Avatar: De legende van Ember

Hoofdstuk 2

Volgende hoofdstuk :)

"Ember, wordt wakker. We zijn er." Ik hoorde mama's stem van ver weg. "hmpf?" Twee armen begonnen me te schudden. Mijn ogen schoten open. "Nog vijf minuten!" "Lieve Ember, we zijn bij ons nieuwe huis. Wil je het dan niet zien?" Nieuw huis? Waar heeft dat mensen het over. Ik draai me weg en sluit mijn ogen om weer verder te slapen. Wacht even.... Nieuw huis? We zijn er! Ik ga snel overeind zitten en kijk uit het raam. En daar stond het huisje, omringt door boven. Het was best klein, maar knus. Het leek wel uit een sprookje weggelopen. "Ziet er best gezellig uit." Mama doet de deur van de auto open. "Kom mee schat, dan lijd ik je rond." ik hing eerst mijn ene been naar buiten en toen de andere om me vervolgens op te grond te laten zakken. Ik liep mama achterna het huis in. Achter de voordeur zat een gang met drie deuren. "Dat is de woonkamer." We liepen de eerste deur binnen. Het huisje zag er vanbinnen uit zoals ik verwacht had. Knus, sprookjes achtig en als een plek die ik hopelijk over een tijdje mijn eigen kan noemen. In het midden van de kamer stond een klein salontafeltje op een kleed, omringt door een rode bank en een bijpassende stoel. Ook stond er een openhaard in de kamer. Ik glimlachte bij het idee daarvan. Vroeger zat ik altijd naast Natsu naar het vuur te kijken terwijl hij er figuurtjes in maakte. Soms maakte hij draken, Soms mensen of objecten en soms, heel soms, bedacht hij zelf verhalen en gebruikte hij het vuur om de hoofdpersonen echt tot leven te laten komen. Het was altijd mooi om te zijn hoe het vuur leefde. Maar het leefde alleen als Natsu erbij was. Natsu kon het vuur laten leven. Ik wou dat ik dat ook kon. Ik snapte ook nooit waarom ik het uiterlijk van een vuurstuurder had maar de sturing van een watermeester. Papa en mama vonden het ook een raadsel. Toen ik geboren was zei papa dat hij graag eens een watermeester als zoon of dochter zou krijgen. Blijkbaar is dat dus gelukt, maar hoe? Het blijft mij een raadsel. Mijn ouders zeggen dat ik bijzonder ben. "Kom, schat. Later we naar de keuken gaan." Je kon de keuken binnengaan via de woonkamer of de gang. De keuken was minder klein dan ik had gedacht. Dat zou mam fijn vinden. Mama houdt ervan om te koken. Er waren dagen dat Natsu en ik de hele dag mama's nieuwe recepten proeven. Soms waren ze geweldig, soms vreselijk. Achter de derde deur zat een wc. Daarna liepen we de trap op. Alweer drie deuren. De eerste was een badkamer. Het had en douche-bad een wc en twee wasbakken. De volgend deur was de kamer van mijn ouders. Niks bijzonders, een tweeling-bed een bureau en een kast. Ondanks dat er geen persoonlijke dingen in stonden zag het er al gezellig uit. We gingen samen op bed liggen. "Wil je je eigen kamer niet zien?" "Hm, jawel." "Het is de laatste deur. Ik denk dat je het een fijne kamer zult vinden." ik stond op en liep naar de deur waarachter mijn nieuwe kamer lag. "daar gaat ie dan." ik duwde de deur open. Ik voelde me gelijk op mijn gemak, de kamer had warme tinten. Oranje, rood en dat in meerdere tinten. Ik hield van die kleuren. Soms denk ik dus dat mijn naam geen toeval is. Ember komt van amber. Een steensoort met een warme oranje kleur. Ik had altijd al zo'n steen in mijn bezit willen hebben maar het kopen ervan, daar ben ik gewoon nog niet aan toegekomen. Ik begon nu door de kleur heen te kijken naar de inrichting. Aan de achterwand zat een groot raam waar de zonnestralen naar binnenkwamen. Prachtig. Het bed was groter dan een een-persoons-bed maar kleiner dan die voor twee personen. Dat is goed... Ik hou van ruimte. Ik val meestal in slaap met mijn knieën bij mijn borstkast maar wordt waker met mijn armen en benen ver uitgestrekt. Aangezien ik ook veel rol in mijn slaap is een groot bed handig. Ik slaap meestal onrustig. Ik heb meestal rare dromen. Maar ik ben er aan gewend. Ik heb ze al zo lang ik me herinner maar de enigste die ik er ooit over vertelde is Natsu. Natsu weer eigenlijk alles over mij en ik alles over hem. Dat is wat ons zo sterk maakt. Onze familie dacht meestal dat we tweelingen waren omdat we zo close zijn en veel op elkaar lijken. Het had zo gekund. Ik leg mijn tas op mijn bed en ga ernaast liggen. Ik rommel blind in mijn tas tot ik het lijstje vind. Ik hou het lijstje boven mijn hoofd om het goed te bekijken. Natsu en ik, arm om arm, voor het bos. Ik was 11 en hij was 12. We hadden alle twee een tintje door de zon. Mijn haar was korter dan nu maar ik had nog steeds lokken voor mijn ogen hangen. Net als Nutsu, met onze gouden ogen kijken we lachende in de camera. De zomer zal ik nooit vergeten. Niet omdat ik toen de grootste lol ooit met mijn broer had beleeft, maar omdat het de laatste zomer was dat ik hem ooit had gezien. Ik weet het nog als de dag van gisteren.

