Zand

Hoofdstuk 12: Bezoek

Somner negeerde me op school zoals hij dat altijd deed en ik probeerde me daarmee te verzoenen. Om me te redden moest hij onverschillig lijken – dat was het alleen maar. Het kon niet makkelijk zijn om zijn zus daarvan te overtuigen nadat hij de eerste nacht dat Thanie bij me bleef slapen een onuitgenodigde appearance in m’n slaapkamer maakte om me te beschermen.

‘Niet zij.’

Niet ik.

Hij had het nu vast moeilijk om zijn tweelingzus ervan te overtuigen dat hij van gedacht veranderd was. Ik beeldde me in hoe dat gesprek tussen hun beiden zou gaan alsof het een slecht toneelstuk was: ‘Ach Thanie natuurlijk wil ik Dahlia nog steeds vermoorden, mijn zand is bijna op en uiteindelijk doe ik net als jij wat nodig is om te overleven.’

‘Ik wist wel dat je bij zou draaien Somner, dan vermoorden we haar volgende zaterdag en laten we het ons smaken!’

Een boosaardige lach van hun allebei sluit het toneeltje af. Zoiets, vermoedde ik. Somner had gezegd dat hij al vaker had willen stoppen, dus wie weet deed hij dit wel een keer per eeuw. Die gedachte zou betekenen dat hij ook ditmaal zou kunnen terugkomen op zijn beslissing, als de honger te groot werd, en dat ik alsnog op het menu eindigde.

Waarom vertrouwde ik hem eigenlijk? Maar langs de andere kant: ik had geen keuze. Ik kon de Godin van de Dood heus niet in m’n eentje verslaan, dus ik moest het erop wagen met haar hopelijk minder moordlustige tweelingbroer.

Ik weet niet waarom ik hem vertrouwde, maar ik deed het vanaf dan met de overgave van iemand aan doods deur. Zijn stormkleurige ogen werden de levenslijn om me aan vast te houden in de storm waarin de Nieks-tweeling me had meegesleurd.

Ik had voor de gelegenheid van mijn potentieel laatste maandag op het K.A.T. de zwarte pumps die ik dit weekend met Thanie gekocht had aangetrokken.

“Wow, kijk jou eens!” kwam Dorinne naar me toe tijdens de pauze.

“Ik heb een Thanie-make-over gekregen”, verklaarde ik mijn plotse overstap van All Stars naar eleganter zij het oncomfortabeler schoeisel.

Thanie glom van trots naast me: “Dan moet je morgen maar eens kijken”, stootte ze me met een vette knipoog aan. Ik wist wat ze bedoelde: ze had vanochtend al meteen de opmerking gemaakt ik na deze initiatiedag in de wereld der gehakte jonge juffrouwen morgen klaar zou zijn voor de laklederen rode stilleto’s. Zij zou dezelfde aandoen en we zouden als zusjes zijn - al zou ik zelfs met 10 centimeter lange staken onder m’n hielen nog steeds een kop kleiner als haar zijn.

Lieve riep en Dorinne ging terug naar de andere kant van de zesdeklassersbankjes. Terwijl ik haar een stukje volgde met m’n ogen zag ik Somner ginderachter ijsberen, en ik vroeg me af of hij zijn Thanievrije weekend goed benut had.

Was hij er klaar voor, Had hij alles?

“Zie je wel, iedereen vindt dat je er super uitziet! De jongens ook, ik heb ze zien kijken, echt waar!” giechelde Thanie met haar eeuwige enthousiasme. Ik rolde gewoon m’n ogen naar haar, wetende dat niets van wat ze zei waar kon zijn.

“Zal best Thanie, maar weet je waarom?” Ze schudde het hoofd en dan keek ze me zo dom aan dat ik bijna zou geloven dat ze geen superinteligente moordgodin was. “Omdat jij naast me loopt! Ze keken naar jou.”

Voor het eerst zei ik dat met een bitter randje. Ik hoopte dat ze het niet opmerkte.

De bel rinkelde en dat betekende iets waar ik al de hele week tegenop keek: Lichamelijke Opvoeding. Ik was een weekje ontsnapt aan die beproeving dankzij mijn ingewindelde hand, maar vandaag zou ik er waarschijnlijk niet meer onderuit komen. De bloeduitstorting was van blauw naar geel gegaan en ik kon er pijnloos mee bewegen. Al betekende dat niet dat ik niet zou proberen te ontsnappen aan mijn LO-plicht. Mevrouw Van Dammes wist dat mijn blessure niets ernstig was en had eveneens weet van mijn neiging tot uitmelkerij als het op excuses om onder haar les uit te komen aankwam, maar desondanks deed ik de windel weer aan en oefende ik mijn speech in gedachten terwijl we naar de sporthal wandelden.