The Life Of James Potter II

Hoofdstuk 10: Het Kleine Stukje Perkament.

Pov Lily

Die nacht deed ik geen oog dicht. Nou ja, elke keer het me toch lukte om net bijna in slaap te vallen wees mijn geweten me terug op alle dingen die ik James aandeed. Het begon allemaal met toen we nog maar een paar maand samen waren en ik James aandrong om zijn geheimen aan me te vertellen aangezien hij de mijne wist, maar ik vertelde hem niks over de kus met Cole terwijl hij door zijn Marauders geheimen aan me te vertellen met zijn beste vriend in ruzie kwam. En dat was voor de eerste keer in de historie! Ik ben echt verschrikkelijk. Tijdens mijn relatie met James heb ik gewoon-urgh ik kan dit nu niet aan, ik heb lucht nodig. Ik keek op mijn horloge die op mijn nachttafeltje lag; half twee gepasseerd. Langzaam stapte ik het bed uit en stapte in mijn pantoffels en liep op de tippen van mijn tenen de slaapzaal uit.

Het was donker buiten. En mistig, wat me niet echt kon opvrolijken.

*Krak*

Ik schrok me kapot en met een ruk draaide ik me om. Ik wou schreeuwen, zo hard als maar kunnen zou. Maar er kwam niks uit mijn mond. Geen enkel geluid. Zelf geen schril gefluister. Mijn mond voelde droog aan en voor ik het wist werd ik door een spreuk geraakt waardoor ik achteruit vloog tegen een grote harde steen. En toen was alles donker.

Iemand had het licht uitgedaan en het was alsof mijn hoofd een vulkaan was dat op uitbarsten stond; Zo heet als vuur, lava maar zo veel hoofdpijn dat ik het niet meer houden kon. Mijn energie was op, ik kreeg mijn ogen gewoon niet meer open. Totdat ik ver, heel ver weg stemmen hoorde. Ik probeerde ze te herkennen maar niet was tevergeefs. Ik was al te ver weg. Te ver weg van de echte wereld.

_________

Pov James

Het is nu al twee dagen geleden dat ik Lily zag en om eerlijk te zijn, miste ik haar. Ik miste haar afkeurende blikken, haar lach, haar stem, haar geur, haar sproetjes, haar lange rode haren en zo kan ik wel nog even doorgaan. Maar ik ben ook best wel opgelucht dat ik haar nog niet eerder zag, die kus blijft me maar achtervolgen. Ik krijg hem maar niet van mijn netvlies af. Al moet ik toegeven dat ik best wel bezorgd ben, anders mist Evans geen enkele klas...

Met tranen over haar wanen en compleet overstuur kwam Alice de trappen afgelopen.
Frank sprong als een veer recht en omhelsde haar. 'Alice?! Gaat het wel goed met je? Wil je wat water?' Kwam er op een bezorgde toon uit zijn mond. Een vreemd gevoel ging door mijn hele lichaam. Mijn hart deed pijn. Alsof er een leegte was en dat het juist hard werd opengetrokken, een soort gat. Een leegte. Een leegte die Lily opvulde.

'L-Lils, ze-ze' hoorde ik op de achtergrond terwijl Alice overstuur iets wou zeggen. En toen vielen mijn ogen op een klein stukje perkament in haar rechterhand. 'Wat is er met Lils? Wat is er gebeurt?' Vroeg Frank terwijl hij een kus op haar voorhoofd gaf en haar stevig omhelsde en op haar gemak probeerde te stellen.

Alice kwam even terug op rust en keek naar het briefje. 'James?'
Ik schrok op. 'Ja?'
'Ik denk dat-dat je dit wel wil lezen...'
Langzaam liep ze naar me toe en toen ze bij me stond stak ze haar hand uit en reikte ze het stukje perkament naar me toe. Ik nam het aan en vouwde het open. Mijn adem stokte. Het was alsof de lege ruimte in mijn hart, het gat, plots een heel groot gat geworden was. Over mijn hele hart. Mijn vingers gleden over het perkament en tranen kwamen uit mijn ogen toen ik las was er stond.

"We hebben het modderbloedje. Jullie zullen haar nooit meer terugzien. De voorspelling heeft gesproken. De Heer Van Het Duister kent geen genade."