Mevsim'den
Hastanenin koridorunda berbat bir halde beklerken önümden gelip geçen insanlar bana acıyan bakışlar atıyordu. Normalde bu bakışlardan rahatsız olur ve hemen duygusuzluk maskemi takardım ama şu an bunu istesem de yapamazdım. Hoş, istemiyordum da.
Burnumu çektim ve yanaklarıma süzülen gözyaşlarıma bir yenisini ekledim. Ağzımdan kısık bir hıçkırık çıktığında hıçkırığımın bu kadar küçük olmasının sebebi ağlamaktan sesimin kısılmış olmasıydı.
Yaslandığım duvardan doğrulup elimle gözyaşlarımı sildim ama bu toparlanmak için değil, daha iyi ağlayabilmek içindi. Ellerimi yüzüme kapatıp daha şiddetli bir şekilde ağlamaya başladığımda Aras'ın sesini hissettim kulaklarımda belli belirsiz.
"Mevsim? Şşştt, tamam. Bak, burdayım. Geçecek."
Başımı göğsüne doğru çekip kahverengi saçlarımı okşayarak konuştuğunda bu hareketine itiraz etmedim zira yaslanacak ve güç alacak birine ihtiyacım vardı.
Hıçkırıklarım derin iç çekişlere döndüğünde "Ne oldu?" dedi ama beni tekrar ağlatmaktan korktuğu çok belliydi. Nitekim öyle de oldu.
"Tamam, söylemesen de olur. Yeter ki ağlama. Mevsim? Lütfen."
"Annem." dedim sözünü yarıda keserek. "Annem kaza geçirmiş. Öyle dediler. Aras... Aras ben yapamam, ona bir şey olursa ben yapamam. Aras... Ben, ben..."
Kendimden geçmiş bir şekilde konuştuğumda titreyen ellerimi tuttu ve oturduğum koltuğun önünde çömelip gözlerimizi eşit bir seviyeye getirdi.
Anlatmak istediğim çok şey vardı.
Anneme kavuşmak için her gece sıçrayarak ve ağlayarak uyanmama neden olacak kadar vicdan azabı çekmeyi göze aldığımı, onsuz yaşayamayacağımı birkaç sene önce en acı biçimde öğrendiğimi, o yanımda olmadığı zaman ne nefret ettiğim babamın ne de peşimde dolaşmaktan başka bir şeye yaramayan çalışanların umrunda olduğumu...
"Annen iyi olacak, Mevsim. Senin gibi güçlü biri olduğuna eminim. O, iyi olacak."
Kahverengi gözlerinde kararlı bir ifade gördüğümde biraz olsun dinginleşti ağlayışım.
"Olacak, değil mi? Annem, iyi olacak?"
Duyacağım cevaba o kadar ihtiyacım vardı ki kendimi bayılacak kadar halsiz hissetsem de olumlu bir cevap almadan Aras'ın yakasını bırakmazdım.
Doğrulup yanıma oturarak başımı göğsüne çekmeden önceki birkaç saniyede Aras'ın kahverengi gözlerinde beliren acıyı görmüştüm.
"Olacak, güzelim. Annen, iyi olacak."
YOU ARE READING
İyi Kötü | Texting
Short Story(Tamamlandı.) Mevsim: Anne, dayanamıyorum. Mevsim: Canım o kadar acıyor ki... Mevsim: Bu koca villada hapsolmuş gibiyim. Mevsim: Babam olacak adam yüzüme bile bakmıyor. Mevsim: Benim ondan nefret ettiğim gibi o da benden nefret ediyor, biliyorum. Me...