"Natsu!!! Waar ben je?" ik liep het bos een stukje uit naar ons huisje, misschien was Natsu al teruggegaan? Mijn moeder kwam het huis uitrennen en sloeg haar armen om haar hen. "O god, gelukkig. Je bent veilig." ze aaide me over mijn hoofd. Mijn vader kwam nu ook het huis uit rennen. Hij hurkte naast me. "Lieverd waar is Natsu?" papa keek me gespannen aan. "waar is Natsu, Ember?!" "I-Ik weet het niet." ik wist niet wat er aan de hand was maar ik voelde dat er iets niet goed zat. "waar zag je hem voor het laatst?!" "I-in het bos? We deden verstoppertje, m-maar ik kon Natsu niet vinden." mijn vader sprong op en rende het bos in. Vader was al uit het zicht maar ik kon hem horen roepen. Meerdere keren hoorde ik mijn vader de naam van mijn broer uitroepen. "mama, wat is er aan de hand?" ik begon te trillen. "Geen zorgen schat, laten we het huis ingaan." "Nee, ik wil eerst Natsu zien! Wat is er aan de hand mama." mama stond op, ik zag dat ze trilde. "Ember, ik wil dat je nu mee het huis inkomt." "Ik kom mee als je belooft dat Natsu terug komt." ik wachtte, maar mama zei niks. "Mama? Wil je het beloven?" het bleef stil en toen trok ze me mee aan mijn elleboog. Ik kon nog net de tranen in haar ogen zien. Ondanks dat klonk haar stem sterk. "Kom we gaan thee drinken tot papa terug komt."

die avond kwam vader terug, zonder Natsu. Ik kan me nog herinneren hoe mijn moeder in de armen van mijn vader viel. Mijn jongen. Mompelde ze telkens opnieuw. Vader en moeder huilden. Die nacht vertrokken we naar een andere stad. We zouden het huisje nooit meer terug zien. We reden in totaal drie dagen tot we in een nieuwe stad kwamen, waar we ons nieuwe leven begonnen. Zonder Natsu.

