SENSİZ

~~~3~~~

Zombilerin beynimi yemesinden ve Meriç'e yenilmemden sonra yatağa dönüp yine kitap okumaya başladım.Meriç neredeyse her elde Görkem'i geçiyordu.Görkem pes etmeye başlamıştı artık.2-3 dakika sonra Görkem malı yeniden söylenmeye başladı,bebek gibi.Meriç de ısrar edip durdu bir el daha diye.Sanki bana bir mesaj göndermeye çalışıyor gibiydi."Ben herkesi geçerim."gibisinden.Aldırmadım.Yataktan kalktım ve "Ben odama gidiyorum yani yeni odama."dedim ve kitabımla birlikte çıktım odadan.

Odama geldiğimde telefonumun ekranında "4 yeni mesaj" yazıyordu.Ekran kilidini açıp baktım mesajlara.

"Seni yenmem pek hoşuna gitmedi gibi."

"Buna alışsan iyi edersin."

"3 hafta boyunca bana katlanmak zorundasın buna hazır mısın?"

"Çok nazlısın biliyorsun değil mi?" yazıyordu.Hicbir şey yazmadım onu umursamıyordum bile.Kitabıma geri döndüm ama aklım başka yerdeydi.Çünkü sürekli telefonuma mesaj atıyordu.Bir an "Keşke ehliyet almasaydım o zaman arabama çarpmazdı ben de telefon numaramı vermek zorunda kalmazdım."dedim.Ama hâlâ dur.adan mesaj atıyordu.Dayanamayıp çıktım odamdan.Görkem'lerin odasına girdim ve "Sen kendini ne sanıyorsun?"diyerek bağırdım.Meriç hâlâ vidio oyunlarını oynuyordu Merić'in telefonuysa Görkem deydi.Mesajların Görkem den geldiğini anlayınca biraz utandım.Meriç "Sen kapıya bile vurmadan ićeri niye giriyorsun?"dedi.

"Ben...Senin attıģını düşünmüştümde..."Görkem sözümü kesti.

"Tamam ben attım ama siz birbirinize çok yakışıyorsunuz.Biriniz mızmız diğeriniz kendini beğenmiş uyumlusunuz.Hem her şey tesadüf mü sizce?"dedi.Görkem bu aralar acaip sinirlerimi bozuyordu.Bunu ona söylediğimde "Al işte mızmız."dedi.Resmen bana küçük muamelesi yapıyordu.Buna 3 hafta boyunca katlanamayacağımı düşündüm ve odadan çıktım.Ayrıca Meriç'te yakışıklı falan değildi.Götüme benziyordu."Aptal!"

Birkaç saat sonra teyzem aşağıdan bağırdı: "Hazırlanın piknik yapmaya gidiyoruz!"

Yine sıkıcı ve katlanılmaz bir hava vardı ortalıkta.Buna gerçektende dayanamıyordum.Bir an annemle babamı düşündüm.Onların ölmesi beni üzmüyordu, yani son 3 yıldır.Daha öncesinde küçüktüm ve hayata nasıl göğüs gerilir bilemiyordum.Ama şimdi öğrenmiştim bunu, "Hayata sadece kaybettiklerinle bakmayacaksın birazda yanında olanlarla bakacaksın.Böylece hayata bağlanabilirsin." diyordum ve şükrediyordum.Çünkü bazen "Ya hiç kimsem olmasaydı, ne yapardım o zaman?"diyordum.Tabikide ailem yanımda olsaydı her şey daha iyi olurdu.Ama ailem zaten yanımdaydı yani 2.ailem.Teyzeme ćok şey borçluydum ama bunu ödemeye çalışıyor gibiydim.Bu bana daha da mutluluk veriyordu.Ben bunları düşünürken kapı açıldı birden içeri girdi Merić.

"Hadi hazırlan artık."

"Sen kapı çalmak ne demek biliyor musun ya?"

"Az önce aynısını bana sen yapmıştın.Küçük Piremses."

"Ya bana öyle deme!"diyip başımın altındaki yastığı ona doģru fırlattım.Normalde ona çarpması gerekiyordu ama yastığı yakaladı.

"Geceleri bununla uyuyucağım.Ödünç alıyorum."dedi ve çıktı odadan.Bende Görkem malının odasına girip pikniģe uygun bir şeyler seçtim ve giydim.

Aşağı indiğimde herkes hazırdı.Sanırım beni bekliyorlardı.Herkesi teker teker gözden geçirdim bunu söylemek zor ama sadece Meriç çok tatlı olmuştu, pikniğe uygun giyinmişti.Bazen hatta hep sinir olsam bile ona, benim için bir şeyler yapması hatta beni rahatsız etmesi bile hoşuma gitmeye başlamıştı.

Ayakkabılarımızı giyip çıktık.Tabii benim vanslarımın bağcıkları birbirine dolaşınca Meriç "Çok sorunlusun ama premses."dedi.Bana premses demesi hoşuma gidiyordu aslında.Arabaya binip ya da sıkışıp gittik.Teyzemlerin arabasıyla.Aslında Meriç "Benim arabamıda götürelim."desede eniştem bugün benim olayımdan sonra bu işe fazla sıcak bakmadı.Eh bizde bir şey diyemedik.Görkem rahatça otururken biz Meriç'le sıkışarak gittik.

Piknik yeri bir sürü masadan ve hamaktan oluşan yeşillik bir yerdi.Görkem hemen "Hadi beni sallayın pis aşıklar."dedi ve hamağa oturup "Gel" işareti yaptı.Bizde onu sallamaya yollandık.Ama hâlâ kafamda Görkem'in "Pis aşıklar"sözü vardı.Ben asla ona aşık olamazdım.