The Broken Hearts Club

04

Naalimpungatan ako't nagising nang wala sa oras nang makarinig ako ng mga yapak sa aking inuupahang bahay na gawa lamang sa kahoy.

In my half-opened eyes, I managed to get outside of my room and checked who's the insider.

Kumunot ang aking noo nang makitang wala namang katao-tao sa aking maliit na sala. Pero ano iyong narinig ko? Hindi ako pwedeng magkamali, yabag talaga iyon ng isang tao. Don't tell me... may namatay na rito noon at ngayon siya nagpaparamdam sa'kin? Kaya ba walang nagtatagal na nangugupa rito dahil doon? Kailangan kong makausap si Aling Nenita tungkol dito.

"Aling Ne—" I wasn't able to finish my sentence when I felt the cold air brush my skin from the back. Hindi naman humangin ah? Sa nagsisitaasan kong balahibo at nangangatog na mga tuhod ay unti-unti akong pumihit patalikod pero bago pa man ako makaharap nang tuluyan ay may boses nang nagpatigil sa akin.

"Hey," a deep manly voice said from behind that sent chills through my entire system.

I am not weak. Yes, I am definitely not. I should learn how to face my fears even if what I feared is my face. Pasorpresa kong nilingon kung anong meron sa aking likuran expecting to saw a ghost or something there but what was in front of me leaves me shocked, "Ay, patay na patay ako sa'yo!" ani kong nang mapagtantong ilang gahibla na lang ang layo ng mukha namin sa isa't-isa.

"Sorry, expression ko lang 'yon," I explained that makes his forehead creased.

Bewilderment was visible to my face as questions keep on entering my mind. Why was the man I met over in the club yesterday is here?

Tumikhim siya't pumamulsa habang  inaayos ang kaniyang pagtayo. "I'll be straight-forward, Señorita, I'm here for a business meeting," he said afterwards that made my eyes go round.

"Business meeting? Dito? Sa inuupahan ko? Seryoso? Nababaliw ka na ba?" sunod-sunod kong pagtatanong sa kaniya, hindi makapaniwala.

"Are you deaf or somn?" he scratched his eyebrows while I shoot him with my death glares. Nang-iinsulto ba itong lalaking somn ang pagbasa sa salitang something? Amporkchop niya ha!

"Teka nga muna. Paano ka ba nakapasok dito ha?"

"Through that thing," he swiftly said and pointed out my door. But as far as I remembered I locked it yesterday, so, how come?

"Why are you here?"

"I hate repeating myself."

"Myself, myself, myself," I joked to ease the thick atmosphere that surrounds the room.

"You're one hell of an annoying specie," bulong niya sa hangin pero gayunpaman ay hindi iyon sagabal upang marinig ko ito. I rolled my eyeballs at him.

"Saka anong business meeting ang ipinagsasabi mo? Hibang ka na ba?" I restrained my voice from raising but I failed.

"I think we need an intensive conversation about this matter."

"Sinabi mo pa!" bulyaw ko sa kaniya dahil sa pagkainis ko. He's definitely stating the obvious. "What now? Mag-usap na tayo," ani ko at nauna nang umupo sa lumang salumpuwit ng bahay na ito na pinagtatiyagaan ko.

"But can you first... take yourself first a toothbrush?" he hesitantly asked. My cheeks flustered in heat because of what he've said. Oo nga pala't bagong-gising ako.

Hindi ko na hinintay pa ang kaniyang susunod na sasabihin at dumiretso ako sa lababo upang gawin ang aking morning routine. Amporkchop, nakakita lang ng gwapo nakalimutan na agad iyong nakagawiang gawain? Beri rong, Zuya.

Pero bago ko ipasok ang toothbrush sa bibig ko ay kinuha ko muna ang aking isang kamay at itinapat ito sa aking bibig bago ito hinipan at amuyin. Hindi naman mabaho ah? Kahit nakainom ako kagabi umuwi pa rin naman akong nasa huwisyo, nakapaghalf bath at toothbrush pa nga. So, basically, iyong naamoy niya ay hindi sa'kin. Baka sa kaniya iyon!