verwelken

v

BIOLOGIE
TUIN

🥀

DE EERSTE DAG na de se-week kon ik zoals elke dag na het achtste lesuur Mika vinden in de biologie tuin. Hij zat er niet voor onderzoek zoals de andere leerlingen, hij had zelfs geen biologie in zijn pakket. Maar de tuin was de enige plek waar planten groeiden op onze school, waar Mika een grote liefde voor had. Bovendien kwam er bijna nooit iemand, zeker niet in januari.

Ik opende het hek en liet me verwelkomen door de geur van dennennaalden, de enige geur die je hier zou ruiken in de winter. Mika, die een muts over zijn haar had getrokken en zijn handen bedekten met roze handschoenen, zat zoals elke dag achterin tegen de muur, vlak onder het scheikunde lokaal, met een sigaret tussen zijn lippen terwijl hij een boek las. Vandaag was voor de zoveelste keer Alice's Adventures in Wonderland aan de beurt. Hij keek geeneens op toen ik me naast hem liet neerzakken en zelf op een koekje begon te kauwen.

Ik wachtte rustig af tot hij zijn hoofdstuk had afgelezen, er was toch geen gesprek met hem te beginnen wanneer hij was verdiept in een verhaal. Toen het cijfer acht bovenaan de pagina sierden klapte hij het boek dicht. 'Hallo,' zei hij en stopte het boek in zijn tas. 'Hoi.' Ik liet mijn hoofd rusten tegen de bakstenen muur van het gebouw. 'Al cijfers van je se's terug?' Hij schudde zijn hoofd en drukte zijn sigaret uit op de stenen.

Er viel een stilte, waarin we luisterden naar het gemurmel van andere leerlingen die bezig waren met het prikken van afval. Ze zagen eruit als eersteklassers, wat we bijna konden bevestigen zodra ze begonnen met praten over studieles, wat leerlingen op onze school alleen in de eerste klas krijgen.

'Wat is er met je handen?' Mika keek naar mijn handen die waren gewikkeld in een wit verband, op sommige plekken in het verband waren nog bloed vlekken te zien. 'Ik liet een glas vallen op werk, ging niet helemaal goed met opruimen,' zei ik. Ik had geen zin om hem de waarheid te vertellen. Hij wist geeneens af van de manier waarop mijn vader was vertrokken. Ik had hem alleen verteld dat mijn ouders waren gescheiden. 'Ik dacht dat je vrij was dit weekend?' Ik voelde mijn wangen rood worden. 'Rahim was ziek dus ik moest invallen,' zei ik en probeerde het zo overtuigend mogelijk te zeggen. 'Oh.' Mika liet het onderwerp rustte en dronk wat water uit het plastic flesje uit zijn tas.

'Als er iets is kan je het me altijd zeggen, dat weet je toch?' Ik humde. 'Er is niks. Ik zweer het je.' Mika keek me bedenkelijk aan maar haalde uit eindelijk zijn schouders op. 'Als jij het zegt.' De leerlingen voor ons begonnen nu met de vuilniszak te zwaaien, alsof het ding nog niet op breken stond. Ze schreeuwde wat tegen elkaar en sloegen naar elkaars hoofd met de stokken. 'Bruggers,' mompelde Mika en hij haalde weer een sigaret uit het pakje, alsof hij zijn laatste nog niet vijf minuten geleden had uitgedrukt.

Hij blies de rook uit en liet het vermengen met de koude februari lucht. ' Miles?'  Ik keek hem aan. Zijn ogen waren op de grond gericht en hij was dieper in zijn zwarte jas gedoken. 'Wat zou je doen als ik er niet meer was?'

Een jongen van het drietal keek op en kneep zijn ogen samen. 'Homo's,' mompelde hij en sleepte de vuilniszak achter zich aan naar zijn vrienden, die hem met klappen op de rug verwelkomde. Ze waren alle drie blank met blond haar en blauwe ogen. Nederlandser kan niet zou mijn vader hebben gezegd.

'Miles?' Ik keek hem weer aan. 'Sorry, wat?' Mika lachte even. 'Laat ook maar.' Ik probeerde te herinneren wat hij had gevraagd, maar mijn uiteindelijke conclusie was was dat ik eigenlijk ook niet had opgelet toen hij het vroeg. 'Nee, nee, hier kom je niet mee weg. Wat zei je?' Hij haalde de sigaret van tussen zijn lippen vandaan. 'Ik vroeg wat je zou doen als ik er niet meer was.'

De vraag bleef dreunend in de stilte hangen. 'Uhm,' bracht ik een beetje overvallen door de vraag uit. 'Ik weet het niet precies, dat hangt van onze relatie af op dat moment en leeftijd enzo, hoezo?' Mika draaide rondjes in het grind met zijn laars. 'Zomaar.'