Dragonheart

XLVII

Steward vertrok om zich bij de dwergen te voegen, Joanne ging naar haar eigen leger en Horace ging naar het leger van Larson. Ze hadden allemaal hun eigen positie, maar Horace en Steward moesten ook op de rest van het leger letten mocht er iets fout gaan.

Horace keek om zich heen terwijl hij naar zijn positie liep. Alle troepen stonden zenuwachtig te wachten tot ze een eerste teken zouden krijgen van de aanval. Velen keken ook naar Horace en knikten hem bemoedigend toe. Horace knikte dan terug terwijl hij stevig door liep. Hij probeerde zo veel mogelijk rust uit te stralen. Als een drakenhart last van zenuwen zou hebben, hoe zouden de troepen dan hoop moeten houden.

Horace was echter alles behalve rustig. Zijn hart bonsde in zijn borst terwijl de Barkers onrustig stonden te grommen. Het leger was enorm. Er leek geen einde aan te komen. Hoe zouden ze ooit zo veel troepen moeten verslaan met drie bij elkaar getrommelde legers?

Horace schudde even met zijn hoofd. Daarna keek hij naar het zwaard. De vonkjes die er eerder van af hadden gesprongen waren inmiddels verdwenen. Hij liet het losjes in zijn hand liggen. Ze moesten Terarior hier verslaan. Als ze dat niet zouden doen zou Emberior verloren zijn en zou niks hem meer tegenhouden. Dit was het moment.

Horace was inmiddels bij zijn positie aangekomen en haalde diep adem. Hij keek om naar Steward en zag dat deze zijn draak al had opgeroepen. Steward straalde in de zon in zijn rode harnas terwijl hij statig op zijn draak zat. Zijn blik was gericht op de Barkers. Horace volgde zijn blik en zag dat de Barkers begonnen waren met lopen. Hij sloot even zijn ogen om tot rust te komen en riep toen ook een draak op.

'Hoe pakken we dit aan Shinn?' Steward keek om zich heen terwijl hij de vraag in zijn gedachten stelde aan zijn draak.

Shinn snoof. 'We houden ons aan de tactiek. Horace heeft een goed plan bedacht en we kunnen alleen maar goed opletten.'

'Dat snap ik.' reageerde Steward. 'Maar ik bedoel meer hoe we samen gaan aanvallen. Ga jij vliegen met mij op je rug? Want dat kan ik erg weinig doen.'

Shinn krabde met zijn poot over de grond. Hij had energie over. Eindelijk kon hij werkelijk in actie komen in plaats van telkens opgesloten te zitten in de drakenwereld. 'We kijken eerst wat de eerste Barkers doen. We kunnen altijd besluiten van elkaar gescheiden te vechten.'

Steward zuchtte. 'Ik blijf liever bij jou in de buurt. Dan voel ik me een stuk veiliger.'

Een rookpluim steeg op uit Shinn's neusgaten. 'Maak je geen zorgen. Je kan goed vechten en we blijven de hele tijd in contact. Als je in gevaar ben vlieg in direct naar je toe en bijt ik het hoofd af van degene die je aanvalt.'

Steward kon er niks aan doen maar hij begon te lachen. Het idee van een draak die boven hem stond er Barkers hun kop er af beet leek opeens heel grappig. Een paar dwergen keken hem verbaasd aan en Steward hield zijn lach een beetje in. 'Ik kan niet wachten om het te zien Shinn.'

'Ik kan niet wachten om het te doen.' antwoordde Shinn.

Joanne keek naar het leger voor haar. Efvyl stond naast haar om haar tips te geven over haar magie en haar te ondersteunen. Bovendien was het midden een goede plek voor hem. Vanaf hier kon hij het hele leger gemakkelijk overzien en iedereen te hulp schieten met zijn magie mocht het nodig zijn.

'Het zijn er wel heel veel.' zei Joanne bezorgd. 'Komt er wel een einde aan het leger?'

Efvyl hield zijn blik strak gericht op het duistere figuur dat helemaal achter aan het leger stond. Zijn broer. Terarior. 'Ik gok dat er geen einde is. Als we Barkers vermoorden maakt hij gewoon nieuwe. Het zijn wezens gemaakt van schaduwen.'