Mister Right | Taegguk ✓

3| You made me feel as though

Bu bölüm benim için çok değerli. Umarım beğenirsiniz ♡

İyi okumalar <3

Bakışlarımı yerde sabit tutmaya çalıştım. Ve birkaç saniyelik de olsa dünyadan yok olabilmeyi diledim.

"Taehyung tekrar soruyorum! Yüzünün hali ne?"

Babam Jin çıldırmıştı. Kapıyı açmak için şifreyi girmeye çalıştığımda kapı açılmıştı ve beni karşılamıştı. O andan beri evde dört dönüyor sorular soruyordu. Ama ben yüzüne bakamıyordum. Kendimi onlara karşı suçlu hissediyordum.

"TAEHYUNG! BANA BAK! BENİ CİDDİYE ALMIYOR MUSUN! YÜZÜME BAK!"

Ani çıkışı ile kaşlarımı çattım. Mimik yaptığımdan dolayı acı hissetmiştim fakat umursamadım.

Bakmadan sinirle konuştum. Bir anda fazlasıyla sinirlenmiştim. Sabahtan beri duygu değişimi yaşayıp duruyordum ve bu beni yormuştu. Bu yüzden kelimeler ağzımdan düşünmeden çıktı.

"Bunu nasıl böyle bir şeye çekebildin hayret ediyorum doğrusu! Olayları abartmada üstüne yok baba! Biraz sakin kalsan düzgün bir şekilde konuşabileceğiz ama konuşmamam için elinden gelen her şeyi yapıyorsun. Birazcık rahat bırak da nefes alayım artık!  Bıktım bu durumdan yeter artık!"

"Olayları abartmak mı..."

Birkaç saniye yüzüme baktı irileşmiş gözleriyle. Sonrasında kendini toparlayıp kaşları çatıldığında her şey daha hızlı gerçekleşti.

Titrek bir nefes bıraktı ve odasına girip kapıyı çarptı. Arkasından bakakaldım.

Benimle birlikte Namjoon babam da kapıya bakıyordu. Sonra ayağa kalkıp banyoya gitti. İlk yardım kutusundan birkaç malzeme getirdi. Yanıma oturup avcuyla yüzümü tuttu. Dikkatli bakışlarını yüzümde dolaştırdı. Sonrasında pamuğun üzerine su dökerek muhtemelen kurumuş olan kan izlerini ve yaraları sildi.

Dudağıma bastırdığında hafif bir acıyla ses çıkardım. Babamın kaşları çatıldı. Daha yumuşak bir şekilde bastırmaya devam etti. Sonrasında yara bandı yapıştırdı.

Ayağa kalktı.

"Şu kremi yatmadan önce gözünün çevresine sür tamam mı?"

Başımı salladım.

Omzumu sıktı.

"Neler olduğunu sonra konuşacağız ama öncesinde sen de sakinleş biz de olayın şokunu atlatalım tamam mı oğlum?"

Başımı salladım. Yüzüne bakamıyordum. İlkyardım çantasını tezgahın üzerine bırakıp odalarına girdi. Ben de sessizce kendi odama girdim.

Odama bıraktığım ve yorganımın içinde kıvrılarak uyuyan kediyi görünce hafifçe gülümseyip okşadım. Çantamı açıp içindekileri masama yerleştirecekken gelen seslerle bir süre duraksadım. Sonra daha iyi duymak için duvarın yanında olan koltuğuma oturdum.

Söylenilen her kelimeyi duyabiliyordum.

"NASIL SAKİN OLABİLİRİM NAMJOON! YÜZÜNÜN HALİNİ GÖRMEDİN Mİ! BU NASIL OLABİLİR! KAÇ KEZ EVE BÖYLE GELDİ, NASIL NORMAL BİR ŞEYMİŞ GİBİ KARŞILAYABİLİRİM BUNU!"

"Normal bir şey değil ben de farkındayım hayatım. Ve ben de şok oldum. Ama sakinleş lütfen. Mantıklı düşünelim ve Taehyung'la sakin bir şekilde konuşalım."

Babam sesli bir şekilde ağlamaya başladı.

"Canı çok yanıyordur Namjoon! Ne kadar narin biri olduğunu biliyorsun! Böyle bir şeyi hak etmeyeceğini de biliyorsun! Oğlum haksız yere dayak yemiş yüzü ne hale gelmiş ama benden umursamamı istiyor. Onun canı yanarken benimki daha çok yanıyor! Sakin olmamı bekleme benden."