Avatar: De legende van Ember

Hoofdstuk 10

Hoofdstuk 10:

Ik wist niet dat ik me zo kon vervelen op school. Ik begon wat poppetjes te tekenen in mijn schrift terwijl ik me probeerde af te sluiten voor de zeurderige stem van de leraar. Opeens ligt er een klein opgevouwen briefje op mijn tafel. Ik open het. 'zullen er vanmiddag iets gaan doen? -B' ik kijk Brian met een arrogante blik aan, hij lacht alleen maar naar me. Ik draai het papiertje om en schrijf er met grote duidelijke letters een 'nee' op. Ik geef het met een overdreven blije lach aan hem terwijl hij het aanneemt met dezelfde lach als ik maar dan wel gemeend. Terwijl hij het leest veranderd zijn gezichtsuitdrukking volledig. Het was lachwekkend. Hij schreef wat op het papiertje en gaf het weer aan mij. 'Waarom niet?' waarom niet? Waarom denk je zelf? En iedereen zegt dat je zo'n bescheiden, lieve onschuldige jongen bent. Ik dacht het dus echt niet. 'Waarom wel?' scheef ik terug. Voordat hij iets terug kon schrijven ging de bel. Ik gooide mijn boeken snel in mijn tas en rende de klas uit. Hijgend stond ik in de kantine waar ik een broodje gezond en een cola kocht. Ik ging aan een tafeltje zitten. Later kwam Roos naast me zitten. "Zo Em, jij was snel weg. Ik wist niet dat je dat in je had." grinnikt ze terwijl ze begint te knabbelen aan haar net gekocht croissantje. "Laten we zeggen dat ik mijn redenen heb. Kuch.. Brian... Kuch kuch. " "hahah, ik snap nog steeds niet waarom je hem zo haat." "ik snap niet waarom jullie hem allemaal zo aanbidden." ik neem een grote hap van mijn broodje en keek Roos verveeld aan. "Kijk, Brian is een soort jongen dat voor iedereen zorgt en zichzelf voor andere plaats, hij is heel lie..." "Ja, ja, hij is een echte prins... Bla bla bla.. Of te wel.. ~Brian is geweldig.~" zeg ik met een hoog stemmetje. Roos begint te lachen. "Ik wist niet dat je zó over mij dacht, Emmy." "Ga iemand anders vervelen Brian." "Oh, mevrouw is met het verkeerde been uit bed gestapt?" "Nee, nee, dat niet, Ik wordt gewoon opeens zo chagrijnig als ik je gezicht zie..." hij slaat een arm om mij heen en brengt zijn gezicht dicht bij het mijne. "weet je dat zeker, Em-my~" "heel zeker." zeg ik terwijl ik met mijn hand zijn gezicht weg duw. "Brian, kom je." vraagt Daniël. Ik kon hem wel kussen, mijn reddende engel. Hij kijkt me met een medelevend gezicht aan alsof hij weet wat ik doormaak. Ik was er laatst achter gekomen dat Daniël erbij was toen ik bij de fontein werd aangevallen door die gek. Hij leek me juist een hele aardige jongen, en in de les kon ik goed met hem praten, ik snap niet hoe die twee vrienden kunnen zijn. "Oke... Oke... Ik kom al! Ik zie je nog wel Ember." "Jammer genoeg wel ja..." hij loopt samen met Daniël naar 'zijn' tafel waar ze met ze allen volgens mij een dierentuin probeerden te imiteren... Jongens... Ik ga weer recht zitten en kijk Roos aan. Haar mond hangt open. "Rosie, je vangt vliegen." "Wie was dat? Hij was zo niet Brian.... Zo heeft Brian zich nog nooit gedragen. Wat probeert hij te doen?" "zie je ik zei toch dat hij niet klopte!" "hm, er klopt duidelijk iets niet." ze kauwt langzaam op haar broodje terwijl ze bedenkelijk in de ruimte kijkt. "Ik weethet!" nu komt het hoor... "Aliens hebben Brian ontvoerd, toen hebben ze hem gecloont en nu kunnen ze allemaal informatie over de mensheid te weten komen via de cloon! Zo vreselijk het is het einde van de wereld Ember!" ze grijpt me vast bij mij schouders. "Het. Einde." ik maak langzaam haar handen los Terwijl ik hardop lach. "Ik denk dat het wat anders is Rosie..." ik kijk over mijn schouder naar de jongen die het tegenovergestelde was van de omschrijving die ik van de meeste mensen heb gehoord. Er klopte zeker