Island • BTS

~18~

Τινα POV

Προχωρούσαμε αρκετή ώρα και δεν είχα καν προσέξει ότι είχα απομακρυνθεί τόσο, μα τι σκεφτόμουνα.
Υπήρξαν αρκετά λεπτά ησυχίας ανάμεσα μας, οπότε είπα να σπάσω λίγο την ησυχία

'Εσύ έμενες στην Σεούλ;'

'Ναι' αναφώνησε 'Εσύ;'

'Κι εγώ εκεί μένω'

'Μόνη σου;' με ρώτησε

'Ναι, τώρα πια μένω μόνη μου αλλά δεν με ενοχλεί μου αρέσει η ησυχία'

'Αλήθεια; Κι εγώ μένω μόνος μου γιατί έτσι συγκεντρώνομαι πιο καλά στα πράγματα που ενδιαφέρομαι

'Τι σε ενδιαφέρει πιο πολύ;' Απόρησα

'Μου αρέσει να τραγουδάω, από μικρός μου άρεσε' Χαμογέλασε

'Θα ήθελα να σε ακούσω μια μέρα να τραγουδάς'

'Οταν φύγουμε από εδώ θα σου τραγουδήσω ένα τραγούδι μόνο για σένα'
Με κοίταξε και εγώ του χαμογέλασα

'Θα περιμένω εκείνη την στιγμή. Όμως..'
Σταμάτησα

'Τι όμως;'

'Αν δεν φύγουμε ποτέ από εδώ; Αν μείνουμε κολλημένοι σε αυτό το νησί για πάντα;

Αυτός σταμάτησε να περπατάει
'Μην το λες αυτό, φυσικά και θα γυρίσουμε και θα το θυμόμαστε σαν ένα παραμύθι που ζήσαμε'

Μιλούσε τόσο όμορφα, δεν θα είχα θέμα να τον ακούω να μιλάει συνέχεια η φωνή του ήταν όντως γλυκιά και ήμουν σίγουρη ότι θα τραγουδούσε εξίσου όμορφα

'Εχεις δίκιο θ λα έπρεπε να είμαι θετική όπως πάντα, να σου πω, μπορείς να μην πεις ότι έγινε αυτό;

'Ποιο;'

'Που κινδύνευσα, δεν θέλω τα κορίτσια να μάθουν τι έπαθα δεν θέλω να τις στεναχωρισω και άλλο, ειδικά την Αμέλια'

'Ενταξει αφού δεν θέλεις δεν θα πω λέξη όμως πως θα το κρύψουμε το πόδι σου είναι σε πολύ κακή κατάσταση δεν μπορείς να το κρύψεις'

'Δεν πειράζει θα πούμε ότι πήγα για ένα περπάτημα και σκόνταψα σε έναν βράχο και χτύπησα. Θα με αφήσεις κάτω λίγο πριν φτάσουμε για να μην μας δουν και θα φύγεις, ούτε γάτα ούτε ζημιά'

'Τα σκέφτηκες όλα βλέπω, είμαι εντυπωσιασμένος'.

'Φυσικα έτσι είμαι εγώ. Επίσης πως θα φορέσεις την μπλούζα σου είναι σκισμένη.'

'Σιγα δεν είναι τόσο χάλια, καλύτερα έτσι γιατί έχω καιρό να πάρω λίγο χρώμα στο δέρμα μου' γέλασε ειρωνικά και έγλυψε το κατω χείλος του κοιτώντας με.

Κατέβασα το βλέμμα μου και κοίταξα λίγο τα γυμνά του χέρια που ήταν ακόμη βρεγμένα, δεν είχα προσέξει πόσο δυνατά ήταν, γύρισα το βλέμμα μου αλλού και στραβοκαταπια.

'Α κοίτα φτάσαμε!, Λοιπόν θα με αφήσεις εδώ τώρα;'

'Είσαι σίγουρη ότι μπορείς να περπατήσεις;'

'Ναι, δεν έπαθα και τίποτα το σοβαρό, ήδη πέρασε είμαι καλύτερα από ποτέ!'
Γέλασα με αυτοπεποίθηση

'Ενταξει..Αφού είσαι σίγουρη'

Με άφησε σιγά και ακούμπησα τα πόδια μου στο χώμα, μόλις προσπάθησα να κάνω ένα βήμα με το χτυπημένο μου πόδι ένιωσα να πέφτω πάνω στον Jungkook.
Εκείνος με έπιασε από τους καρπούς των χεριών μου και προσγειώθηκα στο σώμα του.

'Εισαι καλά;' Με ρώτησε

'Μαλλον όχι ακόμη' αναστεναξα εγώ απογοητευμένη
Μόλις συνηδητοποιησα ότι βρισκόμουν κολλημένη πάνω του πετάχτηκα και έκανα πίσω.

'Ξερεις δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι σε κουβαλάω τόση ώρα'

Εγώ γύρισα και τον κοίταξα απορημένη

'Τ-Τι λες γιατί να ντρέπομαι δεν έχω κάποιον λόγο'

'Καλά ότι πεις' γέλασε τινάζοντας τα μαλλιά του

'Λοιπον φεύγω, και να θυμάσαι μεταξύ μας ε;'

'Ναι, να προσέχεις'

Του χαμογέλασα και έφυγα περπατώντας αργά για να μην ξαναπεσω

_________________________________________

Αυτό ήταν το κεφάλαιο λίγο μικρό βέβαια και βαρετό αλλά δεν είχα πολύ έμπνευση, αν σας άρεσε βάλτε ⭐