Papa?!
"Papa?!" Riep ik en iedereen keek naar mij.
"Wat waar?" Vroeg Luke.
"Nee.. papa?!" Riep ik nog een keer en mijn adem werd heel zwaar.
"Wow rustig wat is er?" Vroeg Luke die mij vast had omdat ik anders op de grond viel.
"Dokters... Papa" zei ik met moeite.
"Haal even adem" zei Luke en ik begon rustiger te ademen maar nu kwamen de tranen uit mijn ogen en meer dan ooit.
"De dokters, ze hadden het.." Verder kwam ik niet omdat er een dokter kwam aangerend.
"Gaat alles hier goed?" Vroeg ze en Luke knikte. De vrouw liep weg maar bleef wel kijken naar ons.
"Ga anders even zitten" zei Luke en we gingen samen op de bank zitten.
"De dokters hadden het over een man van 40, op verdieping 4" zei ik en ik begon weer te huilen. De mensen in de wachtkamer keken mij of raar aan of met medelijden.
"Hij- hij.." Luke aaide over mijn hand heen en ik legde mijn hoofd op zijn borst.
"Hij heeft een aanval gehad" zei ik.
"Het is papa, ik weet het gewoon" zei ik en ik voelde Luke zich even aanspannen. Hij stond op en ik keek op. Hij liep naar een van de dokters toe en tikte op hun rug.
"Mag ik vragen welke man het was?" Vroeg hij.
"Uh meneer die informatie kunnen we u niet geven" zei de dokter met een vriendelijke glimlach.
"Jawel dit hoor ik te weten, het is misschien mijn vader!" Zei Luke nu iets harder.
"Op welke kamer ligt uw vader?" Vroeg de dokter.
"417" zei hij en de dokter keek in haar boekje en keek met een glimlach weer omhoog.
"Waar is je moeder?" Vroeg ze en Luke wees naar haar en de dokter liep erheen.
"Je word nu vast het ziekenhuis uitgezet, door mij" zei ik en ik veegde de tranen weg die zich hadden gevormd.
"Dat maakt mij niets uit, wat als het echt papa was, dan zou ik het liever willen weten" zei hij. Ik zag de dokter nog steeds met mijn moeder praten en ze wezen naar ons en knikte.
De dokter liep weer naar ons toe maar voordat ze wat kon zeggen stond Luke op.
"Stuur ons er niet uit, we willen alleen onze vader zien" zei hij en de dokter gaf hem voor de zoveelste keer een glimlach.
"Nee uw mag met mij meekomen" zei de vrouw. Ik stond ook op en liep ze achterna. Mijn moeder was al weg.
"Wat is er aan de hand?" Vroeg ik maar de dokter antwoorden niet. We liepen door de gangen van het ziekenhuis en kwamen bij een kamer waar groot SK op stond. We liepen er naar binnen en ik zag een paar mensen liggen met familie eromheen.
"Wat is dit?" Vroeg ik en Luke keek mij aan en haalde zijn schouders op.
De dokter deed het laatste gordijn voor ons een beetje open en daar zag ik mijn vader liggen.
"Waarom ligt mijn vader hier te slapen?" Vroeg ik en ik keek naar zijn ogen die dicht zaten.
"Hij ligt niet te uh.. slapen lieverd" zei de dokter en mijn ogen werden groot en mijn adem werd weer zwaar.
"W-wat?" Vroeg ik en de tranen kwamen op en ik keek naar Luke die helemaal wit was geworden.
"Hij ligt in een coma" zei de dokter en ik viel op mijn benen neer.
"Nee, nee, nee" zei ik achter elkaar. En mijn adem was heel zwaar en de tranen kwamen maar over mijn wangen lopen.
"Rustig meis-" zei de dokter.
"Hoe kan ik rustig blijven?!" Riep ik naar haar toe en ze trok mij omhoog. Ik liep naar Luke die hevig zat te huilen en ik sloeg mijn handen om zijn middel. Hij legde die van hem op mijn rug en ik voelde hem trillen. De dokter liep weg en langzaam zakte het in.
Mijn vader ligt in coma.
Voordat de dokter weg was vroeg ik nog wat.
"Hoeveel procent kans is het dat- dat hij blijft le-leven?" Vroeg ik en de dokter keek mij met spijt aan.
"Niet veel" zei ze.
"Hoeveel procent ongeveer" zei Luke met en trillende stem.
"10, 10 procent" zei de dokter voordat ze wegliep. Dit brak mijn hart en ik ging naar mijn vaders bed. De tranen liepen nog over mijn wangen en Luke liep te ijsberen en zat ook nog steeds te huilen.
"Ik-ik ga wat te drinken halen" zei Luke weer met de trilling in zijn stem. Ik knikte en ging op het randje van mijn vaders bed zitten en pakte zijn hand.
"Ik weet dat je sterk bent papa" zei ik en ik gaf hem een kusje op zijn hand.
"En ik weet dat het zwaar is en dat je voor ons wilt overleven" zei ik en er liep een traan over mijn wang.
"Zo'n geweldige vader ben je" zei ik en de volgende traan kwam.
"Maar je moet ook weten..." Zei ik en ik snikte.
"Dat als het pijn doet, en als het niet meer lukt" ik ging naast hem liggen.
"Dan hoef je ook niet meer te vechten" zei ik.
"Ik hou zoveel van je pap" zei ik zachtjes.
"Dit verdien jij niet, de geweldigste, beste super pap" zei ik.
"Dit verdien je niet. En ookal ben ik niet je echte dochter, jij bent wel mijn echte vader" zei ik en weer kwam er een traan over mijn wang lopen.
"Jij bent mijn vader" zei ik zachtjes voordat de tranen over mijn wangen liepen en ik verder tegen mijn vader alsof hij er was. Alsof hij gewoon levend naast mij lag in bed.
___________
Ik wilde een keer een emotioneel stukje schrijven en ik hoop dat het heeft gewerkt 😁
De vraag van vandaag issss:
Favo liedje van take me home album?
Mijne denk ik Nobody Compares.
Vote, Comment, Fan?
Ps: aub lees mijn nieuwe boek Searching For The Direction die ik samen schrijf met @CrazyMofoLady_x als je dat nog niet hebt gedaan =D
Vote, Comment, Fan and Follow? Pretty pretty please
XxKoekie/NutellaMonsterxX
