Revenge 2 (Voltooid)

Hoofdstuk 126

(Nogmaals graag voten)

Gisteravond hebben Bella en ik de hele avond op het strand gezeten. Dan liepen we rond, zagen we een mooi plekje en bleven we daar even zitten met onze voeten in het zand.

Rond middernacht zijn we teruggegaan naar ons hotel en al snel in slaap gevallen.

Vanochtend werden we weer wakker gemaakt door de fluitende vogels. En de roomservice die aan de deur stond te kloppen.

Inmiddels is het alweer middag en liggen we - weer - op het strand.

Bella leest haar tijdschriften die ze gister in een winkeltje heeft gekocht en ik probeer te rusten met mijn ogen dicht. Luisterend naar de golvende zee, de brandende zon voelend op mijn huid, het warme briesje dat langs me heen waait, mooie vrouw naast me.

Ik denk weer aan de relatie met Bella. Ik ben haar zo dankbaar voor zoveel dingen. Als ik Bella niet had ontmoet, had ik niet geweten waar ik nu in het leven stond. Hoe het dan nu met mij zou gaan. Wat ik zou doen. Was ik nog steeds elke avond bezig geweest met een ander? Was ik nog steeds 6 van de 7 dagen op een feest waar ik mij de hel in zoop? Was ik de persoon geweest die ik nu ben?

Zonder erbij stil te staan, schieten de tranen in mijn ogen. Ik kijk opzij om te kijken of Bella het doorheeft, maar precies op dat moment draait zij haar hoofd naar mij.

Ik zet zo snel mogelijk mijn zonnebril op mijn neus en probeer te doen alsof er niks aan de hand is. Maar het werkt niet. Niet bij Bella.

Ik zie haar in mijn ooghoek rechtop gaan zitten en zet haar voeten in het warme zand aan de linkerkant van haar ligbedje.

"Ik hou zó van jou." Begin ik. Zonder iets te zeggen, liet ze mij spreken. Ze was stil en luisterde naar me.

"David." Begint ze. Ik kijk naar rechts om te zien wat haar reactie is, zij lijkt ook emotioneel. Ze komt bij mij op mijn ligbedje zitten en pakt mijn hoofd met beide handen beet. "Dat weet ik toch." Zegt ze uiteindelijk.

"Nou.." Zeg ik twijfelend. Ik zal het niet zo geweten hebben als ik in haar schoenen stond. Het kwam de laatste tijd helemaal niet over als ik van haar hield.

"Het spijt me zo van de laatste tijd," Begin ik. Ze kijkt me – het lijkt wel verbaasd – aan. "Ik weet hoe slecht ik mij heb gedragen. Ik had Lily nooit op moeten zoeken, want ze gaat mij niks meer aan."

Bella laat haar hoofd zakken zodra ze haar naam weer hoort. Misschien had ik dit niet moeten zeggen.

"En ik heb nog zoveel dingen gedaan wat ik niet had moeten doen, maar ik ben bang. Ik ben gewoon bang dat je bij me weg gaat, dan slaat mijn hoofd op hol en doe ik domme dingen. Maar ik wil niet meer bang zijn. Ik wil niet meer bang zijn om je te verliezen." Ik spreek zo snel, dat het lijkt alsof ik geen adem haal. Alsof er geen tijd voor is. En er is ook geen tijd meer te verliezen.

"Bella," Ga ik verder en zak tot mijn knieën naar de grond. "Wil je alsjeblieft met me trouwen?"