ΚΑΤΑΛΑΘΟΣ ΜΑΜΑ

17

Πέρασε μία εβδομάδα απο τότε που τσακκώθηκα με τον Απόλλωνα. Δεν μιλάμε πολύ πλέον και ας μένουμε στο ίδιο σπίτι. Πριν λίγες μέρες τον άκουσα στο τηλέφωνο ότι  μετά απο την σχολή θα βρεθεί με κάποιον ή ίσως με κάποια. Ίσως με εκείνη την Μελίνα. Πήγα το μωρό στην Ζήνα και της είπα να το προσέχει αλλά να μην το πεί σε κανένα. Τον ακολούθησα. Ήθελα να δώ που θα πήγαινε και εμένα δεν μου είχε πεί τίποτα. Ετοιμάστηκε σαν κοράκι, στολίστηκε λες και θα πήγαινε γαμπρός και αρωματίστηκε σαν επιτάφιος. Δεν μου μίλησε και απλά έκλεισε την πόρτα πίσω του. Δεν κατάλαβε κάν ότι το μωρό δεν είναι στο σπίτι. Πήρα τα κλειδιά μου και άρχισα να περπατάω. Πήρε το αυτοκίνητο του και έτσι πήρα και εγώ το δικό της Ζήνας. Δεν θα πήγαινα με το δικό μου για να το καταλάβει αν με έβλεπε. Ξεκίνησα και πήγαινα απο πίσω του. Σταμάτησε σε ένα κατασκότεινο πάρκο και κατέβηκε απο το αυτοκίνητο του. Τον ακολούθησα και είδα ότι πήρε αγκαλιά μιαν γυναίκα.. 

ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΡΚΕΤ. ΤΗΝ ΜΕΛΙΝΑ. ΤΗΝ ΠΡΩΗΝ ΤΟΥ. ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΑΝΕΙ?

Μπήκα στο αμάξι και έφυγα για το σπίτι. Κλείδωσα την κύρια πόρτα και άφησα και τα κλειδιά πάνω έτσι να μην μπορεί να μπεί μέσα. Αυτό ήταν κύριε καθηγητά. Εμείς οι δύο τελιώσαμε. Για πάντα. Και δεν πρόκειτε να σε συγχωρήσω ποτέ. Ούτε το παιδί σου δεν πρόκειτε να σε αφήσω να το ξαναδείς.

                                         {...}

Η χαρά μου που πέρασα όλα τα μαθήματα μου ήταν απερίγραπτη.  Η μητέρα μου και ο πατέρας μου ήρθαν  για να με δούν εφόσον εγώ δεν τα κατάφερα να πάω, και μένουν σε ένα απο τα πιο όμορφα και κοντινότερα ξενοδοχεία εδώ. Απόψε αποφάσισα με τα κορίτσια του πανεπιστημίου μου να βγούμε για να γιορτάσουμε την χαρά μας σε ένα απο τα clubs.  

Ο Απόλλωνας, μετά απο μέρες που έρχεται χτυπάει τις πόρτες, φωνάζει και  με παρακαλάει να του άνοιξω την πόρτα για να δεί το μωρό, αποφάσισα να του ανοίξω. Άρχισα να κουράζομαι ψυχολογικά με αυτην την κατάσταση. Δεν θα του συζητούσα φυσικά για εκείνο το βράδυ γιατί θα με περάσει για καμιά ψυχοπαθή ζηλιάρα για να τον ακολουθήσω μέσα στο σκοτάδι. Άνοιξα την πόρτα. Ήμουν έντονα βαμμένη,με την πετσέτα στα βρεγμένα μου μαλλιά και την ροζέ μου ρόμπα.

Α- Επιτέλους ρε Ήρα.. Γιατί δεν- Θα πάς κάπου?

Η- Ναι θα βγώ, βαρέθηκα σπίτι. Και επι της ευκαιρίας που ήρθες θα μείνεις να προσέχεις και το μωρό να μην τον πάιρνω μέχρι τους γονείς μου, επειδή κάνει και λίγο κρύο. 

Α- Που θα πάς? 

Η- Θα βγώ για να γιορτάσω την επιτυχία μου στις εξετάσεις.

Α- Μάλιστα, με ποιούς θα πάς?

Η- Χαχαχα αυτό δεν σε νοιάζει.

Α- Αυτό και αν με νοιάζει Ήρα. Πρέπει να ξέρω με ποιούς θα είναι η κοπέλα μου και η μητέρα του παιδιού μου.

Τονίζοντας τις τελευταίες λέξεις.

Φόρεσα το λευκό μου κοντό φόρεμα, που έκρυβε μόνο τα απαραίτητα σημεία, τα μπέζ μποτάκια μου και έκανα τα μαλλιά μου μια αλογοουρά και τα γύρισα γύρω γύρω και έβαλα ένα κολιέ. Ο Απόλλωνας κρατούσε το μωρό αγκαλιά αλλά τα μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω μου.

Α- Με αυτά τα ρούχα θα πάς? Πολύ γυμνά είναι για μια που είναι μητέρα.

Η- Γι'αυτό τα έβαλα. Θα αργήσω. Μην μείνετε ξύπνιοι να με περιμένετε. Καλήνυκτα.

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και έκανα φάτσα νικητή εφόσον τον έκανα να ζηλέψει.