Onder de bloedwolfmaan (#Wattys2019 winnaar)

🌕20

De nacht van de super bloedwolfmaan kwam nu echt razendsnel dichter bij. Ons hoofdkwartier begon steeds meer op een zwaar beveiligde bunker te lijken. Als ik het gebouw binnen kwam begon mijn huid bijna te tintelen van de elektrische spanning die er hing. Het werd nu juist steeds drukker, steeds meer vampiers verzamelden zich op het hoofdkwartier, dromden samen in gropjes in de gangen, of zwierven alleen rond terwijl ze duistere blikken om zich heen wierpen. En uiteraard werd er naar Demian gestaard, dat was onvermijdelijk. Zijn aanwezigheid lokte een hoop dreigend gemompel en boze blikken uit. Zelfs Laurens betrapte ik er een paar keer op dat hij vuil naar mijn jongere broertje staarde. Het duurde dan ook langer dan ik had verwacht voordat Francis aan mijn deur verscheen. Ik was net terug van de jacht en het pas verkregen, verse bloed vervulde me van een heerlijke, warme sensatie en heel wat energie. Demian was er op uit, hij moest zijn poten strekken had hij gezegd en dat kon ik goed begrijpen.
"Als je maar voorzichtig doet", had ik hem nog op het hart gedrukt. Hij verbleef ten slotte niet voor de lol bij een stel kwaadaardige vampiers. Ik stond doodsangsten uit bij het idee dat zijn voormalige roedel hem zou vinden en... nou ja, aan stukken zou scheuren. Toen ik mijn deur op zijn kloppen open deed, verstijfde ik even, al had ik dat van mijlen ver zien aankomen. Francis stond met rechte rug tegenover me, zijn gezicht zoals altijd zo goed als uitdrukkingsloos.
"Lily, kan ik even onder vier ogen met je praten?" Ik knikte en liet hem een beetje overdonderd binnen.

Nu de leider van onze clan zwijgend op mijn krakkemikkige bureaustoel zat en zijn sterke aanwezigheid alle hoeken van mijn kleine slaapkamer vulde, begon ik me steeds ongemakkelijker te voelen. Ik wist iets wat hij vermoedelijk niet wist, en als hij het wel zou weten zou dat alles nog meer overhoop gooien. De school zou dan écht een bunker worden en vampiers uit alle hoeken van het land zouden waarschijnlijk toestromen. Maar toch, of misschien juist daarom, hield ik mijn lippen stijf op elkaar en wachtte ik tot hij het gesprek begon, al wist ik uiteraard al wel waarover hij wilde praten.
"Het gaat over je broer." Zie je wel, die had je van verre kunnen zien aankomen.
"Ik ben de afgelopen tijd erg coulant geweest naar Demian toe, uiteraard omdat het je broertje is en hij blijkbaar nergens anders heen kan." We hadden Francis wijsgemaakt dat Demian door de roedel was weggestuurd omdat ze hem te jong vonden. Hij was dan ook de jongste welp daar. Gezien het moeizame contact tussen onze soorten zou Francis nooit bij Grijze Gerard navragen of dit verhaal klopte. De waarheid lag namelijk een stuk ingewikkelder. Als de roedel erachter kwam dat Demian mij had verteld over hun duistere plannen... Demian en ik hadden twee dagen geleden nog uitvoerig besproken of we iets aan Francis en de andere vampiers zouden vertellen over de Alpha Alliance, het geheime bontgenootschap dat verscheidene roedels aan het vormen waren, een bontgenootschap dat het einde van alle vampiers kon betekenen. Uiteindelijk, nadat we alle complicaties en gevolgen samen hadden overzien, besloten we het niet te doen. Het zou een preventieve aanval van de vampiers op de weerwolven kunnen uitlokken. Het zou de ondergang van beide soorten kunnen worden nog voor de bloedwolfmaan zelfs was verschenen. Nee, slechts idee, we zouden een andere oplossing moeten vinden om de plannen van de alliantie te dwarsbomen.
"Zoals je vast begrijpt is het zeker nu heel onverstandig om een weerwolf in ons midden toe te laten. Normaal gesproken zou ik jullie meer tijd geven om een oplossing voor je broer te vinden, maar met de naderende bloedwolfmaan in gedachten kan ik dat nu niet doen. Het is misschien wreed, maar ik moet je broer wegsturen, Lily." Hoewel ik dit ook al had zien aankomen, voelde het alsof ik in een lift stond waarvan iemand de kabel had doorgeknipt.
"Niet alleen voor de clan en onze eigen bescherming, ook voor de veiligheid van je broer. De meeste clanleden walgen van het idee dat er juist nu een weerwolf door ons hoofdkwartier loopt. Ik heb tot nu toe met moeite een paar lynchpartijen kunnen voorkomen, maar het gaat een keer fout, weet je. De gemoederen lopen hier hoog op, de spanning is om te snijden. Dit kunnen ze er niet bij hebben." Ik knikte verslagen.
"Heeft u misschien een idee waar Demian kan wonen?" Niet geschoten was altijd mis.
"Kan hij niet terug naar jullie ouders?"
"Nee, ik heb ze nog steeds onder Encanto." Onze sterfelijke ouders die niets wisten van de schaduwwereld, voorlopig moesten ze onder mijn betovering blijven tot we daar ook een oplossing voor hadden gevonden. Wij arme tieners moesten voor veel te veel onmogelijke problemen oplossingen vinden, vond ik.