Χάνοντας τα πάντα

Κεφάλαιο 1: Trucy

Ανοίγω τα μάτια μου με τα βλέφαρά μου να τρεμοπαίζουν διστακτικά. Το μόνο που βλέπω είναι μία θολή φιγούρα και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να δω ξεκάθαρα τι βρίσκεται μπροστά μου. Τώρα τα ανοίγω διάπλατα. Μπροστά μου στέκεται μία νεαρή κοπέλα που πιο πολύ μοιάζει με μία νέα υπερ-κακό. Φοράει κόκκινο φόρεμα, κολλητό, έτσι ώστε να αναδεικνύει τις καμπύλες της έντονα. Πάνω στο φόρεμα είναι ''χυμένη'' λίγη χρυσόσκονη, με τέτοιο τρόπο που θυμίζει αφηρημένη τέχνη... Σηκώνω το πρόσωπό μου κοιτάζοντας το δικό της. Η μάσκα της είναι χρυσή και τα μαλλιά της είναι πιασμένα σε κεφτέ. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου ξανά και ξανά και η μνήμη μου επιστρέφει καθώς επιστρέφω κι εγώ στην πραγματικότητα. Η Trucy!

Η Lila κυριεύτηκε για ακόμη μία φορά... Η κυρία Bustier ήθελε να μας μάθει πώς να παίζουμε ομαδικά, έχοντας ειλικρίνεια και θάρρος ταυτόχρονα, αλλά κυρίως ειλικρίνεια. Έτσι, μας έβαλε να παίξουμε ''θάρρος ή αλήθεια''. Δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε. Γιατί όπως και να έχει, ένα παιχνίδι είναι πολύ καλύτερο από ένα βαρετό και κουραστικό μάθημα στη τάξη... Αμέσως βγήκαμε έξω και σχηματίσαμε έναν κύκλο. Η κυρία Bustier μας παρακολουθούσε και μας επέβλεπε, ενώ εμείς ξεκινήσαμε το παιχνίδι μας.

Στην αρχή, όλα ήταν ήσυχα, μέχρι που το μπουκάλι έδειξε εμένα και τη Lila. Κατόπιν, επακολούθησε ησυχία. Κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει μόλις το μπουκάλι επέλεξε εμάς τις δύο για τον επόμενο γύρο. Όλοι έμειναν ακίνητοι έτσι ακριβώς όπως ήταν πριν συμβεί το γεγονός. Έμειναν άφωνοι και με ορθάνοιχτα τα στόματα, μας κάρφωναν τρομαγμένοι. Το τρομαχτικό ήταν ότι και η κυρία Bustier αντέδρασε ακριβώς όπως και οι υπόλοιποι. Εγώ κοίταξα το μπουκάλι επίμονα προσπαθώντας να το συνειδητοποιήσω. Τότε σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά και κοίταξα τη Lila, απέναντί μου. Εκείνη είχε προσλάβει το συνηθισμένο δολοφονικό της βλέμμα και δεν άργησε να το εκτοξεύσει πάνω μου εγκλωβίζοντάς με στα δίχτυα του. Ησυχία επακολούθησε για τα επόμενα πέντε λεπτά, όπου εγώ έστρεφα το κεφάλι μου τριγύρω παρακολουθώντας τους συμμαθητές μου, να είναι παγωμένοι σαν πέτρινα αγάλματα. Στράφηκα προς τη Lila. Το βλέμμα της ήταν όμοιο και απαράλλαχτο με πριν. Ένιωθα σα να με είχε επηρεάσει τόσο πολύ, που άρχισα να κρυώνω από τη ψυχρή ατμόσφαιρα, που είχε αλλάξει θερμοκρασία εξαιτίας του παγερού της βλέμματος.

