5 ay sonra...
McGonagall Zümrüdüanka Yoldaşlığı'ndan gelen kişilerin yanında öne çıktı ve öğrencilere göz gezdirdi.
"Küçük sınıflar Sınıf Başkanlar'ını takip ederek gidecekler. Aynı şekilde büyük sınıflar da bunu yapabilir. Ama... Savaşmak isteyen büyük sınıflara sesleniyorum, Hogwarts ve tüm büyücülük dünyası tehlikede! Ölüm Yiyenler yılda ve buraya geliyorlar. Savaşmak isteyenler hemen bahçede konumlarını alıp bize kalkan oluşturmada yardım etsinler."
Anında Büyük Salon'da bir kargaşa oluştu. Küçük sınıflar korkuyla sıra olup giderken büyük sınıflardaki çoğu kişi kalıyordu.
Pansy öyle bir Slytherinler'e baktı ve oldukça şaşırdı. Yarısından fazlası buradaydı.
Gidenler gidince herkes bahçeye doluştu ve kalkanlar yapılmaya başladı. Göğe art arda büyü gönderilirken ülkenin farklı yerlerinden insanlar Hogwarts'ı savunmaya geliyordu. Özellikle Weasleyler ailecek burada, okulu savunuyorlardı. Pansy bir anda nedensizce onlara minnet duydu.
Arkadan gelen ayak sesleri duyulunca irkilen Pansy o an dehşetle bir şeyi fark etti. Ölüm Yiyenler devlerle birlikte geliyordu.
McGonagall heykeller bir çeşit büyü yapıp onlar için asker yaptıktan sonra kararlı adımlarla ilerledi.
Savaş başlamıştı.
***
Hermione Büyük Salon'da Fred, Nymphadora, Remus ve daha nice tanıdıklarının ölüsünü görünce kendini adeta bırakmış ve Harry ile Ron'a katılarak ağlayıp durmuştu.
Sonunda onların yüce bir savaşta öldüklerini aklına getirip biraz olsun rahatladığında elini yüzünü yıkamak için tuvalete gitmeye karar verdi.
Hızlı adımlarla ilerlerken etraftaki hasara şöyle bir göz gezdirdi. Voldemort ölmüştü ya, bunlar hep gelip geçici hasarlardı.
O an aklına bir soru geldi. Pansy neredeydi? Acaba... O da Ölüm Yiyenler'in içinde miydi? Yaşıyor muydu?
Bir koridordan sağa döndüğünde gördüğü manzarayla donup kaldı. Pansy Parkinson kanlar içinde yerde yatıyordu.
O an bu çığlık kendisine ait değilmiş gibi hissetti Hermione. Gördüğü bedenin ona yaşattığı şokla kusmak istedi. Bu bir kabus olmalıydı.
Kendini nasıl olduğunu bilmeden kan havuzuna attı ve Pansy'nin yanına çöktü.
Gözleri kapanmak üzereydi, çok az nefes alıyordu. Onu Madam Pomfrey'e götürebilirdi ama... Bu daha fazla kan kaybına neden olurdu ve iki türlü de ölürdü.
Çaresizdi. Çok çaresizdi ve kalbi adeta yanıyordu. Gözünden gelen yaşların haddi hesabı olmazken kanı önemsemeden Pansy'nin yüzünü ellerine aldı.
Pansy onu yeni fark etmiş gibi tebessüm etti. Üstün bir güçle o da elini kaldırıp yanağına koydu. Tek ses Hermione'nin hıçkırıklarıydı.
Pansy'nin dudakları titredi. Bir şey söylemeye çalışıyor gibiydi ama nefesi buna yetmiyordu. Sonunda kızıl bir sesle fısıldadığı kelimeler onun son sözleri oldu.
"Seni seviyorum."
Hermione yanağındaki elin düştüğünü ve Pansy'nin gözlerinin bir daha açılmamak üzere kapandığını görünce tekrar çığlık attı. Onun da onu sevdiğini, geri gelmesini istediğini bağırdı. Biri gelip Hermione ile Pansy'yi bulasıya kadar ona sarıldı ve kan kokusuyla karışmış kokusunu içine çekip durdu.
Pansy Parkinson, Hogwarts Savaşı'nda Fenrir Greyback tarafından göğüs kafesi parçalanarak şehit düştü.
Ve Hermione bundan yıllar sonra evlenip yaşlı bir kadın olduğunda bile onu hep gözünde bir damla yaş ve dudaklarında buruk bir tebessümle hatırladı.
SON
İşte bitti. Anlık bir heyecan ve hevesle yazmaya başladığım ama bırakın finali, bir diğer bölümü bile düşünmeden yazdığım bu kitap da bitti. Hiçbir zaman plan yapmadan sadece içimden geleni yazdım ve inanın bu sonu bölüme başlarken bile aklımda kurmamıştım. Ama parmaklarım benden bağımsız yazmaya başladı.
Biliyorum, ne Pansy ile Hermione'ye yakışan bir kitap, ne de onlara yakışan bir sondu. Ama içimden bunlar geldi.
Bir gün tekrar bir Pansmione kurgusu yazmak istiyorum. Bu sefer daha özenli, daha güzel ve hak ettiği biçimde.
Ama şu an için sizi yeni yayımlanmış olduğum sing me to sleep // dramione hikayeme davet ediyor ve diğer kitaplarda görüşmek üzere diyorum.
Beni bu yolda cesaretlendirip mutlu eden tüm okuyucularıma sonsuz teşekkürler. Kendinize iyi bakın. 🖤
