tegen zevenen opent Liselotte de voordeur van haar huis, Bram en Evert achter haar. Op het bureau is het druk met de moordzaak, en ze hadden halverwege de middag naar Fenna gebeld, dat ze het niet gingen redden maar dat ze het graag een keer zouden willen inhalen als het weer rustiger is. Het was even stil geweest aan de andere kant van de lijn, maar toen had Fenna een ander voorstel gedaan. Ze had aangeboden dat zij wel kon koken. Eten moest iedereen toch, dat kon net zo goed even bij Liselotte thuis in plaats van op het bureau. Het trio in de kantoortuin had zonder twijfel naar elkaar geknikt, en zo staan ze nu in de hal van Liselottes huis.
In de keuken staat Fenna in een pan te roeren, maar ze draait zich om als ze haar vrienden hoort binnenkomen. Liselotte loopt voorop, wrijft even over Fenna's schouder, kijkt in de pan en gaat dan aan tafel zitten met haar laptop opengeklapt. Ze moet nog even wat uitzoeken voor ze gaan eten. Bram en Evert staan een beetje te aarzelen. "Mag ik...?" Vraagt Bram dan voorzichtig. Fenna glimlacht zwakjes en knikt dan. Zonder langer te wachten overbrugt Bram de afstand tussen hen en slaat hij zijn armen om haar heen. Ze geeft zich aan hem over, haar hoofd tegen zijn schouder. "Goed om je te zien," fluistert hij in haar oor, waarop ze knikt. Hij voelt het tegen zijn schouder.
Na een tijdje maakt Fenna zich van Bram los. "Kan je even in die pan roeren?" Vraagt ze hem voor ze haar blik op Evert richt. Hij lijkt nog steeds wat te aarzelen, zijn blauwe ogen wel op haar gericht maar geen beweging. Ze glimlacht zwakjes naar hem en zet dan een stap naar hem toe, wat hij als teken opvat dat ook hij kan bewegen. Binnen een fractie van een seconde is hij bij haar, dan slaat hij zacht en voorzichtig zijn armen om haar heen. Eentje om haar middel, waarmee hij haar lichaam tegen hem aan drukt. Zijn andere arm lichtjes om haar schouders. Zij slaat beide armen om zijn nek en begraaft haar gezicht in de hoek tussen zijn nek en zijn schouder.
Fenna zou wel voor altijd in deze omhelzing met Evert willen blijven. In deze omgeving, met Liselotte op nog geen drie meter afstand voelt ze zich veilig. Op deze manier heeft ze er geen enkele moeite mee om Evert te vertrouwen, om zich aan hem over te geven. Nu beseft ze zich hoe erg ze hem heeft gemist het afgelopen halfjaar, hoe zeer ze hem nodig heeft. Ze vouwt haar armen wat steviger om zijn nek, trekt zich wat dichter naar hem toe. Ze zou hem willen zeggen dat ze hem heeft gemist, maar ze krijgt de woorden niet gevormd. In plaats daarvan houdt ze hem stevig vast.
Bram en Liselotte kijken zwijgend naar de omhelzing. De relatie tussen Evert en Fenna is door de jaren heen vele malen aan veranderingen blootgesteld, maar als er een ding is wat duidelijk is, dan is het dan het blonde duo ontzettend veel om elkaar geeft. Ook in deze omhelzing, waarbij ze volledig in elkaar opgaan – bijna in elkaar lijken te smelten – is de genegenheid duidelijk zichtbaar. Liselotte kijkt naar Bram, die zijn ogen van het blonde duo afhaalt en haar blik ontmoet. Even glimlachen ze zwakjes naar elkaar, een stille belofte op een poging tot een toekomst. Niet nu direct, nu alles om hen heen zo ingewikkeld is, maar op een later moment. Hun tijd komt nog.
Als Evert en Fenna zich eindelijk van elkaar losmaken haalt Bram de pan waarin hij stond te roeren van het vuur en neemt iedereen plaats aan tafel. Terwijl ze opscheppen en eten komt er langzaam een gesprek op gang. In eerste instantie vragen de mannen veel aan Fenna, over hoe het met haar gaat, hoe ze zich voelt, wat er in haar omgaat. Maar haar antwoorden zijn kort en ontwijkend en Evert realiseert zich dat dit niet de manier en niet het moment is om een gesprek met haar te voeren erover. Hij zit naast Bram, tegenover Fenna. Onder tafel tikt hij met zijn voet zacht tegen haar scheenbeen. Ze had haar blik al een tijdje strak op haar bord gericht, maar kijkt nu naar hem op. Hij glimlacht verontschuldigend naar haar, en brengt het onderwerp van het gesprek dan moeiteloos op de zaak waar ze op het bureau mee bezig zijn. Fenna houdt zijn blik nog even vast en glimlacht zwakjes naar hem. Ze is hem dankbaar dat hij doorhad dat ze niet zo goed wist hoe ze over zichzelf moest praten, en misschien nog wel dankbaarder dat hij het gesprek op zo'n vloeiende manier heeft veranderd. Ze realiseert zich opnieuw hoe erg ze hem heeft gemist.
