A Sinner Destiny

CHAPTER XXXI: Think Of

"Yes, I will. But, bes. Please, huwag na huwag niyong ipagsasabi 'to kay Luke. I just don't want him na mag-aalala pa siya sa akin." pagsalita ko habang isa-isa naman ang paghawak ng kanilang mga kamay upang pakiusapan sila.

"D-don't worry." pagsagot nila sabay pagngiti ko sa kanila.

"Thank you sa inyo, I'm so thankful na you're here for me." pagpapasalamat ko sa kanila sabay pagngiti muli.

"Kargo natin ang isa't-isa bes, kaya don't worry." pagbigkas ni Andrea sabay pagtayo ko upang yakapin sila.

"I-I just go the rest room, first." pagsalita ko sa kanila sabay pagtango nila habang ako'y nagsimulang naglakad papuntang rest room.

Konting kirot sa puso kung kaya't nagsimulang mawala ito sabay paghilamos ng aking mukha upang maging presko muli at pinunasan ng panyo pagkatapos ay kumuha ng suklay at pulbo upang mag-ayos at kaaya-ayang tingnan muli.

Bago lumabas, ngumiti sa salamin upang maging masaya muli. Agad na lumabas upang balikan sina Andrea ngunit tila bang may naaninag akong aninong ayokong makita at nakatayo malapit sa inupuan namin kanina na para bang kinakausap nito sina Andrea at agad na lumapit upang bigyan ng linaw ang lahat.

"Pwede ba?! Just let go of Denise, ayaw ka niyang makausap, okay?!" pagsigaw ni Francine nang narinig ko ang sigaw niya.

"Miguel please, layuan mo na si Denise!" pagbigkas ni Andrea at biglang napahinto sa aking kinatatayuan nang narinig ko muli ang pangalang Miguel.

"Bes, tara na. We need to go!" pagbaling ko sabay paglapit sa kinatatayuan nila at nagsimulang maglakad papalabas ng coffee shop.

"D-Denise! I-I just want to talk to you, pagbigyan mo naman ako..." pagbigkas niya habang hinahabol ang aking paglalakad at pagsunod nina Andrea, Francine at Janine.

Tila bang hindi pinakinggan ang mga sinasabi niya sabay paglabas. Sa hindi inaasahang pagkakataon, hinawakan niya ang aking kamay at dahilan nito ang pagkahinto ko at sinimulang harapin siya na para bang nangungusap ang mga mata nito.

"Denise, I-I'm sorry, hindi ko sinasadya." pagsalita niya sabay pagtaas ng kilay ko and I just smirked
habang sina Andrea naman ay nasa likuran ko.

"Wow Mi- s-sir M! Hindi sinadya pero pinagisipan?!" pagdiin ko nang tiningnan ito sa mga mata.

"No! Hi-hindi mo ko naiintindihan." pagsagot niya sabay pag-iling nito at napakamot sa ulo.

"At ako pa 'yung hindi nakakaintindi?!" pagbigkas ko.

"C-can we talk privately? Nakak-" pagbaling niya pa at agad akong sumagot.

"Huh! Nakakahiya?! Bakit? Hindi ba kahiya-hiya ang ginawa mo kanina sa akin?! At bakit ka nahihiya? Ayaw mo bang malaman ng mga empleyado mo kung sino ka talaga, ha?!" pagbigkas ko sabay pagtaas ng kilay ko at tiningnan muli ang kanyang mga mata.

"Denise, please stop! I just want to apologize f-for what happened earlier." pagtugon niya na para bang hindi ito komportable kung kaya't hindi makatingin ng diretso sa aking mga mata.

"Apologize?! Kapag ba humingi ka ng tawad sa akin, makakalimutan ko na lahat ng mga binitiwan mong mga salita?!" pagbigkas ko nang biglang napatahimik si Miguel.

"N-no but-" pag-utal niya.

"Ayun naman pala eh, sige na s-sir I have to go, marami pa kong gagawing reports na baka k-kwestyunin mo na naman!" pagsalita ko sabay pagtalikod sa kanya habang sina Andrea naman ay nauna nang naglakad.

"Teka, Den-" pagsalita niya sabay pagkagulat ko nang hawakan niya ang mga braso ko upang tumigil sa paglalakad.

"Ano ba?! Ano ba talagang gusto mo?!" pagsigaw ko sabay pag-atras niya.

"Pakinggan mo naman ako, please." pagsalita ni Miguel sabay pagmamakaawa nito sa akin.

"Pwede ba Miguel, stop the drama!" pagsigaw kong muli sabay pagkunot ng noo ko habang sina Andrea naman ay nabahala.

"I just want to say sorry..." ani niya nang nangungusap ang kanyang mga mata habang ako nama'y napataas ang kilay.

"Actually... You don't need to say sorry to me, instead of saying sorry to yourself. Sawang-sawa na kong pakinggan lahat ng mga salita mo, Miguel. Sana, gawin mo naman para mahimasmasan ka." pangungusap ko sabay pagtingin sa kanyang mga mata habang siya nama'y napahinto muli sa pagsasalita and he left no words at yumuko.

"I have to go." dagdag ko at tuluyang umalis sa kinatatayuan naming dalawa.

Naiwan siyang mag-isa ngunit kinakailangan kong gawin iyon. Hindi mapigilang magdamdam kung kaya't naiisip pa rin ang pangyayaring ayoko nang isipin pa. I left him and he needs it at para naman magiging maayos ang lahat.