(On Hold) He Who Saves Me DLC 2

Kabanata 23

Kabanata 23

Huli

Joe awakened by a gentle kiss on her left cheek. She fluttered her sleepy eyes and saw Lucas so close to her. His subtle breathing tickled her skin. His defined jaw, reddish lips, straight nose, and long lashes made her sighed in contentment. His warmth was very comforting. 

Nakatulog pala siya after nong ano. Bigla tuloy siyang namula nang maalala ang nangyari kanina. Mukhang nasa kwarto siya ni Lucas pero bakit parang iba itong silid? Pinasadahan niya ng tingin ang loob. Mas maliit ito kumpara sa unang kwarto. 

"Nag-iba ka ng kwarto?" 

"Yeah," tipid nitong sagot. 

Kumunot ang noo niya. 

"Bakit?" 

Lumanlam ang titig nito sa kanya. 

"So I can hold you like this," then he pulled her closer to his chest. "Smaller room means smaller bed," he seductively whispered and chuckled. 

Ang halay talaga ng isang 'to! Kinurot niya ito sa tagiliran. 

He captured her lips and kissed her gently. She loved all the kind of kisses he did. Her hand caressed his chest then down to his... but he quickly blocked her hand and placed at back on his chest. 

"One step at a time, Baby..." he said and kissed her harder. 

Joe broke the kiss and pouted. Lucas made a low chuckle.  

"Tsss... Anong oras na?" mahinang tanong niya at isiniksik ang sarili sa may bandang leeg nito. 

"Ten thirty," he replied and pulled her even closer. 

Joe wanted to savor the quite and alone moment with him but reality hit her. Patay siya! Kaagad siyang bumangon at tinakbo ang pintuan. Paghawak niya sa door knob ay naalala niyang hindi siya nakapagpaalam kay Lucas. 

Nilingon niya ito at nakabusangot ang mukha. She smiled apologetically. 

"Kailangan ko ng umalis," aniya sabay kaway rito at tuluyan ng umalis. 

Nahagip ng kanyang mga ang pag-iling ni Lucas. 

Kinakabahang nagtungo si Joe sa kusina. Nagliligpit na ang iba. Tumulong siya sa paghuhugas ng mga pinggan. 

"Joe narito ka lang pala," boses iyon ni Aling Diding. 

Nilingon niya ito at tipid na ngumiti. Sana walang nakapansin sa pagkawala niya bigla. Talagang patay siya! 

"Kami na diyan. Makakauwi na kayo ng Ate Dayang mo," anito at inabutan siya ng hand towel. 

Tinanggap niya ang towel at pinunasan ang basang kamay. 

"S-alamat po. Si Ate po nasaan?" 

"Nasa labas na naghihintay sayo." 

"Sige po salamat." 

Lumabas na siya at nakita niya ang kanyang Ate na naghihintay sa gate. Hindi parin mawala ang kaba niya. 

"A-te," 

"Tayo na. Nandito na ang trisikel." 

Mukhang wala namang nakapansin sa pagkawala niya dahil hindi naman ito nagtanong. 

Maaga sila kinabukasan at nagdala na siya ng kunting gamit. Halos patapos na rin ang preparasiyon. Napakaganda na ng front lawn. Napuno ng puti at pulang rosas ang lugar.