Bilim Kurgu | Romantik |
Her şey üç buçuk yıl önce Güney Afrika'da başladı. Güney Afrika'da Tabari adında elli iki yaşındaki bir teyzenin vücudundaki tüm kıllar döküldü. Bir hafta içerisinde gözleri görmez oldu ve tuhaf davranmaya başladı. Bir hafta...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Alt Başlık ⚜ Hayatımın bir başlığı olsa herhalde bu olurdu, eziyet...
Melek onu göstererek "Aras abi, biliyorsunuz Bilge ablayı kurtaran kişi. Bu akşam soframıza misafir olacak." dedikten sonra, Nuri amca "Hoş geldin oğlum, sana canımızı borçlu sayılırız. Gel otur." diyerek bana gönderme yaptı.
Ben sessizce "Estağfurullah." diyorken Deren de sinirle soludu. "O Kapanın Sahibi!"
Melek "Abla lütfen bak bunu konuşmuştuk. Yanlış yere odaklanıyorsun." dedi o ince ses tonuyla. Her ne kadar yaşından küçük gözükse de davranışları ve düşünme biçimi bana içinde bir yetişkin olduğunu fısıldıyordu.
Deren tekrar ağzını açmadan Canan teyze "Şu olayı bir baştan duyamadık, Bilge kızım?" diyerek topu bana attı.
Evet gün sonu... Gözler bana çevrili, kulaklar ağzımdan çıkanlara ev sahibi olmak için kapılarını açmış. Konuşacağım ama cümleye nasıl başlasam bilemiyorum, kendimi koruma ihtiyacıyla normalde bu kadar dikkatsiz olmadığımı söylemek için ağzımı açıyorum ama dudaklarımdan çıkan kelimeler beni şaşırtıyor. "Öğlen nöbetindeydim, bir ses duydum,"
Kendime uyum sağlayıp devam ediyorum ben de. "Canım sıkılmıştı ben de bulduğum fırsatı geri tepmedim, sese gittim. Bir tanesini hallettikten sonra bir ses daha duydum. Hazır aşağıdayken onu da halledeyim dedim. Bunu hep yaparım, hep yaparız." Gözlerim Tarık'ı bulduğunda o da beni onayladı.
"Her zaman yaparız, bu bizim görevimiz."
"Ama oraya gittiğimde hiçbir şey yoktu. Ağaçların arasından çıkmasını beklemeden sese doğru yürüdüm, sesin sahibini bulmaya o kadar odaklanmıştım ki yere bakmak aklımın ucundan bile geçmedi. Normalde olsa bakarım, yürüdüğüm yola bakarım ama bir adım attım. Sadece bir adım ve ayağım, kapana kısıldı işte. Bağırdığımda beni buldu, bayılmışım. Devamını bilmiyorum." deyip elimi çaprazımda oturan Kapanın Sahibi'ne doğrulttum. Bakışlar ona dönünce elim çoktan masanın altında bacağımın üzerinde yerini almıştı bile.
Yalan söylemiştim. Onlar Tarık'la konuşurken yaratığın bana saldırmasını atlamış, sadece bayıldığımı söylemiştim. Hem Caner'in hem de diğerlerinin bunu bilip korkmasına gerek yoktu ama sanırım masadaki çoğu kişi bunu biliyordu, belki de Caner'e bile söylenmişti.
Kapanın Sahibi konuşmaya başladığında merakla olanları ondan dinlemeye başladım. Ben baygınken neler olmuştu?
"Üzerinde telsiz buldum, kampa haber verdim gelip aldılar. Ben de kampa geldim, kapanımı alıp gidecektim ama Sevil Hanım yemeğe davet edince hayır demedim." İçimden anlatmadığı detayları düşündüm, benimle konuşurken gayet iyiydi ama şu an konuşmayı sevmeyen bir insan olduğunu düşünüyordum. Ona beni yaratıktan neden kurtardığını sormak istiyordum. Kapanı için endişe eden birinin, beni dönüştürmesine ramak kalan yaratıktan kurtarmak için son saniye neden o kadar efor sarf ettiğini. Kurtarmaya da bilirdi, tabari onu yaralayabilirdi ama beni kurtarmak için uğraşmıştı.
