My dilemma

Hoofdstuk 14

2 weken later..

Ik ben eindelijk genezen van mijn gebroken rib, ik zou eigenlijk 1 week verblijven in het ziekenhuis maar mijn ouders wouden persee nog een week. Het was vreselijk, de mensen waren erg lief maar de witte muren. De enge aparaten om me heen. Ik heb elke dag bezoek gekregen van dezelfde mensen, mijn broer, Natasha, Adrean, mijn ouders en soms kwam er familie langs. Zelfs de football team zijn langs gekomen, niet allemaal natuurlijk. Ik ben best goed bevriend met hun geworden. Jayson is ook een paar keer gekomen, hij heeft me verteld dat hij het uit heeft gemaakt met Riley. Hij vindt het erg rot voor haar, en zelf gaat het niet top met hem. Het is een player ja, maar hij gaf wel om Riley. Nogsteeds, maar ik ben best wel benieuwd waarom zijn gevoelens voor haar opeens op zijn geraakt? We hebben veel bijgepraat en altijd als ik in zijn ogen kijk, en als hij terug kijkt dan deinst hij na paar seconden terug. Normaal staren we meer dan 1 minuut in elkaars ogen zonder dat we iets zeggen. Het was geen akward stiltes, maar ze waren fijn. Nou oke ik ben eindelijk ontslagen van het ziekenhuis en ik kan eindelijk slapen in mijn heerlijke bed. Maar helaas moet ik morgen alweer naar school...

Volgende dag op school.

Ik loop maar mijn kluisje, en ik zie opeens dat mijn kluisje helemaal versierd is met: Beterschap, fijn dat je terug bent! Ik glimlach als ik alle kaartjes voorbij ben gegaan. Het moet zeker de werk zijn van Adrean en Natasha. Ze lopen allebei naar me toe en ik geef ze een stevige knuffel. 'Ik wist het wel, dit is jullie werk.' zeg ik lachend. 'Nee hoor, Jayson en de football team hebben ook meegeholpen.' zegt Natasha. Adam, Cameron en Daniel komen ook aan lopen, ze zijn de vrienden van Jayson maar Cameron is Jayson's beste vriend al sinds hij klein was. (Jayson heeft het verteld.) en natuurlijk zitten ze ook in de football team. (Hoe de jongens eruit zien, zie je bij de crew list. Linkerkant >>>) 'Emily!' hoor ik Adam schreeuwen. Hij rent op me af en hij tilt me op. Ik gil en ik barst van het lachen. 'Laat me los sukkel.' zeg ik lachend. Hij legt me neer en ik knuffel ze om de beurt. 'Wauw we hebben je gemist.' zegt Daniel. 'Yeah right.' zeg ik sarcastisch. 'Nee serieus, alle meisjes op deze school hebben ons moe gemaakt. Stelletje poederdoosjes.' zegt Daniel. Ik hoor Natasha kuchen 'Natuurlijk hadden we het niet over jou Natasha.' zegt hij met een lieve stem. Natasha geeft hem een por op zijn schouder en ik geef Natasha een blik van: 'He likes you.' Natasha ik al een tijdje verliefd op hem, ze kennen elkaar heel lang en ze zijn best close. Soms zo close dat het me jaloers maakt, maar ik gun het haar met mijn hart. Het is een leuke jongen, eerst mocht ik hem totaal niet maar eigenlijk valt hij best wel mee. 'Dus, een feestje zonder mij?' hoor ik een stem zeggen die ik al te goed ken. Jayson.. Hij geeft een soort van bro hugs aan zijn vrienden en eentje aan Adrean. Nou die twee zijn ook vrienden, een boks aan Natasha en als hij naar mij toe draait blijft hij alleen maar kijken. 'Wat krijg ik geen boks?' zeg ik spottend.'Je krijgt zo'n bitchclap.' zegt hij lachend. Ik kijk hem met gefronsde wenkbrauwen aan en hij legt zijn hand op mijn wang. Ik voel een hele rilling over mijn rug lopen en ik krijg weer de vlinders in mijn buik. Nu erger dan normaal, ugh ik kan wel overgeven. 'Sorry princess.' zegt hij met een nep lieve stem. Hij knipoogt en ik sla de hand weg van Jayson die op mijn wang ligt.

Ik hoor een meisje haar keel schrapen en al snel verdwijnen de glimlachen van de jongens snel, en natuurlijk die van mij ook als we zien wie dat persoon is. Chloe... 'Ik hoorde dat je twee weken in coma lag, gelukkig ben je niet dood... Nouja gelukkig.' zegt ze met een gemene lach. Ik rol met mijn ogen en ik zucht. 'Chloe ga ergens anders de bitch rondhangen, jouw komst heeft onze stemming heel erg verpest.' zegt Cameron. Ze legt haar hand op haar hart en ze doet alsof ze erg gekwetst is. 'Rawr, pas op straks eet Cameron me op.' zegt ze tegen haar 'vriendinnen' nouja het zijn gewoon haar slaafjes. 'Ooh Cameron eet haar op.' zegt Jayson droog. Ik grinnik en Chloe kijkt me aan met een dodelijke blik. 'Doei Chloe!' zegt Natasha met een wuivende hand. 'Ik bepaal zelf wel wanneer ik ga.' zegt ze arrogant. Na paar seconden loopt ze weg met haar hondjes achter haar aan. 'Damn, hoe kunnen die meisjes nog bij haar blijven?' zegt Adam. Ik schud mijn hoofd en ik lach even. De bel gaat en ik doe mijn kluisje dicht en we lopen met z'n alle naar onze lessen. De jongens zitten natuurlijk een klas hoger dus we splitsen op en we verwisselen nog paar 'Doei.' naar elkaar en dan loop ik met Natasha naar wiskunde. Uggh wiskunde... Denk ik bij mezelf.