iets niet. "Oh ja, Ember. Ik hoorde dat Ethan waarschijnlijk binnenkort weer naar school komt, is dat niet goed! En Brian en Ethan als uitzicht in onze klas, de droom van elk tienermeisjes." zegt ze dromerig terwijl ze op haar handen leunt. "Pas op dat je niet gaat kwijlen, Roos." ze steekt haar tong naar me uit. "waarschijnlijk ben jij degene die kwijlt als je hem ziet Em! Wacht maar!" "Oke, Oke.. We zullen zien." we kletsen nog wat verder tot de bel gaat. "wat hebben we? Vraag ik Roos." "mentor uur." voor de ingang van het lokaal. "dag Aapjes van me." "Hey vos." zegt Roos. "Hm.. Dat is eerlijk aangezien ik jullie mijn aapjes noem. Treed binnen, treed binnen in mijn domein!" zegt hij terwijl hij een buiging maakt. we lopen naar binnen terwijl Roos lachend op haar voorhoofd tikt. We mochten het mentoruur besteden aan huiswerk, al deed niemand wat. Zonder dat we hadden gemerkt was meneer vos weg geweest, maar dat hij weer terug werd wel gemerkt."Atentie aapjes!" iedereen kijkt meneer vos vragend aan. "Wat vos?" roept een meisje geërgerd. "Nou nou, Christina toch, wees blij. Ik heb goed nieuws! Overmorgen komt loverboy weer terug." "Oh my gosh... Sneller dan ik dacht, overmorgen kan ik weer naar de mooiste jonge van de school kijken." zegt Rood dromerig. "Hey!" roept Brian geïrriteerd, boos dat Roos niet hem tot knapste jongen koos. "ik heb meer fangirls dan Ethan." "Nee, dat heb je niet." "Oh jawel..." "Wedden?" "Oke dan, als ik win... Dan... Dan... Moet je een optreden doen voor de klas... shirtless." "No way dat ik dat ga doen!" "Oké... Dan mag je een dag lang niet praten." "Nee, Brian, wat doe je me aan!" "Dus je weet nu al dat je gaat verliezen?" zegt hij met een plagerige stem. "Natuurlijk ga ik niet verliezen.. En als ik win, wat ik dus ga doen, moet je op een date met Ember!" "Hey, hou mij erbuiten ja?" zeg ik geïrriteerd. "Rustig Ember... Oke dan moet je... Een striptease doen in de aula!" "Deal!" ze schudden elkaar de hand. "HEY MENSEN!" roept Roos zodat ze iedereen's aandacht heeft. "MORGEN GAAT ER EEN STEMMING PLAATSNEMEN, STEM OP BRIAN OF ETHAN OM TE BEPALEN WIE DE KNAPSTE IS. KOM MORGEN NAAR LOKAAL 104 OM JE STEM UIT TE BRENGEN." Alle meisjes beginnen te smoezen en enthousiast te praten over de stemming. "Ik ga dit zeker winnen!" roept Roos. "Ja, ja.." dan richt Brian zich naar mij. "Zeg Ember, op wie ga jij stemmen?" "Uhm niemand, ik weet niet hoe Ethan er uitziet maar ik wil sowieso niet op jou stemmen." "Ouch, Ember. Dat doet pijn..." zegt hij met een pruillip. ik draai weg van hem en staar uit het raam. De dag ging gelukkig snel voorbij daarna jogde ik naar huis waar ik mijn huiswerk maakte. Daarna kleedde ik me om pakte me tas in en besloot om vandaag weer aan mijn kracht te werken. "Mama, ik ben weg!" "Oké, zorg dat je wel oprijd thuis bent voor het eten." "Oké mama." ik stap de deur uit terwijl ik mijn zonnebril opzet. Ik stap door om bij het meer te komen. Ik had niet veel tijd, het was al half vijf en rond half zeven eten we. Als ik bij de open plek kom en naar het meer wil lopen verstijf ik. Bij het meer zit een jongen. Ik ga snel achter een boom staan. Ik keek naar de jongen. Hij had donkere korte haren en een leren Jack aan, dat was alles wat ik kon vaststellen, aangezien hij met zijn rug naar me toe zit. Hoe moest ik trainen als hij hier was? Zal ik wachten tot hij weg gaat, hij kon er niet voor eeuwig blijven zitten. na een paar minuten zit hij nog steeds onbewogen aan het meer. Ik zucht zachtjes en laat mezelf op de grond zakken tegen de boom aan. Ik sluit mijn ogen en luister naar de geluiden om me heen. Ik hoor vogels en de wind die waait. En wat is dat? Gekletter van het water.. Het maakte me kalm.. Zo... Kalm..