Και ενώ επικρατούσε πραγματικά ''άκρα του τάφου σιωπή'', η παγερή ατμόσφαιρα έσπασε χάρης... τον Άντριεν!
«Εμπρός Μαρινέτ! Ρώτα τη Lila», εγώ ξεροκατάπια και άνοιξα το στόμα μου, αλλά δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Η Όλια τότε με σκούντηξε με χαμόγελο προσπαθώντας να με ενθαρρύνει. Εγώ επανάκτησα το θάρρος μου και είπα δυνατά και γενναία:
«Θάρρος ή αλήθεια;». Εκείνη ανοιγόκλεισε τα μάτια της και άλλαξε το ύφος της σε ένα ''φυσιολογικό και χαρωπό'' ύφος.
«Θάρρος φυσικά! Εγώ δεν φοβάμαι καμία από τις ηλίθιες προκλήσεις που θα μπορεί να μου επιβάλετε!» είπε παίζοντας την αθώα. Εγώ τα έπαιξα. Τότε χωρίς να ελέγξω τα λόγια μου είπα:
«Δεν φοβάσαι; Αν δεν φοβόσουν θα είχες διαλέξει την αλήθεια, αλλά τι λέω; Το να πεις αλήθεια είναι τεράστια πρόκληση για σένα!», την κοίταξα προκλητικά. Δεν ήξερα τι έλεγα. Βασικά, καλά της τα είπα, της άξιζε, αλλά πρέπει να μάθω να ελέγχω τον εαυτό μου... Εκείνη θύμωσε περισσότερο. Για μια στιγμή ξαναφόρεσε το εξαγριωμένο της πρόσωπο αλλά αμέσως μετά επέστρεψε στο ''αθώο'' κορίτσι του σχολείου. Όλοι με κοίταξαν θυμωμένοι. Η κυρία Bustier όμως ηρέμισε τα πνεύματα χτυπώντας παλαμάκια.
«Παιδιά! Παιδιά! Ηρεμίστε! Ας συνεχίσουμε το παιχνίδι μας ήρεμα, για να αναπτύξουμε φιλειρηνικές σχέσεις μεταξύ μας! Αυτός είναι ο στόχος!». Τότε η Lila έκανε πώς δάκρυσε.
«Ο, δεν πειράζει κυρία! Η Μαρινέτ απλά παραφέρθηκε. Σίγουρα δεν το ήθελε. Σωστά Μαρινέτ;». Εγώ εκνευρίστηκα περισσότερο και απλά μούγκρισα. Η κυρία Bustier συνέχισε:
« Και τώρα που ηρεμίσατε, Μαρινέτ, βάλε μία πρόκληση στη Lila!». Εγώ χωρίς καν να σκεφτώ, είπα:
«Έχεις το θάρρος να αποκαλύψεις την αλήθεια;». Η Lila με διέκοψε:
«Τι εννοείς;», είπε.
«Έχεις το θάρρος να μας πεις τι ισχύει στην πραγματικότητα από όλα όσα έχεις πει για τη σχέση σου με τη Ladybug;»
«Τι θες να πεις; Εγώ πάντα λέω την αλήθεια! Ειδικά για τη Ladybug! Δεν θα έλεγα ποτέ ψέματα για την καλύτερη μου φίλη! Μπορώ να σου πω ότι θες για αυτήν. Ξέρω τα πάντα!».
«Αυτό είναι το θέμα Lila. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζεις τίποτα για τη Ladybug και δεν είστε ούτε καν φίλες! Αφού δεν φοβάσαι τις προκλήσεις, τότε αποκάλυψέ μας την αληθινή σου σχέση με αυτήν!». Εκείνη έβγαλε ένα ανησυχητικό επιφώνημα από το στόμα της.
«Πώς τολμάς! Αυτή είναι η αληθινή μου σχέση με τη Ladybug! Είμαστε κολλητές και μάλιστα αυτοκόλλητες! Με έχει σώσει πολλές φορές από μανιασμένους υπερ-κακούς και με λατρεύει!», είπε με τεράστιο θράσος!
«Σταμάτα να λες ψέματα!», σηκώθηκα όρθια εξαγριωμένη, «Πες για μια φορά την αλήθεια! Δεν θα πάθεις κάτι! Εκτός και αν είσαι αλλεργική στους ειλικρινείς και αληθινούς λόγους και αν πεις αλήθεια θα γεμίσει το σώμα σου με κόκκινα εξανθήματα!». Εκείνη άρχισε να βγαίνει εκτός εαυτού. Σηκώθηκε επίσης όρθια και τέντωσε το μακρύ της δάχτυλο δείχνοντάς με επιδεικτικά.
«Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι λέω ψέματα χωρίς αποδείξεις! Τι; Θα μου βάλεις κανένα κουδουνάκι που θα χτυπάει όταν λέω ψέματα;», έβαλε το πρόσωπό της μπροστά στο δικό μου και με νεύριασε αφάνταστα. Τότε πήγε προς τα πίσω και είπε κάνοντας την πληγωμένη:
«Όλη την ώρα με κατηγορείς ότι ψεύδομαι στους συμμαθητές μας... Εγώ ποτέ δεν θα σας έλεγα ψέματα παιδιά! Είστε φίλοι μου!», και μαζεύτηκε. Εγώ γρύλισα και γύρισα φεύγοντας. Θυμωμένη έτρεξα προς τις τουαλέτες προσπαθώντας να συγκρατήσω τον θυμό μου.
«Μαρινέτ!», φώναξε η Όλια και έτρεξε για να με ακολουθήσει, όμως ο Νίνο την τράβηξε πίσω.
«Ίσως θέλει να μείνει λίγο μόνη της», είπε κι εκείνη έγνευσε καταφατικά.
Μετά, με βάση αυτά που μου είπε η Όλια μόλις επέστρεψα:
«Μα δεν καταλαβαίνω τι έπαθε έτσι στα ξαφνικά η Μαρινέτ!... Η καημενούλα...», προσποιήθηκε η Lila για ακόμα μία φορά. Ο Άντριεν την κοίταξε θυμωμένος. 
«Τέλος πάντων! Μπορούμε τώρα κυρία Bustier να συνεχίσουμε το παιχνίδι μας; Πρέπει να προλάβουν όλοι να παίξουν, πριν χτυπήσει το κουδούνι!», έπαιξε η Lila το πονηρό χαρτί της.