Βροχή με Αίσθηση Θανάτου

Το Βασίλειο της Αναλγησίας

•Το Βασίλειο της Αναλγησίας•

          Σε ποιόν να φωνάξω βοήθεια; Και ποιος να ακούσει; Τι άλλαξε; Τι; Οι αντιδράσεις που αυξήθηκαν σε μια δημοσίευση στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης· η οποία αναρτήθηκε από έναν "κουρασμένο" άνθρωπο αφού οι δημοσιεύσεις που αντίκρισε στο instagram τον εξάντλησαν; Που βυθισμένος στα πούπουλα της πολυθρόνας του χλαπάκιαζε ότι υπήρχε στο ψυγείο· τι; Ή μήπως η αυξημένη τηλεθέαση στα τηλεοπτικά κανάλια; Ναι ίσως κάτι να άλλαξε, η παχυδερμία μας να αυξήθηκε, ναι αυτό πολύ πιθανόν να συνέβη. Από ιδανικά όμως; μήπως άλλαξε η βλέψη μας στον κόσμο; μπα... Και τι να πεις; τι να πεις στην ψυχή ενός παιδιού που σπαράζει στο κλάμα; Τι να πεις σε ένα παιδί που είδε την μάνα του αιμόφυρτη στην πρύμνη, τον πατέρα του κρεμασμένο στο κατάρτι, και τον μοναδικό άνθρωπο που μπορούσε να το σώσει να φωνάζει τώρα βοήθεια απ' τον πυθμένα της θάλασσας; "Εσύ φταις!", αυτό του είπαν! "Εσύ φταις που δεν ακολούθησες τις σωστές διαδικασίες!". Και ποιος το είπε αυτό; Κάποιος βυθισμένος στα πούπουλα της πολυθρόνας του σε έναν ουρανοξύστη κάπου στην "χώρα της ισότητας", κάποιος που δεν ξέρει τι πάει να πει να μην έχεις ένα λυγισμένο, έστω σκουριασμένο σίδερο για να καθίσεις, ένα κομμάτι ξύλο για να πλαγιάσεις, να ανοίγεις το ψυγείο (εάν υπάρχει ψυγείο) και το μόνο πράγμα που να βρίσκεις είναι παγωμένο αέρα. "Εσύ φταις που πνίγηκες!" αυτό του είπαν. Λες και είχε άλλη επιλογή, λες και το 2 χρονών παιδάκι επέλεξε να γεννηθεί στην φτώχεια, επέλεξε να μην έχει να φάει, να μην έχει γάλα να πιει. Και τα στήθη της μάνας του δεν μπορούσαν να το συντηρήσουν άλλο, άδειασαν και πρήστηκαν, μα η μάνα δεν παραπονιόταν, άντεχε κι άλλο, έπρεπε να αντέξει για το παιδί της... όσο ήταν ζωντανή. Πες μου λοιπόν εσύ που ρίχνεις ευθύνες, πως μπορούσε αυτό το βρέφος να ευθύνεται για την δυστυχία του; Πες μου πως μπορούσε αυτό το βρέφος να "κάτσει στην χώρα του", πως μπορούσε αυτό το βρέφος να περιμένει, πως μπορούσε να έχει την πολυτέλεια να περιμένει! Σου λέω εγώ· αδύνατον! Τότε ναι, τι άλλο μπορούσε να κάνει απ' το να ρισκάρει να πνιγεί; Αν δεν πνιγόταν, θα πέθαινε απ' την πείνα, τι έκανες όμως εσύ; Ανέβασες μια δημοσίευση στο twitter, και έπεσες χωρίς τύψεις να πλαγιάσεις. Ακόμη κι αν είχες και λίγες τύψεις, προσευχήθηκες και έφυγαν. Και τώρα κοιμάσαι ήρεμος. Και τώρα κοιμάσαι ξεκούραστος. Το παιδί όμως άφησε την τελευταία του πνοή μες την λάσπη. Και εσύ κοιμάσαι. Και τώρα ένα άλλο παιδί ξύπνησε μες την νύχτα. Κοίταξε γύρο του· ο τοίχος που χώριζε το δωμάτιο του απ' το δωμάτιο του αδελφού του δεν ήταν εκεί, όπως ούτε και το δωμάτιο του. Το φως συναντήθηκε με το σκοτάδι και τύφλωσαν το παιδί, δεν μπορούσε να δει μπροστά του. Ούρλιαζε και έτρεμε μα δεν μπορούσε να ακούσει τις φωνές του. Ο κρότος παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμα του. Έκανε μερικά βήματα και ένα κομμάτι σίδερο του τρύπησε το πόδι. Μια σταγόνα αίμα κύλησε στο κομματιασμένο δάπεδο και έπεσε στο έδαφος. Ποιό έδαφος; Στα ερείπια καλύτερα, ότι είχε απομείνει απ' το υπόλοιπο του σπίτι. Και η μαύρη αυτή σταγόνα χόρεψε ελάχιστα πριν σμίξει με τις όμοιες της, ότι είχε απομείνει απ' τον αδελφό του αγοριού, του αγοριού που λίγες ώρες αργότερα έπλεε σε ένα κομμάτι ξύλο και έκλαιγε, ικετεύοντας απεγνωσμένα για βοήθεια! Ποιος όμως να τον βοηθήσει; Κάποιος άνθρωπος; Μα ξέχασα, άνθρωπος ήταν κι αυτός που τον έριξε στην θάλασσα να πνιγεί, άνθρωπος ήταν αυτός που του πήρε τον αδελφό του, άνθρωπος ήταν αυτός που σκότωσε τους γονείς του, που θρυμμάτισε την καρδιά του, που κατακρεούργησε τα όνειρα του. Άνθρωπος που το βράδυ προσευχόταν για την σωτηρία της ψυχής του! Ποιας ψυχής; Ναι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο, το ξέρω...υπάρχουν και χειρότεροι. Αυτοί που πάει το παιδί αποσκελετωμένο, χωρίς άλλες δυνάμεις, να στηριχθεί στο χέρι τους και τραβάνε πίσω μην τους βραχεί η φωτογραφική μηχανή. Τελικά, τι να πεις σ' αυτό το παιδί; Τελικά ποιος θα στηρίξει αυτό το παιδί, που κλαίει τώρα με λυγμούς και σπαράζει η καρδιά του; Τι να πεις που το κλάμα του το άκουσαν μόνο οι νεράιδες του χειμώνα· ένας θρύλος που του είχε πει η μάνα του.
Τελικά ο δημοσιογράφος έγραψε το άρθρο. Αυτό που διαβάσατε πιο πάνω. Δεν μίλησε για την καταγωγή του παιδιού που βρήκε να κοιμάται μέσα στο κουρέλι, δεν μίλησε για το χρώμα, την εθνικότητα, την θρησκεία του. Μίλησε για τον πόνο της ψυχής του, τον πόνο που αντίκρισε στα μάτια του. Πάτησε ένα κουμπί και το ανάρτησε. Λίγες μέρες αργότερα ένα άρθρο με ελάχιστο ουσιαστικό περιεχόμενο και τίτλο "λαθρομετανάστες", μάζεψε πολύ περισσότερες προβολές απ' το πιο πάνω άρθρο του δημοσιογράφου. Τελικά τίποτα δεν άλλαξε, η αναλγησία συνεχίζει να βασιλεύει.