Ik liet mijn vinger over de foto glijden en stopte bij Natsu zijn glimlach. Vanzelf kwam er ook een lachje op mijn gezicht. Natsu, is een opgewekte jongen. Zo een waar je vrolijk van wordt als je bij hem bent. Nadat Natsu verdwenen was, was ik steeds vaker bij een meer te vinden. Daar maakte ik figuurtjes van het water. Ik probeerde me in te beelden dat het vuur was en dat Natsu naast me zat en een verhaal vertelde. Soms leek het net of ik zijn stem kon horen. Die momenten waren pijnlijk, het was pijnlijk als ik me hem probeerde te herinneren, maar ik kan Natsu niet vergeten. Zijn stem niet, zijn lach niet en zijn gezicht niet. Dus wat maakt het uit als het pijn doet, wat maakt het uit dat ik huil? Als ik het niet zou doen zou ik hem misschien wel vergeten en wat voor zus zal ik dan wel niet zijn... Ik zette de foto op mij nachtkastje neer en bleef ernaar kijken tot er op mijn deur wordt geklopt. In de deuropening stond papa. "Hey Ember, moet ik je helpen met uitpakken?" ik wou bijna ja zeggen tot ik mij herinnerde dat ik een van papa's boeken in mijn tas had gedaan. "Nee, dat lukt wel pap." "Oké lieverd. We gaan over een uur eten." "Oké." ik wachtte tot ik papa de trap af hoorde gaan een maakte toen mijn tas verder open. Bovenop lag het boek. Ik wilde het graag lezen maar bedacht me dat ik eerst moest uitpakken. Ik maakte het laatje van mijn nachtkastje open en legde het boek erin. Toen draaide ik mijn tas om en liet alles op mijn bed vallen. Het was toch al niet meer netjes omdat ik erin had gegraaid om de foto te pakken. Ik vouwde mijn kleding op en legde het in de kast. Mijn jurken hangde ik op. Het waren vooral zomerkleding. Het is hier nu warm dus vandaar. Ik kan niet ook nog eens winterkleding meenemen. Als heb ik een trui. Het is een rode trui met een capuchon. Hij was van Natsu. Toen zijn geur begon te verdwijnen spoot ik er vaak zijn deo op van axe. Ik hing de trui op in mijn kast. De overige dingen zoals ondergoed en sokken deed ik in de onderste la. Mij schoenen zette ik ernaast. Daarna zette ik de doos onder mijn bed. Als laatste plaatste ik de overige dingen in mijn kamer. Ik liep nog naar de Badkamer om mij toilet-tas er meer te zetten. De kastjes waren al ver gevuld met de spullen van papa en mama. Als je het niet wist zou je denken dat we hier al lang wonen. Daar zijn pap en mam in geoefend. Het is raar om te zien hoe snel zij hun huis een thuis kunnen maken. Ik heb daar altijd meer moeite mee. Ik hoorde toen mijn moeder roepen "Ember! Het eten is klaar!" die avond aten we een mix van het eten dat we nog hadden. We hadden namelijk geen boodschappen kunnen doen. Het smaakte toch lekker. Een succesvol recept van mama. "pap, mam. Mag ik vanavond gaan wandelen?" "Nee schat, je kent hier de omgeving nog niet goed." "maar papa, het blijft lang licht." "luister naar je vader schat, morgen mag je weg oké?" zegt mama. "hmm oké..." zeg ik met tegenzin. Na het eten. Bleef ik een tijdje naar het uitzicht van mijn kamer kijken. Ik wou eigenlijk het boek lezen maar ik was bang dat papa of mama binnenkwam en ik het boek moest inleveren. Dus ik bleef kijken hoe de schaduwen langer werden, de wereld amber-kleurig werd en hoe uiteindelijk de zon het bos donker achterliet. Daarna trok ik mijn pyjama aan en ging in bed liggen. Hoe sneller ik sliep, hoe sneller het morgen was dus hoe sneller ik de omgeving kan verkennen. Ik draaide me om om het nachtlampje uit te doen en keek nog een keer naar de foto. "Weltrusten grote broer.

Wat vond je ervan? Ik hoop dat het een beetje is gelukt. Het kan zijn dat er wat spelfouten in zitten. Ik typte dit namelijk allemaal op mijn mobiel. Dus het kan zijn dat ik het later op mijn computer nog wat ga veranderen.

Bij de foto's heb ik een plaatje van de amber-steen gezet =====>