Yok olmuş mevsimin son yaprağı
Ne mavisi mavi ne de sarısı
Yapraklar kuru yolları kırağı
Kaybolmuş duygularım yolun daha başları
Düşüncesiz adımlarım kayıplarda
Hayallerim hep bambaşka yollarda
Kelimelerim karmaşa içinde ortada
Çukurlarım yağmurlu kaldırımlarımla
Ateşler içinde bir soğukluktayım
Adım atsam sessizlik karanlıktayım
Işık tutun yoklukta kayboluyorum
Sırtını dönmüş bir güzelliğe bakıyorum
Uzaklaşan adımları kayıplarda
Nefesi varken sesi yok buralarda
Atışlarını hissediyorum ama
Karanlıktayım göremiyorum duygularımla
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Lavinia'nın Günlüğü
PoetryRuhumun sıkıldığını hissedebiliyorum. Toprağın beni nasıl yanına almak istediğini de anlayabiliyorum. Nefesimin azaldığının farkındayım. Bedenime hapsolmuşum, geçmiş zamanın insanıyım. Ama bunu kimseye anlatamıyorum. Zamanım geçmişte kaldı ama ben...
