Nobody Like You // Camren

•3•

01.00

Bilinmeyen numara: Seni bekliyorum.

Camz: Ama nereye geleceğimi bilmiyorum?

Bilinmeyen numara: Bu saatte olacağın yerdeyim.

Camila evinin biraz aşağısında, ormanlık alanda kalan göle doğru yürüdü.

Kim olduğunu bilmediği, yabancı birinin kollarına atıyordu belki de kendini.

Ama umursamadı ölüm onun için bir hediye olurdu. Yıllardır üzerine yük olan yorgunluğun alınması ona rahatlık hissini tattırırdı.

Göle yaklaşmıştı, ağaçların arkasından gölü yavaşça süzdü.

Ay göle yansıyor ve etrafı aydınlatıyordu.

Beline bir çift el dolandı.

"Beni özledin mi Camz?"

Camila kulağını okşayan yumuşak sesle mest olmuştu.
Gözleri dolmuştu ama arkasını dönmeye cesaret edemedi.

"Benden korkuyor musun?"

Bu kalın sesli fısıldamaya dayanamayıp,
yavaşça arkasını döndüğünde gördüğü yüz hala aynıydı.

Yüzünü elleri arasına alıp, okşadı.

"Sekiz yıl geçti ve sen hala gördüğüm en güzel kızsın."

Lauren gülümsedi.

Gülümseyişi aynıydı ama bir şey eksik gibiydi.

"Sensiz o kadar yalnız hissettim ki Lolo. Çok kötü durumdaydım. Sürekli kalbimde bir şeyleri bekliyormuş gibi yaşamak nasıl bir histi tahmin edemezsin."

Camila söylediğinin sadece bencillik olduğunu hissedince konuşmasına devam etti,

"Benim için öldürdün.
Ve bu beni boğuyor.
Seni görünce..."

Ağzından küçük bir hıçkırık kaçınca dudaklarını birbirine bastırdı.

"Seni görünce orada duygularımı görüyorum Lolo.
Tüm duygularımı.
Keşke yok olsalar."

"Duygular ve anılar sahip olduğumuz tek şeyler."

Yutkunup gökyüzüne baktı.

"Şimdi buradayız. Kendi kişiliğimizi, evimizi hatırlamamız için gereken iki şey de yanımızda Camz.
Senin sahip olduğun duygular.
Ve benim sahip olduğum anılar."

Camila ellerinin titremesine engel olamıyordu.
Göldeki yansımalarına gözünü gezdirdi.

"Ay gerçekten gölü aydınlatıyor..."