Del Rico Triplets #2: Retracing The Steps

Kabanata 17

Iniwasan ko rin siya dahil gusto kong makalimot panandalian. Sa loob ng dalawang lingong pag-iwas, hindi siya nagsawang contact-in ako at padalhan ng mga mensahe. Ako lang ang hindi nagbubukas noon at inilalagay sa secret files sa phone ko para sakaling gusto ko nang basahin ay naroon pa rin.

Kinagat ko ang pang-ibabang labi ko at saka nagdesisyong sagutin na ang tawag.

"Hello?" I greeted the other line.

"You answered, huh?" Dinig ko ang kawalan ng pasensya sa boses niya.

Naglakad ako patungo sa mesa at inukopa ang isang upuan doon.

"How are you, Tyron?" tanong ko sa marahang paraan.

I heard him cursed nonstop. He loves cursing, I see.

"You avoided me for weeks, Rosalie..." It's not a question but a statement. And I can hear pain from it.

Bumuntong-hininga ako.

"The doctor told me to rest my mind, Tyron. She told me to avoid stress that's why I chose not to accept any message and calls from you," paliwanag ko.

Natahimik siya sa kabilang linya.

"Ilang beses na rin kasi akong nahihimatay sa kagustuhan kong makaalala na agad. Ang sabi ng Doctor, kapag pinagpatuloy ko iyon, lalo ko lang nilalagay sa peligro ang mga alaala ko."

Pinaglaruan ko ang dulo ng apron na suot ko nang 'di pa rin ako nakarinig ng sagot mula sa kaniya.

"I'm sorry..."

"I'm sorry..."

Napangiti ako nang magkapanabay naming banggitin iyon. No matter what happened, it's me who should be blamed for his pain. He has valid reason why he wants to help me. And that is to bring me back to him. Sa kung kanino raw ako nararapat.

Sa kaniya at hindi kay Troi.

It's feels like I am only using him for my own gain. Dahil alam kong maari ngang mawala ako kay Troi pero sigurado akong hindi na ako babalik pa sa kaniya. Dahil hindi ko kayang makipagrelasyon sa kaniya sa kabila ng nararamdaman ko para sa kapatid niya.

I wouldn't stoop that low.

"I was just frustrated 'cause I thought you already gave up," namamaos ang boses niyang tugon.

Napangiti ako nang mapait. I really do want to stop and just let everything go but that would means if I crumbled down, there is no one to blame but me.

I was torn whether to seek justice for my case or just be happy with Troi and forget about the past. Kaya lang, iyon na nga lang ang magagawa ko para sa sarili ko, isusuko ko pa ba?

"Troi will leave the country, Rosalie. I heard my Mom and Auntie Gina's conversation. May sakit ang apo nito at si Troi ang gusto nitong tumingin."

Nangunot ang noo ko. "Troi haven't told me about that yet," usal ko.

"Probably because he still doesn't know. O baka ngayon niya pa lang nalaman? Kagabi ko lang narinig ang tungkol doon. Wala akong alam kung ilang araw siya roon but Netherlands is far from here. You could use this chance to investigate," pagpapatuloy niya.

May kumidlit sa puso ko nang marinig ang pag-asa sa boses niya. He's truly eager to help me.

"Do you still want to continue this?" unti-unting humina ang boses niya.

I was caught off guard. Hindi ko alam kung ano ang isasagot. Magpapakatotoo ba ako o ano?

"You love my ass of a brother," he stated.