percy jackson ve olimposlular neptünün yolu

BÖLÜM: 21 EMMA VE BEN

   

  ARKADAŞLAR İSTEYEN OLURSA BENİ FACEBOOKTAN EKLEYEBİLİR.FACEMİN LİNKİ https://www.facebook.com/ahmetberkay.gunes.35 BU VE İSMİM AHMET BERKAY GÜNEŞ.İSTEYENLERLE ORADAN DA KONUŞABİLİRİZ.FİKİRLEİNİZE SAYGI GÖSTERİRİM.İTHAF İSTEYEN OLURSA SÖYLEMESİ YETERLİ VE BU ARADA İSTEYEN OLURSA ONU KİTABA KARAKTER OLARAK EKLEYEBİLİRİM.

    ne yani bu anlatılanlar gerçek olabilir miydi?ben suyun efendisi olabilir miydim?daha da inanılmazı ben poseidonun oğlumuydum bn bir tanrının oğlu muydum?hayır hayır hayır.ben sadece hafızasını kaybetmiş nereden geldiğini ve kim olduğunu hatırlamayan garip bir yabancıyım.nuhtemelen sıradan bir insanım.hatta belki o kadar bile değilim.olmadım olamadım ben eziğin tekiyim.ben bunu kabul etmekte hiç sıkıntı çekmiyorum ama sürekli hatırlatılıp durulmasından da nefret ediyorum.dur bir dakika ben hiç bir şey hatırlamıyordum sanırım bu bile bir gelişme sayılır.her neyse birazdan sözüm ona antrenmen yapmaya gidecekmişiz.artık ben mi antrenmen yaparım yoksa antrenmen mı beni yapar orasını anladınız sanıyorum.tam antrenmen ve alıştırmaların yapıldığı alana gidiyordum ki bir kızla çarpıştım.bir anda ikimizde yere kapaklandık.bir süre kızın üstünde öylece kaldım.kız o kadar o kadar güzeldi ki nasıl anlatabikeceğimi bilemiyorum.koyu kahverengi gözlerindeki ışıltıyı mı kıpkırmızı dudaklarındaki aşinalığımı.kızın kahverengi dalgalı saçları o kadar güzel duruyoru ki beyaz teninde.kızın beynimde koca bir yer edeceğinden emindim.kızı kolay kolay unutamayacaktım ve bundan kesinlikler emindim.kızn gözlerine bakakalmıştım.hayallere daldım.kim olduğumu ne olduğumu unuttum.yalnızca ben ve o vardık.derin hayallerimde kilitli duran güvercin uçuvermişti sanki.kız da bana gözlerini dikmiş bakıyordu.gözgözeydik ve çok heyecanlıydım.ne olduğunu anlamasamda hayallerimde hayat bulmuştum.o sırada beni hayallerimden uyandıran şey kızın sesi oldu.gözlerimden gözlrini ayırmadan sanki aşinalık taşıyan bir edayla ciddi ve birazda sinirli yüzüyle hiç istifini bozmadan ''artık üzrimden kalkmayı düşünür müsün''bu soruyla hayal dünyamdan sıyrıldım ve gerçeklerle yüzleştiöm.utancımdan kıpkırmızı kesilmiş olmalıydım.kıza da kalkması için elimi uzattım o ise ne elimi tutup ayağa kalktı ne de elimi itti.hiç bir tepki vermeden kalktı ve gitti.ben de arkasından öylece bakakaldım.antrenmanların yapıldığı tarafın kızın gittiği taraf olduğunu öğrendikten sonra koşarak o tarafa yöneldim çünkü ilk günden geç kalmak istemiyordum.ama sanırım çoktan geç kalmıştım bile çünkü herkes belli bir uyum içinde sıraya geçmişti daha sonra ise herkes eşini alıp karşıya geçti.ben diğerlerine göre kısaydım ama buna göre kendimi cüce gibi hissediyordum.karşımdaki çocuk kaslıydı hem de hayvan gibi.ve elindekinin gerçek kılıç olduğunu unutmuşçasına sallıyordu.bu saldırılardan bie şekilde kaçmay başarıyordum ama çocuk sanki bana gerçekten öfkeliymiş gibi saldırıyordu.göz ucuyla çarpıştığım kıza baktım.bunu karşımdaki iri kıyım kömüş de görmüş olacak ki biliyordum sen yaptın bilerek yaptın demesiyle kılıcının kabzsıyla kafama indirmesi bir oldu ve kendimi bir anda yerde buldum.bunlar yetmiyormuş gibi birde kız bizi ayırmak isteyince sen de mi onu seviyorsun diyerek onu yere devirdi.ve her yerimi kan içinde bırakan kadar bana vurmaya devam etti.zaten hatırlayamadığım bir olay yüzünden büyük bir stres yaşamışım sanırım bu yüzden sivilceler fora zaten.bir de bu yaralar çıktı başımıza kız artık beni kesin beğenmeyecek.bir dakika kızın beni beğenip beğenmemesi neden benim için bu kdar önemli oldu ki.her neyse şu an dayak yemekle meşgulüm.o sırada kız tekrar beni kurtarma girişiminde bulununca ayı kırması çocuk emma geri çekil diye bağırıp bir darbeyle onu yere devirdi.kızın dudağı patlamıştı.emmanın dudağı patlaömıştı.bu beni çileden çıkaran son şeydi.öfkelenmiştim hemde çok.saf öfknin tadını almıştım ve bu tat bana tanıdık geliyordu.sonra ayı kırması beni az ilerideki denize fırlattı sonra olan oldu ve bir anda...