the luckiest ~ ft. de stranger things cast

one.

Ik kijk nog een laatste keer mijn kamer in. Wacht, eigenlijk mijn oude kamer, want ik ga verhuizen. Naar Amerika. Naar mijn oma, die ik al tijden niet meer heb gezien. Ik heet trouwens Laura. Ik ben 14. Mijn ouders zijn allebei omgekomen, dus nu moet ik naar mijn oma in Atlanta toe. Mijn hand glijd over de kale, witte muur, waar een week geleden mijn vaders handgemaakte kast stond. In mijn gedachten zie ik hem nog steeds voor me, gevuld met allerlei onbenullige dingetjes. Ik word met een klap uit mijn gedachten gehaald als ik zie dat mijn buurvrouw naast me staat en haar hand op mijn arm legt. 'Lieverd, kom, we moeten nu echt gaan. De taxi staat buiten al klaar, je bagage is al ingepakt.' Ik knik kort en werp nog een blik over mijn schouder terwijl ik naar de trap loop. Het licht valt in een kiertje op de houten vloer. Ik wend mijn blik snel weer af en loop de trap af en sluit de deur achter me. De buurvrouw loopt naast me met stevige stappen, en houdt de deur van de taxi voor me open. Ik durf niet meer naar buiten te kijken,het doet te veel pijn. Ik wil hier helemaal niet weg,en al helemaal niet naar Atlanta. Naast me ploft de buurvrouw neer en de chauffeur rijdt weg. Ik kijk glazig voor me uit, en negeer alles wat er tegen me gezegd wordt. De hele reis is het verder stil. Pas als we op schiphol zijn kijk ik de buurvrouw aan en mompel ik 'Dankuwel. Vaarwel.' zonder nog om te kijken loop ik naar de douane. 

~

timeskip tot het vliegtuig landt.

~

Zodra het vliegtuig is geland pak ik mij handbagage en baan ik me een weg door alle mensen heen, naar de bagageband. Ik zie mijn gigantische paarse koffer vrijwel meteen liggen. Mooi, denk ik, hoef ik ook niet zo lang te wachten. Ik trek de koffer met moeite van de band en klap het handvat uit. Voorzichtig rol ik de koffer mee en ga ik op zoek naar m'n oma. Het is inmiddels al weer 2 jaar geleden dat ik d'r voor het laatst heb gezien. Ze ziet er nog steeds uit hoe ik me haar herinnerd had; een korte vrouw met korte grijze krulletjes. Op haar neus staat nu wel een bril. Die had ze geloof ik nog niet. Als ik naar d'r toe kom slaat ze haar armen om me heen. Terwijl ik haar knuffel ruik ik d'r geur. Die geur is precies hetzelfde als die van mijn vader. Ik moet op m'n lip bijten om niet te beginnen met huilen. Dan laat ze me los en kijkt me ze aan. 'Och, Laura, ik heb je zo gemist. Ik wou dat de omstandigheden beter waren maar wat ben ik blij om je te zien. Moet je nou eens kijken, je bent zo'n mooie jongedame geworden. Je hebt werkelijk prachtige ogen, net zo als je vader.' Ik glimlach en vecht weer tegen de tranen. 'Dankjewel. Ik heb jou ook gemist.' Samen lopen we naar de auto en laad ik mijn koffer in. We gaan zitten en rijden naar he huis. Het huis waar mijn vader opgegroeid is.

~

ok dit is echt nog best saai maar ik moest even een opening schrijven,het wordt wel leuker hehe ;)

xxx