Revenge 2 (Voltooid)

Hoofdstuk 118

Davids POV

Fuck.

Fuck.

Het enige wat ik kan denken. Fuck.

Met open mond staar ik naar Bella die aan het bed zit van Lily zit. Uit schrik laat ik mijn papieren beker met koffie vallen. Omdat ik wel moet kijken wat ik nu doe, weet ik mijn ogen van Bella af te halen. Ik spring achteruit om nog maar net de koffie te ontwijken.

"Fuck." Mopper ik in mezelf.

Ik kijk snel naar Bella en zie haar nog snel haar ogen rollen. 'Typisch.' Zal ze denken.

Als ik me weer bedenk wat de huidige situatie is - naast de koffie die zijn plaats heeft gevonden op de grond voor mij - krijg ik hartkloppingen.

Voordat ik een woord kan zeggen, staat Bella rustig op en loopt ze richting de deur. Ze gaat weg? Zonder iets te zeggen?

Ik haast direct achter haar aan en vind haar weer op de gang. Ik kijk haar aan in haar ogen. Nu barst de bom.

"Wat doe je hier?" Bromt ze op haar zachts.

"Wat doe jij hier?" Frons ik.

"Ik kijk hoe het gaat met degene die ik heb aangereden!" Snauwt ze. "Wat doe je verdomme hier."

Ik kijk hoe het gaat met degene die jij hebt aangereden.

"Je kent haar." Stelt ze vast. Wat waar is.

"Wat was ze? Nog zo'n neukertje van je?" Heft ze haar stem. Als ze nog iets harder praat, maakt ze de mensen die in coma liggen nog wakker.

"Verdomme, David. Praat!"

"Ja, ik ken haar." Zeg ik met moeite.

Ze kijkt me vol verwachting fronsend aan, wachtend op meer uitleg.

"Waarvan?" Sist ze ongeduldig. Fuck.

"We waren vrienden. Ze.." Ik zucht een keer. Moet ik dit wel zeggen?

"Ze wat?" Snauwt ze.

"Ze was het begin."

"Het begin van wat?"

"Gewoon het begin van alles. Het begin van de periode dat ik alles neukte wat los en vast zat." Gelijk zie ik haar gezicht betrekken. Ze houdt er niet van als ik zo over mijn verleden met meisjes praat, maar we kunnen het niet ontwijken als dat overal mee te maken heeft.

"We hadden iets, maar het was niets wat je een relatie kan noemen." Leg ik verder uit. "Na haar heb ik een tijdje niemand gehad, tot de hel losbrak."

"Dit is de eerste keer dat ik haar weer zie in jaren, geloof me." Voeg eraan toe als ze nog niks zegt.

Ze zegt niks, ze kijkt me alleen aan. Wat nog veel erger is. Ze hoeft geen woorden te zeggen. Alles valt van haar gezicht af te lezen.

Ze gelooft me niet.

"Bella-"

"Nee." Onderbreekt ze me. "Waarom zou je iemand opzoeken die je jaren niet hebt gezien?

"Ik weet het niet." Meen ik. "Ik zag haar liggen en alle herinneringen kwamen weer naar boven."