They hate me...

4. Waterschoenen

Mijn vader parkeert de auto en we stappen uit. Een heleboel mensen staan naar ons te kijken. 'Kom dan gaan we naar binnen,' zeg ik. We lopen naar binnen en meteen komen er heel veel mensen naar ons toe om gedag te zeggen. 'Goedenavond meneer Evans,' zeg een man die ineens voor onze neus verschijnt. 'Hallo, goedenavond,' zegt mijn vader beleefd terug. 'U heeft uw dochter meegenomen, zie ik,' zegt de man. 'Ja dat klopt. Dani stel jezelf eens voor,' zegt mijn vader terwijl hij me naar voren duwt. 'Hoi ik ben Dani,' zeg ik. 'Hallo Dani, ik heb ook mijn dochter meegenomen,' zegt de man en Madison komt naast de man staan. Ik schrik en zet meteen een grote stap achteruit. Madison kijkt me met grote ogen aan. Onze ouders daarentegen, hebben helemaal niks door. 'Dit is Madison,' zegt de man. Ik begin het een beetje benauwd te krijgen. 'Eh ik moet even snel naar de wc,' piep ik. 'Oké tot zo Daantje,' zegt mijn moeder. Ik knik en ren snel weg naar de wc's.

Ik loop de wc in en hou meteen mijn polsen onder de koude kraan. Moest dit nou? Waarom moet Madison nou weer zijn dochter zijn?! Dit wordt gegarandeerd de vreselijkste avond ooit. Ik hoor de deur van de wc opengaan. Madison komt binnenlopen. Ik draai de kraan uit en veeg mijn handen af aan mijn jurk. Ze kijkt me twijfelend aan. 'Ehm Dani, ik eh-,' begint ze. 'Wat?!' snauw ik. 'Ga je me lopen uitschelden?! Me met m'n kop in de plee duwen zoals jullie vorig jaar altijd zo leuk vonden?! Nou? Zeg op dan!?' ik kijk haar woedend aan. 'Nee ik eh ik wilde zelf niet gepest worden,' zegt Madison en ze kijkt naar haar voeten. Er valt een ongemakkelijke stilte. Dat ze zelf niet gepest wil worden snap ik, maar dan hoef je toch niet meteen anderen te gaan pesten? 'Het spijt me oké?' mompelt ze. 'Dus het spijt je?! Nou dat is heel leuk voor je, goed om te weten gezien het feit dat je morgen weer rot tegen me gaat doen' sis ik. 'Ik heb geen keus,' zegt ze. 'Er is altijd een keuze,' roep ik uit. 'Sorry, ik doe het niet expres,' Madison probeert oogcontact te maken maar ik ontwijk haar blik. 'Tuurlijk je scheld me iedere dag per ongeluk uit, heel erg realistisch,' zeg ik sarcastisch en ik loop lang haar heen de wc's uit.

Ik haat dit etentje nu al, waarom heb ik ooit ja gezegd. O ja omdat ik altijd aardig ben tegen iedereen. Tja ze zeggen altijd dat als jij aardig doet tegen iemand, dat die persoon dat ook aardig terug doet. Nou ik heb daar nog helemaal niks van gemerkt.

Ik loop naar het buffet en pak een bord. Mijn blik glijdt over al het eten wat er ligt en ik krijg kortsluiting in mijn hoofd. Er is zo veel eten! Te veel want ik kan nu echt niet kiezen, het liefst eet ik overal van. Ik schep een beetje pasta op, en wat aardappelen met van die lekkere kaas eroverheen, 3 sushi's en een beetje carpaccio. Tot slot nog wat fruit van de fruitsalade.

Met mijn bord in mijn hand loop ik naar de tafel waar mijn ouders zitten en neem ik plaats naar mijn moeder. 'Zozo, dat is wel heel veel,' zegt mijn moeder terwijl ze op mijn bord wijst. 'Tja dat krijg je ervan als je tussen honderden dingen moet kiezen,' zeg ik lachend. 'Eet smakelijk Dani,' zegt mijn vader. 'Jij ook pap,' zeg ik.

Ik begin met de carpaccio, dan eet ik het fruit om vervolgens 3 sushi's in mijn mond te proppen, de aardappelen met kaas gooi ik er gauw achteraan en tot slot eet ik de pasta op. 'Jij had honger,' zegt mijn moeder. Ik lach even. 'Ja eten is eten, dat moet zo snel mogelijk in mijn mond verdwijnen,' zeg ik. Mijn moeder glimlacht naar me. 'ik ben blij dat je wat socialer bent lieverd,' zegt ze nog steeds glimlachend. Ik slik moeizaam. En lach voorzichtig terug. 'Ehm ja, dat uhm klopt,' zeg ik hakkelend.

Vorig jaar had ik een ernstige depressie, ik wilde de hele tijd zelfmoord plegen. Toen ik een mislukte poging had gedaan, bleven mijn ouders non stop bij me en ontdekten ze dat ik me al heel erg lang sneed. Ze waren er kapot van toen ze erachter kwamen. Ik heb er 2 maanden over gedaan om geen zelfmoordneigingen meer te hebben. Ik mocht niet meer zelf naar school, er moest altijd op me gelet worden. Als ik thuis was moest ik altijd bij een van mijn ouders zijn en 's nachts moest ik bij hen op de kamer slapen. Alle scherpe voorwerpen en medicijnen die we in huis hadden werden in een kast opgesloten. En ik mocht geen geld bij me hebben voor als ik dan een mes of zoiets wilde kopen. Ik had echt een hele heftige depressie.