Ik open langzaam mijn ogen als ik wat geriststel hoor. Het bos is oranje. "Shit!" ik kijk op mijn mobiel voor de tijd. 19:00. "Kut!" Ik spring op en kijk nog een keer naar het meer, de jongen was verdwenen.

"Ik zei toch dat het me spijt!" "sorry is niet genoeg, wie weer wat er had kunnen gebeuren Ember!" "Ik ben toch oké?" "Ember, ik kan niet jou ook verliezen!" ik was geschokt door mama's blik, het leek alsof ze elk moment kon gaan huilen. "S-sorry mam.." ik schaamde me dat ik zo tekeer was gegaan. "Ik vergeef het je." zegt ze terwijl ze me een knuffel geeft. "Beloof me alleen wel dat je voorzichtig zult zijn." "Oké mam, ik beloof het je." ze geeft me een aai over mijn haren en een warme glimlach. "zullen we dan nu gaan eten? Ik heb op je gewacht." "Oké!" we gaan aan tafel zitten, mama warmt het eten op met haar vuursturing en toen begonnen we te eten. We praatte wat over school en over papa's nieuwe werk. We misten hem maar het was nou eenmaal zo. We bleven alle twee even stil maar mama pakte snel weer het gesprek op en vertelde hoe ze een appeltaart had gebakken als toetje. We aten de appeltaart, die overigens heerlijk was. Daarna ging ik naar mijn kamer, ik baalde dat ik vandaag niet had kunnen trainen, maar wat kon ik er aan doen. Het was de schuld van die jongen. Nou ja, morgen een nieuwe dag, met nieuwe ronden en nieuwe kansen bedenk ik me terwijl ik me klaarmaak voor bed. Ik ben benieuwd wie morgen de weddenschap gaat winnen. Ik hoop dat Brian verliest, nee eigenlijk niet, ik hoop dat hij wint. Anders moet ik binnenkort naar een striptease kijken die ik echt niet wil zien! Niet dat Brian niet knap is ofzo en ik durf te wedden dat zijn lichaam geweldig is, maar... Wacht wat zeg ik. Brian is een stom joch punt. Er is niks goed aan hem, gewoon een vervelende jongen in mijn klas die ik probeer te ontwijken. Jep, dat is brian denk ik terwijl ik in mijn bed ga liggen en mijn ogen dicht doe. Brian is een stom rotjoch, bedenk ik me met een lach op mijn gezicht voordat ik in slaap val.

Jeuh een weddenschap! Ik weer zelf ook nog niet wie ik laat winnen, zeg maar wie je het liefste laat winnen, misschien doe ik dat dan in mijn verhaal. MISSCHIEN! Btw ik heb iedereen's achtergrond bedacht en het is genius (al zeg ik het zelf :$) Er gaan heel veel dingen in dit herhaal voorkomen die je niet verwacht dus bereid je voor . :)