Dragonheart

XIX

Eindelijk maar toch een nieuw hoofdstuk. Het heeft ontzettend lang geduurd maar het zijn dan ook flink wat pagina's ;) Het word waarschijnlijk wel het laatste hoofdstuk dat er gaat komen deze tijd. Ik ben begonnen met studeren en heb het zo druk dat ik bijna geen tijd kan vrijmaken om te schrijven. Helaas. Geniet daarom extra veel van dit hoofdstuk (hoewel het niet fantastisch is). In de tussentijd kun je natuurlijk al je vrienden, familie, kenissen, en huisdieren vertellen over dit verhaal ;) 
Ik heb zelf wel een klein feestje te vieren ook met dit hoofdstuk. Ik schrijf in word en ik ben de 100 pagina's voorbij ^^ Laten we hopen dat er nog 100 meer mogen komen ;) 
Ik hou jullie niet langer op. Geniet mensen (het begin is hetzelfde dus je leest een klein stukje opnieuw ;))

Groeten, Horace

Horace rilde. Isolde had gelijk toen ze zei dat het koud ging worden. Ze had alleen niet gezegd dat het zo koud was omdat ze een berg gingen beklimmen.
Iedereen had zijn dikke warme kleren aangetrokken en hoge laarzen. Isolde liep voorop, slechts in haar dunne jurk. Ze leek geen last te hebben van de kou. En Joanne ook niet. Die liep achter haar moeder, ook in de lichtblauwe jurk. Daarachter kwam Gietrig die zijn mantel strak om zich heen had geslagen. Steward liep daarachter, dan kwam Horace en Bertin sloot de rij. Mocht er iemand uitglijden, dan kon Bertin diegene het beste opvangen omdat hij het sterkste was. Gelukkig gleed er helemaal niemand uit op de trip. De tocht was dan ook niet erg lang.
Ze kwamen uiteindelijk aan bij het begin van een smalle opening in de rotswand. Isolde bleef daar staan en draaide zich naar de anderen om. Ze keek iedereen stuk voor stuk aan. ‘Wat jullie nu hier gaan zien, mogen jullie nooit aan iemand anders vertellen. Zweer het op jullie eer.’ Bertin zette een stap naar voren. ‘Vrouwe, een man zou nooit zweren op zijn eer. Dat is wat het maakt.’ Isolde keek hem strak aan. ‘Je begrijpt het nu nog niet, maar straks weet je waarom. Wat zich hier bevind is groter dan de eer van welke man dan ook. Al je hiertoe niet berijd bent kun je terugkeren naar Eldas Ilri en vandaar direct door naar Andres.’ Bertin gromde even. ‘Goed dan.’ gaf hij toe. ‘Ik zweer het.’ Isolde knikte. Daarna keek ze alle anderen aan. ‘En jullie?’ Iedereen zwoor het geheim te houden. Isolde draaide zich om. Volg mij dan nu.
Het was aardedonker in de grot. De opening waar ze doorheen moesten was smal maar kort. Na een paar stappen waren ze al in de grot er achter.
De grot was enorm. Grote ijspegels hingen van het dak naar beneden. Het was niet duidelijk hoe, maar er kwam ergens licht vandaan. Toen Horace beter keek zag hij dat het kwam omdat de rotswand eigenlijk helemaal geen rots was. Het was ijs en zag er uit als een enorm raam. Je kon er alleen niet doorheen kijken, hoewel er wel licht door naar binnen kwam. Hierdoor kon je alles prefect zien. Overal in de grot waren sierlijke tekeningen van ijs op de muren. Het was schitterend. Maar niemand lette erop. Hun ogen waren namelijk op iets anders gericht.
In het midden van de grot lag namelijk een draak.

Iedereen was met stomheid geslagen. Joanne en Isolde stonden er heel kalmpjes bij, maar Horace, Gietrig, Steward en Bertin konden hun ogen niet geloven. De draak had een vreemde kleur, alsof hij doorzichtig was. Toch waren de schubben over zijn hele lichaam duidelijk te zien. Hij had een slank lichaam, maar enorme vleugels lagen ernaast. Zijn kop was langwerpig met twee grote horens erbovenop waarvan de punten van elkaar afwezen. Het mysterieuze wezen lag op zijn buik te slapen. De achterpoten waren onder het lichaam gevouwen, maar de voorpoten waren duidelijk zichtbaar en de klauwen zagen er dodelijk uit. Het dier was enorm. Het lichaam had de lengte van de donjon van Andres, en als hij zijn vleugels uitgeklapt zou hebben zou hij wel twee keer de lengte van de stad hebben.
Bertin keek met grote ogen en open mond naar de draak. ‘Waarachtig, dit is groter dan de eer van een man.’ Isolde knikte. ‘Daarom moesten jullie zweren dat jullie niets zouden doorvertellen.’ Steward schudde met zijn hoofd. ‘Hoe is dit mogelijk? De draken zijn verdwenen uit Emberior.’ Isolde glimlachte. ‘Lang niet alle draken zijn gedood Steward. Vele draken zijn ook gevlucht maar de meesten over zee.’ Gietrig stapte naar Isolde toe. ‘Waarom heb je nooit iets gezegd?’ Isolde schudde droevig haar hoofd. ‘Ik zal het proberen uit te leggen.