Όταν έχω ξεπεράσει το σοκ βλέπω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι γνωστοι. Μέσα από αυτούς είναι η Ζωή ((η αδελφή της Κάθριν)), η θεία μου, η Ράνια και πόλοι άλλοι φίλοι από το Πανεπιστήμιο και την γειτονιά μου στο Λος Άντζελες.
Αμέσως τρέχω και δίνω μια αγκαλιά στην θεία μου, στην αδερφή μου και στην Ράνια. Μου έλειψαν τόσο πολύ.
“Χρόνια πολλα!” μου εύχεται η θεία μου.
“Ευχαριστώ πολύ!” της λεω και την αγκαλιάζω ξεχωριστά, “Μου έλειψες!”
“Και εμένα, κορίτσι μου” λέει και της χαμογελάω.
Μετά βλέπω την αδελφή μου ανυπόμονη να με αγκαλιάσει και πάω να την αγκαλιάσω. Εντωμεταξύ ο κόσμος αρχίζει και φεύγει από την θέση που ήταν όλοι μαζεμένοι.
“Χαζή, δεν μου είπες τίποτα ότι θα έρθετε!” της λεω μόλις φεύγω από την αγκαλιά της και της ανακατεύω λίγο τα μαλλιά.
“Ειι ούτε και γω το ήξερα! Η Ράνια με τον Χάρρυ τα κανόνισαν όλα!”
“Μμ...μάλιστα... Έλα εδώ εσύ.” λέω στην Ράνια και με ένα γέλιο έρχεται και με αγκαλιάζει.
“Μου έλειψες πολύ!”
“Και εμένα δεν μπορείς να φανταστεις πόσο!”
Κάνουμε λες και έχουμε να δουμε ένα χρόνο η μια την άλλη, ενώ είναι μόνο τέσσερις μήνες, αλλά ήμαστε πολύ δεμένες και παλια ήμασταν αχώριστες.
“Μετά έχω και να σου δείξω κάτι...”
“Τι κι άλλη έκπληξη;”
“Ναι...”
“Αφού ξέρετε ότι μισώ τις εκπλήξεις!”
“Τι να κάνουμε είναι τα 19α γενέθλια σου...”
“Δηλαδή στα 20α θα κάνετε περισσότερα;”
“Α δεν ξέρω...”
“Λοιπόν, πρέπει να πάω να χαιρετήσω και τους υπόλοιπους. Δεν θέλω να σας αφήσω...” τους λέω με λυπημένο βλέμμα.
“Έλα αφού στο ίδιο σπίτι θα είμαστε!” λέει η θεία μου.
“Α ναι σωστά...” τους λέω γελώντας λίγο στο τέλος και φεύγω από κοντά τους.
Βλέπω τον Χάρρυ σε μια γωνία να μιλάει μόνος του στο τηλέφωνο και είπα να πάω κοντά του.
Όταν πλησιάζω λίγο γυρνάει προς τα πάνω το κεφάλι του και δείχνει λίγο τρομαγμένος που με είδε... Και πάλι, κάτι δεν πάει καλά εδω...
VOUS LISEZ
Memories || h.s.
Fanfiction"One of the reasons why people hold on to memories so tight is because memories are the only thing that don't change when everything else does." DONT COPY THE STORY. ® Memories 2014
