My dilemma

Hoofdstuk 37

Emily pov

Ik loop met Natasha, Adrean en Adrean's de ouders de school binnen, ik kijk om me heen en glimlach naar de geslaagde leerlingen die samen met hun familie staan. Ik kijk voor me en ik zie een jongen met een grimas op zijn gezicht en staat met zijn handen in zijn zak. Als ik beter kijk zie ik dat het Justin is. Ik glimlach automatisch als we oogcontact hebben. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel.

'Hoe gaat het?' vraagt hij. 'Gaat goed, denk ik.' Hij kijkt me aan dat een teken geeft dat ik het moet uitleggen maar dat wil ik niet. Ik zucht en praat alsnog. 'Jayson.' wist ik uit te brengen en hij knikt begrijpelijk. 'Hij is je zeker niet vergeten, wat te blijken is aan zijn speech.' zucht hij. 'Waarom zucht je?' vraag ik. 'Nee niks, ik vind dat je veel beter verdiend dan een rotzak die nouja..' 'Ik begrijp het.' onderbreek ik hem. 'Oké andere stemming please, ik wil vrolijk zijn voor Adrean.' zeg ik om het onderwerp te onderbreken. Hij legt zijn arm om mij heen en we lopen naar Adrean, Natasha die samen praten. Als Adrean Justin ziet, geeft hij hem een soort brohug en een handdruk en geeft hij een knuffel aan Natasha. 'Hebben jullie nou wat of?' vraagt Natasha plagerig. 'Nee, gewoon vrienden.' zegt Justin nuchter.

'Dus hoe gaat het eigenlijk Justin, is je oom nogsteeds in de gevangenis?' vraagt Adrean. Ik geef Adrean een blik dat hij meteen moet stoppen maar Justin heeft gezien en lacht. 'Ja, hij is veroordeeld voor levenslang. Hij heeft mijn moeder vermoord, mensen gekidnappt en vermoord en nog veel vreselijke dingen die ik met mijn ogen heb gezien.'

'Hoe ga jij verder dan?' vraagt Natasha nieuwsgierig. 'Ik wil advocaat worden, ik heb al 1 jaar gestudeerd maar ben daarna gestopt. Maar ik heb besloten om verder te gaan.' zegt Justin. Ik kijk hem aan en glimlach. Ik ben trots op hem, hij is een sterke pilaar voor me geweest, een pilaar die me overeind heeft laten staan. Hij luisterde naar de dingen die ik zei, okal het nergens op sloeg. Liet me lachen, soms wel eens onze momenten waar we boos op elkaar worden en negeren. Maar natuurlijk smeekte we elkaar om niet te negeren wat een lachuitbarsting veroorzaakte. Hij is leuk, heel leuk. Ik weet niet of ik verliefd ben of niet, maar ik weet dat ik dat ik daar niet klaar voor ben. Okal ik een rare gevoel krijg in mijn onderbuik als Justin lacht of me aanraakt, dat gevoel heb ik gehad bij Jayson maar ik weet niet of het hetzelfde is. Maar ik heb Justin nu liever als mijn vriend.

Ik heb mijn eigen auto meegenomen omdat ik even wilde rondhangen in het huis van Adrean. Justin zit in mijn auto opweg naar het huis van Adrean met de ouders van Adrean die vlak achter ons rijden. Ik zet de radio aan en zing vals met het liedje t-pain - buy U a drink. Ik parkeer de auto en loop het huis in met Justin naast me.

'Waarom ga je niet mee?' vraagt Adrean 5 keer deze middag. 'Omdat ik Jayson niet onder ogen wil zien!' schreeuw ik. 'Wauw moeilijk he om antwoord te geven.' zucht Adrean. 'Maar je gaat hem niet onder ogen zien want hij gaat vanavond weg.Wacht, het is al 6 uur. Hij gaat over een uurtje vertrekken naar Engeland.' 'WAT!' schreeuw ik. Ik spring op van de bank en kijk boos naar Adrean. 'Ik dacht dat je het wist.' zegt hij. Ik pak mijn sluitel en loop de deur uit. 'Waar ga je naar toe?' schreeuwt Justin. 'Naar Jayson!' schreeuw ik terug.

Ik rij met volle snelheid naar Jayson's huis maar helaas is niemand thuis zoals verwacht, ze gaan over een uurtje vertrekken. Ik bel naar Jayson's telefoon maar natuurlijk neemt hij niet op.

Jayson pov

' Passagiers van vlucht 107 naar Londen kunnen naar de gate.' hoor ik door de speekers van het vliegveld. Ik kijk op mijn horloge, het is 18;30. Ik loop met mijn ouders mee en we stoppen met lopen als we bij de ingang staan van de gate waar ik door heen moet lopen naar mijn vliegveld. ik kijk een knuffel van mijn vader en een stevige knuffel van mijn moeder. 'Bel ons als je aan bent gekomen.' zegt mijn bezorgde moeder. ik lach en ik geef haar een kus op haar voorhoofd. 'Zal ik doen.' Ik glimlach en neem afscheid van ze. Ze hebben een vergadering dus ze kunnen me helaas niet uitzwaaien maar vind het wel lief dat ze uberhaupt zijn gekomen.

Ik pak mijn tas en wil de gate inlopen tot dat ik mijn naam hoor. Ik herken de stem en kijk achter om en zie Emily naar me toe rennen. Ik knipper met mijn ogen om te kijken of ik niet hallicuneer. 'Jayson.' roept ze weer. Ik stop met lopen en wacht tot dat ze voor me staat.
'Alsjeblieft blijf.' smeekt ze. Ik grinnik en schud mijn hoofd. 'Waarom zou ik?Ik ben toch een klootzak. Die woorden die je zei heb ik opgepikt en ben tot de conclussie gekomen dat je me vast niet ziet. 1 maand lang genegeerd en vandaag na mijn speech ben je niet eens naar me toe gekomen.' zeg ik.

'Zou je blijven als ik naar je toe was geweest vandaag?' ze slaat haar ogen neer en kijkt me weer aan. 'Misschien.' zeg ik. 'Ik weet wat ik zei maar ik meende het niet, ik was boos en..' 'Emily..' zucht ik. 'Laat me uit praten.' zegt ze. Voordat ze haar mond open wilde doen werd ze onderbroken door de luidsprekers. 'Alle passagiers van vlucht 107 melden bij de gate alstublieft.'

'Alsjeblieft, blijf.' smeekt ze weer. 'Ik voel me leeg en alleen zonder je, ik hou van je.' Ik zie de tranen naar beneden rollen, de tranen die eerder weg heb geveegd wanneer ze zich down voelde.

Ik hou me mond dicht en blijf haar aan kijken. Ik heb zin om haar te zoenen, haar vast te pakken en dat deed ik.

Emily pov

Ik voel zijn lippen op die van mij en ga met mijn handen naar zijn wang en hou hem stevig vast. Het lijkt alsof het onze laatste kus is, hopen dat het niet het laatste is. Hij trekt zich terug en kijkt me diep in mijn ogen aan. 'Het spijt me.' waren zijn woorden. Hij pakt zijn tas en draait zich om. Verbaast, verward, gebroken sta ik achter naar Jayson te kijken die weg loopt. Ik leg mijn hand op mijn mond en laat de tranen naar beneden stormen. Ik ben hem kwijt.