Devam ediyor!
+18 sahneler içermektedir!
Gecenin bir kuytusunda, yarı ölüm halinin pençesinde gerçekleşti kehanet. Yeni yaşamı lanet gibi bahşedildi kadına. Sol kaburgasında, kalbinin hemen üstüne işlendi lanetin emaresi; gövdesi kuzguni siyahı, kan...
Ara finali ilk okuduğunuz tarihi şuraya alalım💁🏻♀️
Şu an 25 eylül, yani doğum günüm 🙊 Bu yüzden finali bugüne bıraktım. Final bölümü de 22. Yaşımda kendime verdiğim hediyem olsun istedim. Umarım bölümü beğenirsiniz. (Kitap şu an tekrar yayımlanıyor ve ben 24 yaşımdayım... kendime verdiğim en hüzünlü hediyeymiş )
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#Cem Adrian - Aylin Aslım Herkes Gider Mi? #Karsu Bırak Beni Böyle #Mor ve Ötesi Küçük Sevgilim
🦋
Ruhumun feri, saatler önce banyonun zemininde suya sığınan kibrit çöpü gibi sönmüştü. Cansız bedenim yürüdüğüm boş sokak gibiydi. Hiçbir şey hissedemiyordum. Boş kabuk gibi olan bedenimle sadece yürüyordum. Adımlarımın sesi, içimde yankılanırken hayatımın ışığı gittikçe azalıyordu. Işık azaldıkça kör oluyordum. Ölüyordum ama yaşamaya mahkûm ediliyordum. İçimde açan çiçekler bir bir solmuş göğüme kan sıçramıştı. Çiçeklerin cesedini taşıyan içime çürük kokusu dolmuştu. Oysa portalın çikolataya karışan kokusuna çok alışmıştım ben.
Göğsüm acıyla çarparken dün geceden beri bana eşlik eden gözyaşlarım, yine tetikteydi. O zeminde saatlerce ağlamıştım. Acım dinmemiş yüreğimdeki ateş sönmemiş, ruhumdaki fırtına ise durulmamıştı. Çaresizlik tarafından yutulmuştum. Sabaha doğru, bilinci yarı açık yarı kapalı olan Çağın'ın, yatağa yatmasına yardım ettikten sonra bir süre boş boş oturup ne yapacağımı düşünmüştüm.
Varabildiğim tek sonuç, Asta'ydı. Şafak söktüğünde çıktım evden. Bir taksi bulup caddesine gelmiş olsam da ne diyeceğimi bilmiyordum. Bunun verdiği çaresizlikle sokağında dolaşıyordum. Bakışlarım mekâna kaydı. Kelebeğin içine kazınan Venüs'e Ait Psikhe yazısını okudum. Ölümün uğradığı birine yaklaşmak ya da ondan yardım istemek ne kadar doğruydu? Hiçbir fikrim yoktu. Bunu düşünemeyecek bir hâldeydim zaten. Ruhsuz adımlarımla oraya doğru ilerledim. Kapı bu defa kapalıydı. Uzanıp zili çaldım. Bir süre sonra kapı Asta tarafından açıldı. Kırmızı kabarık saçları iç içe girmiş, açık kahverengi gözlerinin aklarına kan oturmuştu. Perişan görünüyordu, tıpkı benim gibi...
Beni görünce konuşmadan yana doğru çekildi. Anlaşılan buraya gelmiş olmam onu şaşırtmamıştı. Kapıdan içeri girince arkasını döndü. Ben de kapıyı kapatıp onu takip ettim. Bu defa merdivenlerden yukarı tırmandı. Tahta merdivenlerden büyük bir sessizlik eşliğinde çıktık. Asta, sağa dönüp kapısı açık olan bir odaya girdi. Peşinden beyaz ve açık pembe rengiyle döşenmiş odaya adımımı attığım an, tüylerim ürperdi. Bu ölen kızının odasıydı. İçimde buz tutan bir şeyler çatırdarken Asta tek kişilikli olan yatağa çöktü. Yatağın üstünde ahşap çerçeveli fotoğrafı alıp uzun uzun baktı. Bakışlarında yoğun bir acı, sessiz bir haykırış vardı.
