The Badboy's Baby

H18|❄️

Ten eerste wil ik me echt enorm verontschuldigen, ik heb enorm lang over dit hoofdstuk gedaan. Het was niet omdat ik weinig tijd had, maar geen inspiratie. Meestal als ik schrijf vliegen de zinnen door mijn hoofd. Nu was het leeg, ik denk dat het ook te merken ik in het begin dat het erg stroef gaat. Maar aan het einde heb ik aan een stuk doorgeschreven. Sorrryy x Serena

Pov. Claire

Geen seconden later komt een butler eraan en voordat we kunnen uitleggen wat er gebeurt is is rent hij weg en is seconden later de politie er.

We worden ondervraagd en er worden allemaal dingen in plastic gelegd. Ook word Melissa haar kamer ontruimd. Het gaat allemaal zo snel voor mijn ogen weg dat ik geen tijd heb om te realiseren dat ik mijn misschien wel niet onschuldige zus nooit meer zou kunnen zien. Ze was nog zo kort in mijn leven. En ze werd er nu al van afgepakt. In alle haast naar beneden, lopen we langs Melissa haar kamer. Ik stop even, ik kan het niet laten en kijk even naar binnen. Allemaal mensen zijn alles in zakjes te stoppen. Een traan loopt over mijn wang. Wanneer ik een glazen beeldje zie gaat mijn aandacht naar haar. Ze hield het altijd bij haar. Voordat iemand het ziet pak ik het snel en steek hem in mijn zak. Ik zie allemaal agenten door het huis heen lopen, als er een terug komt lopen vanuit de badkamer, zie ik een doosje pillen in een zakje in zijn hand. Ik kijk geschrokken rond, Melissa toch nooit zoiets doen? Het valt op zijn plek nu, ze zou nooit Reece iets aan willen doen, het waren die stomme pillen. Ik knijp mijn ogen dicht en ren weg. Ik zie Reece ongerust staan in de lobby van het hotel. Als hij mij ziet stormt hij op mij af en bekogeld hij mij met vragen. Het enige wat ik kan doen is mijn ogen sluiten, er komt geen geluid uit mijn keel.

Een paar weken later

Hand in hand zit ik naast Reece. Ik sta op en loop ernaartoe. Ik probeer iets te zeggen maar er komt een zacht gesnik uit. Ik adem diep in en uit. Met tranen in mijn ogen kan ik nog net een paar woorden uitpersen. 'Melissa was niet heel erg lang in mijn leven, maar toch had ik altijd al een deel van mij gemist, ik heb geen idee door wat zij had moeten gaan toen zij onze moeder verloor. Ik voel me schuldig dat ik nooit echt heb gevraagd hoe zij zich voelde. Het ging eigenlijk altijd om mij..'. Ineens barst ik in huilen uit. 'Het is niet eerlijk, wat er is gebeurd', fluister ik nog snel door mijn tranen heen. Langzaam loop ik weet en pluk een rode roos en leg hem op de kist. Daarna ren ik weg, in de armen van Reece. Iedereen legt zo een bloem op de kist. Ik zie Nathan ook een witte roos op de kist leggen. Als ik knipper met mijn ogen is hij nergens meer te vinden. Ik schud het van mij af en we gaan verder met de ceremonie.