(On Hold) He Who Saves Me DLC 2

Kabanata 3

Kabanata 3

Sungit

"She just suffered a minor injury. She would be fine."

"Thank you Iho. Ihahatid ko lang siya sa labas apo."

"Okay La."

Kanina pa gising ang diwa ni Joe at nakikinig lang sa usapan nila. Nakahinga siya ng maluwag dahil hindi naman pala ganun ka lala ang sugat niya sa ulo.

Nanatili siyang nakapikit. She could hear footsteps coming nearer. She clenched the bed sheets under the mattress as the bed creaked with his weight.

She could feel him leaned forward and she almost gasped when his fingers touched her cheeks in a feather-light caressed. Pagkatapos ay malalim itong nagbuntong-hininga. He left silently and as he closed the door, she tried to open her eyes.

Kagat-labing umayos siya ng upo sa kama at sumandal sa headboard. Sumasakit ang ulo niya sa kaunting galaw. Pahamak kasi ang kabayong 'yon. Natakot siya dahil ang bilis ng takbo nito. Kailangan na niyang makauwi.

"Naku 'yong mga kakanin na order ni Señora," bulong niya sa sarili.

Dapat mabigay niya ang mga ito bago umuwi. Inalis niya ang makapal na kumot at bumaba sa kama. Dahan-dahan siyang naglakad patungo sa pinto dahil medyo kumikirot pa ang ulo niya. Akmang bubuksan na sana niya ang pintuan nang bigla itong bumukas.

Napatukod siya sa pader nang bumungad sa kanya si Lucas. Teka, bakit nandito ito? Halos mangatog ang tuhod niya sa tindi ng pagkatitig nito sa kanya. Seryoso ang mukha nito at halos magpang-abot na ang mga kilay. Sa magpipinsan, ito ang pinakaseryoso. She has never seen him smile before.

But even though his always wore that stern face, she couldn't help to appreciate his features. Matangos ang ilong nito, maninipis at mapupula ang mga labi, at ang maiitim na mga mata niya ay maganda kahit na para itong lawin kung tumitig.

He's tall. Parang pang basketball player ang height nito and he got firm muscles. His broad shoulders were magnificent and were being emphasized because he wore a white v-neck shirt. He looked so handsome plus he wore a cowboy boots and his hat just hung behind his back while the string encircled his neck.

"Go back to bed and rest," his baritone voice snapped her reverie.

Joe blinked twice and looked at the bed, then back to his face. A deep blush crept on her cheeks as he advanced forward. She took a step backwards.

"O-kay na ako. Sa bahay na lang ako magpapahinga," sagot niya sabay iwas ng tingin.

"No," matigas na sambit nito.

Napatingin siyang muli rito at sinalubong ang mga titig nito.

"Hindi na kailangan..." giit niya.

"Go back to bed whether you like it or not," she found herself watching his mouth as he speaks.

Kaagad siyang nag-iwas ng tingin at bumuntong-hininga. Mas matigas ang ulo ng isang 'to. Kaya tahimik siyang bumalik sa kama at nagtalukbong. Ramdan niya parin ang titig nito sa likod niya. Nagpanggap siyang tulog at buti na lang dahil makalipas ang ilang minuto ay lumabas din ito.

Lihim na napangiti si Joe at muling umalis sa kama. Binuksan niya ang pinto at tiningnan ang pasilyo kung may tao ba. Tahimik at walang nagkalat na mga kasambahay kaya. Maingat niyang sinarado ang pinto at hinanap ang daan palabas.

Nagtagumpay siyang makalabas. Hinanap niya ang plastic na may lamang kakanin pero wala na ito sa kilalagyan. Napakamot siya at nagpasyang umuwi na lang.