The Life Of James Potter II

Hoofdstuk 5: De waarheid

Pov James

'Wel krijg ik nog een antwoord of hoe zit het?' Zei Evans. Ze had haar handen gekruist en gaf me haar blik. Die ene blik die ze me jaren had gegeven. Haar kilste blik.

Ik slikte en keek nogmaals van Lily naar de jongens. Ik zag Remus zijn voor-mij-is-het-goed blik maar Sirius keek me doodsirius aan. Hij keurt het dus af en aangezien Peter altijd de winnende kant kiest dacht ik dat ook hij het oke zou vinden maar blijkbaar was hij het voor deze ene keer met Sirius eens.

'Evans... ik moet iets bekennen...' Ik nam d'r hand en leidde haar mee naar buiten. Een rustig plekje onder een boom bij het meer. Er was niemand bij het meer dus de perfecte timing. Nou ja als je de vorige 15 minuten niet meetelt natuurlijk.

Ik ging zitten en keek in haar smaragdgroene ogen.
'Die dieren van vannacht... Dat waren wij...'
Lily keek me geschokt aan en haar mond viel lichtjes open.
'Hoe-wat-wanneer?! Wanneer hebben jullie met een blad in jullie mond gezeten?! Hoezo kon je dat zelf verbergen?! En en, die weerwolf, wie van jullie vier was dat?!' In haar stem herkende ik wat nieuwsgierigheid en trots. Trots op mij. Om zoiets te doen voor hem.
'Wie?'
Ik zuchtte. 'Remus.'
Ze leek verbaasd maar ze had het aan de andere kant ook wel een beetje verwacht denk ik dat hij degene van ons vier zou zijn. Littekens, moe rond volle maan, ziek soms, af en toe chagrijnig,...

'Wat erg voor hem... Waarom heeft hij me er nooit iets van vertelt?'

'Wel het is niet echt iets op mee op te scheppen of wel? Toen hij het ons vertelde was hij zo opgelucht dat we het goed opnamen. Hij was wat bang, onrustig dat we zijn vrienden niet meer wouden zijn, hem zouden afwijzen en vol afkeuring afkijken.' Ik zuchtte diep.

'Het spijt me dat ik je het niet vertelde weet je... Ik ging er kapot aan echt waar maar we hadden een pakt gesloten. En dat kon ik echt niet breken...'
'Maar je deed het wel.' Ze glimlachte.

Ik zuchtte en dacht direct aan Sirius.
Lily merkte het natuurlijk op wat of eerder gezegd met wie ik in mijn gedachten zat.
'Zullen we een eindje gaan wandelen? Om je gedachten even te verzetten?' Ik knikte maar om eerlijk te zijn wist ik niet of dat veel verschil zou maken.

~.~

Oke ik moet toegeven dat de wandeling deugt deed vooral omdat alles terug goed zit tussen ons. Geen geheimen. Na de wandeling hebben we nog even ik het felgroene gras bij het meer gelegen en geflikflooid je weet wel, gekust en geflirt enzo en ik moet toegeven dat het al beter is. Nou ja, toch in ieder geval totdat ik de lk binnenstapte al hand in hand met Evans.

Sirius keek ons kil aan. Een lange boze blik. Ik slikte en Lily fluisterde wat ik m'n oor dat het wel goed komt maar daar heb ik nog steeds mijn twijfels over. We gingen ik onze zetel zitten en ik schraapte mijn keel.

'Jongens ik moet jullie iets vertellen...'
De Marauders keken aandachtig op. Zelfs Sirius.
'Evans weet ervan. Ze weet dat we-' Ik fluisterde. 'Faunaten zijn'
Sirius stond op en ging naar boven en ik wist direct wat dat betekende. Onze eerste ruzie in die zes jaar.
Remus was opgelucht aangezien ook Lily het goed op nam en hem omhelsde. Net zoals Peter wie Lily altijd aardig had gevonden.
Het enige probleem nu is Sirius zijn mening.