Zoete Wraak©

4.

Roos;

   Wanneer mijn tranen zijn opgedroogd en ik thuis ben aangekomen, is het inmiddels al bijna vijf uur. Ik besluit om mijn gedachten wat te verzetten en de televisie op te zetten. Ik kruip de bank op en rol mezelf in een bolletje. Een plotselinge windvlaag door het huis doet me huiveren en ik spring op om het raam dicht te doen. Ik ril over mijn hele lichaam en wil mijn trui gaan halen. Ik loop mijn kamer in en haal heel mijn bed overhoop maar ik vind hem nergens. In de gang misschien? Shit, hier ook al niet. Ik kreun wanneer ik me bedenk dat ik hem waarschijnlijk op school heb laten liggen.

Morrend besef ik dat ik geen fiets heb aangezien de band volledig om zeep is. Dan maar te voet. Ik haal mijn schoenen boven en strik vluchtig de veters terwijl ik naar buiten struikel. Ik sluit de deur achter me en loop de straat af richting school.

Het is al aan het schemeren als ik aan kom waardoor de hitte van de dag plaats maakt voor een ijzige koude. Ik trek een klein spurtje naar de fietsenstalling en constateer dat de poort nog open is. Behoedzaam grijp ik mijn trui van de grond en klop hem af. De fietsenstalling is volledig leeg, wat een uitzonderlijk zicht is. Meestal staan er altijd nog een paar fietsen van kinderen die of op uitstap zijn of die bijles hebben gekregen.

Geschrokken merk ik op dat de straatverlichting is aangegaan en dat het al donker is geworden. Ik besluit een kortere weg te nemen, een brandweggetje dat uitkomt op een gure buurt. Mijn onderbuik vertelt me dat het niet echt honderd procent veilig is, maar ik wil zo snel mogelijk thuis zijn. Op m’n hoede kijk ik de verschillende hoeken om, maar er is niks te zien. De schaarse straatverlichting werpt lange, misvormde schaduwen op het pad en mijn hart begint meer bloed te pompen. Ik tast in mijn zak naar mijn telefoon. Ik vind hem niet en zoek in mijn andere zak. Ik begin lichtjes te paniekeren.

Wanneer mijn handen mijn telefoon omklemmen, slaak ik een opgeluchte zucht. Ik haal hem uit de zak van mijn trui en staar naar mijn vergrendelscherm waarop vermeld is dat ik een SMS heb. Ik tik mijn code in en de SMS verschijnt groen op wit op mijn scherm.

Megan vraagt me of ze me kan spreken. Ik besluit toe te geven en beantwoordt de SMS met een korte uitleg dat ik bijna thuis ben. Haar opluchting is duidelijk merkbaar in de manier waarop ze schrijft. Ik loop snel door om op tijd thuis te zijn. Al rennend loop ik het weggetje uit en kom uit op een verlaten straat. Mijn gedachrn dwalen onbewust af naar de kwestie waarover Megan me mogelijk zou willen spreken. Dat Lara en Liam een stel zijn? Ik wil het niet eens weten wat Lara bezielde.

Mijn overpeinzingen zorgen er voor dat ik verder door loop en geen aandacht meer besteed aan mijn omgeving tot ik achter me een zacht gebrom waarneem.

Spannend spannend ;p wow na pak ongeveer 4 maanden ben ik nog is aan het herschrijven XD hahah dit is zo'n flutboek hahahahah ach ja

♥ ♥ ♥

[nah fam ik haat dit boek hahaha -13/04/2017]

Something's seriously wrong with me hahahaha wie verzint dit haha —22/07/2017

©Britt_02