Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Atlas, şirkette yoğun bir şekilde çalışmaya devam ediyordu. Bugün yine sayısız toplantıya girmişti adam. Babası yurt dışından yeni döndüğü için henüz şirkete gelmiyordu. Bu yüzden hala bütün işler Atlas'ın sorumluluğundaydı.
Atlas, dosyalara dalmış çalışırken telefonuna gelen mesaj bildirimi ile başını dosyadan kaldırdı.
Gelen mesajı açıp baktığında Mehmet ve Nur'un birbirine sarılmış halde olan fotoğrafını gördü. Bu Mehmet, denilen adam neden Nur'a sürekli sarılıyordu. Kim oluyordu da sürekli Nur'un etrafındaydı.
Yoksa sevgili mi olmuştu bunlar? Atlas'ın aklından geçen düşünceler kafasını karıştırıyordu. Neden umurundaydı onların yaptıkları? Ne yaparlarsa yapsınlar, onları neden kafasına takıyordu?
Atlas, öfkeden kendi kendine homurdanıyordu. Sonra kendi kendine konuşmaya devam etti. "Ne halt yerse yesin bacaksız. Her gördüğünün kucağına atlayan kızdan her şey beklenir."dedi Sonra da yavaş yavaş toparlanmaya başladı.
Bugün şirket çıkışı oğlunu görmeye gidecekti villaya.
Oğlu dün uyuduğu için uzun kalamamıştı yanında. Bugün daha uzun kalıp oğluyla doya doya zaman geçirmek istiyordu. Çağın, onu görmek istemese de Atlas, onu çok özlüyordu.
Yavaş yavaş işlerini bitirip koltuk değneklerini alarak odasından çıktı.
Herkes şaşkın bir şekilde patronlarına bakıyordu. Atlas'ın odasından silah sesi gelmişti. Ama adam hiç bir şey olmamış gibi çıkıp gidiyordu. Atlas, hiç bir çalışanın yüzüne bile bakmadan asansöre geldi.
Asansörü çağırıp gelmesini beklerken nir taraftan da annesini aradı. Oğlunu görmeye villaya geleceğini söyledikten sonra telefonu kapatıp asansöre bindi.
Şirketen çıkıp şoförün getirdiği son model arabasına binen Atlas. Oğlunu göreceği için heyecanlıydı. Çağın, bugün babasıyla görüşecekmiydi acaba? Korkuyordu Atlas. Hemde çok korkuyordu. Hayatta ki tek değer verdiği insan. Canının parçası her şeyi oğlu. Çağın'ı. Onun la iki yıldır tek kelime bile etmemişti. Çağın, dış dünyaya tamamen kapatmıştı kendini. Ne Atlas, ne de başkasıyla konuşmuyordu. Fiziksel bir sorunu yoktu. Bunu çok iyi biliyordu genç adam.
Şoförün, "Geldik efendim " demesiyle düşüncelerinden sıyrılan Atlas. Arabadan inip kapıya doğru ilerledi. Villanın kapısı geleceğinden haberdar olan yardımcı kadın tarafından açıldı. Atlas, salonda oturan ailesinin yanına geldi.
Annesi oğlunun geldiğini görünce ayağa kalkarak onu karşıladı. "Hoşgeldin oğlum" diyerek sarıldı oğluna. "Karnın açmı oğlum? Yemek yemedinse hemen bir şeyler hazırlatayım sana"
