Stockholm syndrome | Stoch&Prevc

3. Kamil

Zdziwiła mnie prośba Petera, który chciał ze mną poważnie porozmawiać.

To znaczy, nie zdziwiła mnie sama prośba rozmowy, bo jesteśmy przyjaciółmi, ale zaskoczył mnie jego ton głosu, i to że całkowicie zignorował Ewę, która stała przy mnie.
Zawsze mi się wydawało, że ją lubił. Nigdy nie wypowiedział się krytycznie na jej temat.

I z tego co wiem, uważał, że do siebie pasujemy.

- Czemu masz taką minę? - zdziwiła się moja żona.

- Był jakiś dziwny - pokręciłem głową.

- Każdy może mieć gorszy dzień, kochanie - zauważyła blondynka.

- No tak masz rację - przytaknąłem jej. - Jedź już - pocałowałem ją. - Trzy godziny jazdy przed tobą - przytuliłem żonę.

- Nie przeszkadza mi jazda w nocy - przypomniała mi.

- Wiem, ale ja się martwię, kiedy jeździsz tak późno - zauważyłem. - Kocham cię.

- Ja Ciebie też, Kamil - złączyła nasze usta. - To lecę.

- Cześć.

- Pa - ruszyła w stronę wyjścia. - Kamil! - nagle się zatrzymała i odwróciła do mnie. - Pozdrów Pero, gdy już będzie sobą.

- Dobrze!

Blondynka ruszyła do wyjścia ze skoczni, a ja w stronę busa mojej kadry.

Od razu po dotarciu do hotelu wybrałem numer Słoweńca.

- W którym pokoju jesteś? - zapytałem, kiedy przyjął połączenie.

- Na przeciwko ciebie - zaśmiał się

- Ok. Już idę - rozłączyłem się i wyszedłem ze swojego pokoju. Zapukałem do drzwi na przeciw i wszedłem do środka. - Jesteś?

- Tak! Czekaj! - padło z łazienki. Usiadłem na kanapie, a  po chwili do pomieszczenia wszedł Peter. - Przeproś ode mnie Ewę. Nie chciałem być wobec niej niemiły - usiadł obok mnie.

- Nie jest na ciebie zła. Domyśliła się, że to zły dzień... Co się dzieje? - złapałem go za przedramię.

- Mam mętlik w głowie - ukrył twarz w dłoniach. - Nie daję sobie rady. Mam już dość - szeptał.

- Czego masz dość? - położyłem mu dłoń na ramieniu.

- Muszę wyjechać na jakiś czas. Odizolować się.

- Nie rozumiem - zmarszczyłem brwi. - Co się wydarzyło? - zapytałem, ale on milczał. - Peter! Powiedz mi! - krzyknąłem.

- Jeszcze nie. Jeszcze nie mogę.

- Czego nie możesz? Co takiego się stało, że boisz się ze mną porozmawiać?

- A obiecujesz, że się ode mnie nie odwrócisz?

- Oczywiście, jestem twoim przyjacielem... I dopóki nie spróbujesz poderwać mi żony to tak zostanie - zaśmiałem się.

- Zakochałem się w tobie - oznajmiłem. - Dlatego muszę wyjechać. Muszę na chwilę uciec.

Zaraz! Co takiego?! Jak to się zakochał?!

- Jak długo? Jak długo jesteś zakochany?

- Wystarczająco żeby być pewny tego, co mówię. Muszę.

- Dobrze. Rozumiem - pokiwałem głową.

Bo naprawdę rozumiałem. Był zakochany w człowieku, który nigdy tego nie odwzajemni. To dołujące.

Rozumiałem potrzebę odsunięcia się ode mnie na trochę. Nie zamierzałem go zatrzymywać.