My dilemma

Hoofdstuk 19

Emily pov

Ik zie 2 auto's in de verte en een stuk of tien gestalten stappen uit de auto. Ze komen steeds dichterbij, ik voel me bang en alleen. Ik kan niet bewegen, praten, ik kan niks. Het lijkt alsof mijn hele lijf verlamt is en ik kan alleen maar stokstijf stilstaan. Ik kan hun gezichten niet zien want het is donker. Er komt een grote man naar me toe lopen met een litteken op zijn rechterwang. Ik kan zijn gezicht zien, en het ziet er niet bepaald vriendelijk uit. Hij pakt me bij mijn polsen en hij doet mijn armen achter mijn rug. Hij gaat achter me staan en hij houdt mijn handen bij elkaar en mijn polsen houdt hij erg strak vast. Een van de mannen loopt naar voren en graait in zijn zakken. Gespannen kijk ik naar zijn hand die in zijn zak zit. Hij haalt een pistool tevoorschijn en hij richt het op mij. Als hij de trekker overhaalt probeer ik te schreeuwen, maar nogsteeds geen geluid. Ik doe mijn ogen dicht en hij schiet de kogel af.

Ik neem een grote hap adem en geschrokken ga ik rechtop zitten. Ik adem hevig in en uit en ik veeg over mijn voorhoofd. 'Het was een droom.' zeg ik zacht tegen me zelf. Dit is de zoveelste nachtmerrie die ik heb gehad sinds ik bijna werd onvoerd voor de zoveelste keer. Ik kijk naar de klok die op mijn nachtkastje staat, het is 4 uur s'nachts. Ik zucht en ik ga weer terug liggen. Ik sluit mijn ogen en ik val weer in een diepe slaap.

Ik word met moeite wakker en ik loop naar de badkamer. Ik stap de douch in, onder de lekkere warme stralen. Het is al vrijdag, ik heb de hele week Jayson ontlopen. Ik had geen zin om met hem te praten, hem te zien, de zinloze discussies nouja ruzies. Ik ben gestresst en geirriteerd. Als ik mijn haar ook heb gewassen stap ik de douch uit en doe ik nieuwe kleding aan. Als ik in de spiegel kijk dan kijk ik naar mezelf met grote ogen. 'Shit!' vloek ik in mezelf. Morgen is de verjaardag van Jayson, o my god Emily hoe kun je dit vergeten hebben! Ik pak alles en ik loop naar beneden, ik zie een briefje op de koelkast van mijn ouders. Ik pak het en lees: 'Ik en je vader zijn wat later thuis, maar we beloven het om het niet erg laat te maken. Groetjes mam.' ik zucht en ik gooi het briefje in de prullenbak. Ik pak mijn scooter en ik rij naar school.

Ik loop naar mijn kluisje en ik doen mijn kluisje open. Ik pak mijn boeken uit mijn kluis en ik voel twee armen om mijn middel. 'Heb je me gemist?' zegt diegene zacht bij mijn oor, zijn stem herken ik uit duizende, Jayson...
Ik draai me om en ik trek mijn wenkbrauw op. 'Had ik je moeten missen dan?' ik kijk hem aan en ik verbied het mezelf om geen enkel emotie te laten zien. 'Ouch.' Jayson legt zijn hand op zijn borst waar zijn 'hart' moet zijn. 'Dat deed pijn.' zegt hij met een zielig stemmetje. Hij kijkt me zielig aan en ik kijk naar zijn hand.'Je hart is hier.' zeg ik, en ik wijs naar zijn andere borst waar zijn hart wel ligt. 'Maar voor jou geeft het niet dat je het niet weet, want je hebt er geen.' zeg ik met een gemeen glimlachje. 'Wauw, waar heb ik dit voor te danken?' hij klemt zijn kaken strak op elkaar en zijn gezicht is helemaal verstrakt en hij kijkt me doordringend aan. 'Een week ongeveer niet gesproken, maar opeens kom je met: 'Heb je me gemist?' zeg ik chagerijnig. 'Ik ben geen speelgoed Jayson.' zeg ik tegen hem terwijl ik mijn kluisje dicht doe. Ik draai me om en wil weg lopen maar Jayson houdt me bij mijn arm vast. Ik draai me om en ik kijk hem met een woedende blik aan. 'Raak me niet aan!' schreeuw ik. Ik negeer alle ogen die op ons gericht zijn en ik probeer me los te wurmen maar hij houdt me nogsteeds stevig vast. 'Wat is je probleem Campbell?' hij kijkt me aan met een geschrokken gezicht. 'Niks!' snauw ik.

Hij sleept me mee en ik probeer me los te komen van zijn hand die mijn arm vasthoudt. 'Iedereen help me, hij ontvoert me!' schreeuw ik door de gangen. Iedereen kijkt me aan alsof ik psychisch ben en lachen me uit. Hij trekt me in een klein kamertje binnen en ik merk dat Jayson me heeft meegesleept in een bezemkast. Ja je leest het goed, een bezemkast! 'Jayson verdomme laat me los.' zeg ik boos. Hij laat me los en ik wrijf over mijn arm waar hij me stevig vast heeft gehouden. 'Wat is er met jou?' vraagt hij voor de tweede keer. Ik bijt op mijn lip en ik ontwijk zijn blik. 'Het gaat geweldig, echt helemaal prima met me. Er is niks aan de hand dus laat me...' 'Het gaat niet goed met je, dat zie ik aan je.' onderbreekt hij me. 'Je ontwijkt me en ik merkte dat je niet in de stemming was, ik vroeg aan Natasha wat er was maar ze zei dat je een slechte week hebt en ik je beter de ruimte moest geven.' zegt hij. Ik kan mijn oren niet geloven, Jayson is bezorgd op mij? Ik voel allerlei emoties in me opkomen, alsof mijn hormoonklier is ontploft.