Dünyaca ünlü K-Pop grubu NCT'nin lideri Lee Taeyong'un iyilik yapmada üstüne yok! Ünlü şarkıcı konser gelirlerinin büyük bir kısmını "Kanserle Mücadele Derneği"ne bağışladı.
Ayrıntılar için tıklayınız...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
DISPATCH
İyilik meleği Taeyong! Kore sanayisinde önemli bir yere sahip olan Lee Grup'un varisi, aynı zamanda NCT adlı müzik grubunun lideri (bkz. NCT), sahip olduğu gelirin %70'ini Çocuk Esirgeme Kurumu'na bağışladı. Güney Kore devlet başkanı Moon Jae In'den plaket almaya hazırlanan Lee Taeyong ile yaptığımız röportajı okumak için tıklayınız.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
あ
"çıkıyor musun?"
cevap yok.
"gecikecek misin?"
sessizlik.
daha fazla soru sormama gerek yoktu. asla cevap vermeyeceğini adım gibi biliyordum. lee taeyong böyleydi, istediği zaman cevap verir, istediği zaman beni bilgilendirirdi. çoğu zaman gecenin bir yarısı evden çıkar nereye gittiğini katiyen söylemez ve beni tüm gece merakta bırakırdı. üstüme ince bir battaniye alır, kocaman ama ruhsuz evimizin balkonunda onun yolunu gözlerdim.
ben, tanaka nanami. tam bir yıl önce soyadım lee olarak değişse de bazen, ağız alışkanlığı olsa gerek, eski soyadımı söyleyebiliyorum. mazur görün.
ben tanaka nanami. dünyaca ünlü şarkıcı lee taeyong'un bir gecede ansızın evlendiği, az da olsa hayalleri olan, yirmi iki yaşında bir genç kadınım.
genç bir kadındım.
taeyong'u tanıyana ve ona bir gecede aşık olana kadar.
"bayan lee, yemeğinizi odanızda mı yemek istersiniz?"
ayağa kalktım, manen değil. odamıza doğru ilerledim. geceleri onu beklediğim balkon kapısına baktım, ardına kadar açıktı. esen rüzgar zayıf bedenimi titretti ama kapının kapanmasını istemedim. lee taeyong da beni üzüyordu ama ayrılmak istemiyordum. benzer işlerdi. iki türlü de ben zarar görüyordum.
evimizde üç kişi çalışıyordu. koca evde yalnızca beş kişi yaşıyorduk, boştu. annem mutlu bir evin sıcak olduğunu söylerdi hep, evimiz buz gibiydi. omzumdaki şalı şöminenin önüne bıraktım. burası ile ilgili hayallerim vardı ama hiç taeyong'a söylememiştim. az önce bana soru soran bayan kang'a baktım. üzgün görünüyordu, asla ısınmayan evimiz onu da üzüyor olmalıydı.
"aç değilim," dedim. başını salladı, inanmadığını biliyordum ama halimiz böyleyken hiçbir şey yemek istemiyordum.
"on gün oldu." dedi. yaşlı insanların sesleri hep böyle şefkatli miydi ya da benim mi şefkate ihtiyacım vardı, bilmiyordum. "nanami, on gündür yemek yemiyorsun." dedi. omuz silktim. derin bir nefes aldı. sanki benim ihtiyacım olan nefesi o almış gibiydi. odamıza doğru ilerlerken "vah güzel kızım benim!" dediğini duydum. kapıyı yavaşça kapatıp yere çöktüm.
sen gittiğin yerden gelene kadar ağladım, taeyong.
İlk bölüm olduğu için biraz kısa ama olsun. İyi geceler, pcde emoji yok o yüzden atamıyorum ama siz attım sayın lskklsdklsk
