Jeden uśmiech i jeden błysk w brązowych oczach wywracają świat Victora Nikiforova do góry nogami. Wszystko staje na głowie, rodzina się dziwi, a sam zainteresowany jest jeszcze bardziej zainteresowany niż zwykle.
Szkoda tylko, że nie tym czym powini...
Wyjazd Victora osłabił całkowicie mój zapał. Tęskniłem za nim, właściwie przez to wszystko całkowicie nic mi się nie chciało i nawet w pracy ciągle coś szło nie tak. O ile mi było wiadomo po swoich urodzinach pojechał odwiedzić rodzinę i nie wiadomo kiedy dokładnie wróci. I to w pewien sposób nie dawało mi spokoju przez następnych kilka dni. Miałem wrażenie, że to moja wina, że on uciekł, ponieważ zrobiłem coś nie tak i go wystraszyłem. Analizując sytuację po raz enty pomyślałem o tym, że to może dlatego, że wtedy do czegoś między nami doszło, a on poczuł się jakoś przyparty do muru. Tylko, że ja przecież nie naciskałem na niego, nie robiłem żadnej z tych durnych babskich rzeczy, które kobiety robią po czymś takim. Nie bombardowałem go wiadomościami, nie dzwoniłem tysiąc razy na dzień i nie zachowywałem się jak histeryczka z szalejącymi hormonami. Owszem, mieliśmy ze sobą kontakt, ale odnosiłem chwilami wrażenie, że on sobie pomyślał, że jestem zwyczajnie łatwy i nie warto się angażować.
A za cholerę tego nie chciałem.
Dlatego odpuściłem, przynajmniej na moment. Pracowałem, pomagałem Minako i robiłem wszystko, by nie dać po sobie poznać, że jest mi przykro czy coś, choć było i to bardzo. Siostrzenice Victora przyprowadzał ktoś inny, ale nie wypytywałem o niego nikogo, bo nie byłem do końca pewny czy on komukolwiek o mnie mówił. Paradoksalnie to sprawiło, że zachciało mi się wyć z bezradności, cudem jednak powstrzymywałem się przy dzieciach i Okukawie.
- Pluszne Cię zaraz, Yuuri. Co się dzieje? - spytała wreszcie odciągając mnie na bok w piątkowe popołudnie, gdy praktycznie wszystkie dzieci już zostały odebrane.
- Nic, co ma się dziać? - mruknąłem poprawiając okulary w niebieskich oprawkach i kręcąc nosem; nie do końca chciałem z nią rozmawiać o Victorze, ale wiedziałem, że ona nie da mi spokoju. Wiedziała wszystko.
- Jesteś nieobecny, nawet Yuuko przyszła mi się wczoraj pożalić. Mów mi zaraz co jest grane - drążyła dalej Minako.
- Tęsknię za nim, Minako-sensei. On jest jakiś nieobecny, rzadko się odzywa i zachowuje się jakbym przestał go obchodzić - wyjaśniłem krótko. - W dodatku wyjechał bez słowa.
- Wyjechał, ponieważ jego mama jest w kiepskim stanie po wypadku. Nie chciał nic mówić, bo nie chciał Ci rzucać na barki swoich problemów, ot cały Victor - Minako oparła się o ścianę i odetchnęła głośno, widząc moją minę. - Nie martw się, wróci to pogadacie. Czyli za jakiś tydzień...
- Żartujesz sobie? Mój facet ma problem, a Ty mówisz mi, że mam poczekać tydzień? - wypaliłem bezczelnie patrząc jej w oczy.
Nie rozumiałem jej kompletnie, gdyby ona była w takiej sytuacji to podejrzewam, że ani chwili by nie zwlekała i zaraz byłaby w drodze do ukochanego. Dlaczego więc ja miałbym zrobić inaczej?
- Co chcesz zrobić? - zapytała ostro podchodząc do mnie i zakładając ramiona na klatce piersiowej.
- Porozmawiam z nim i postaram się mu pomóc. Nie zostawię go przecież - oznajmiłem wprost mimo wyraźnego zawodu w oczach Minako. Była zazdrosna, czułem to w kościach. Sęk w tym, że kompletnie mnie to nie interesowało, mogła sobie robić co chciała i z kim chciała.
- Twoja sprawa - odparła cicho.
Po powrocie z pracy i uprzednim odgrzaniu sobie obiadu zadzwoniłem do Victora. Już rozmawiając z nim przez telefon czułem jak jest zmęczony, bezradność aż wylewała się z jego głosu.
- Złamała nogę, a że nie miał się kto nią zająć to poprosiła mnie o pomoc - wyjaśnił zrezygnowanym tonem; w tle słyszałem dźwięki telewizora i głos kobiety, zapewne pani Nikiforov.
- Victor przyjadę wam pomóc i nawet nie próbuj się sprzeciwiać. Teraz już rozumiem skąd Twoje zachowanie i ten znikomy brak kontaktu. Zabukuje sobie bilety na samolot do Petersburga i za kilka dni będę u was.
Z jednej strony głupio mi było się tak wpierdzielać z butami, a z drugiej czułem, że Nikiforov podświadomie chce pomocy tylko wstyd mu o nią prosić. Cały on.
- Yuuri, kochany mój... - wyszeptał Victor z wyraźnie ścisniętym gardłem. - Nie chciałbym Ci robić problemów.
- Nie robisz, Vitya. Skoro jesteśmy razem to chce być przy Tobie kiedy coś złego się dzieje. Mam nadzieję, że to jasne.
Zapadła cisza. Żaden z nas nie mówił nic, podejrzewałem, że mama prosiła o coś Victora i dlatego na chwilę zniknął.
- Dziękuję, naprawdę - powiedział w końcu śmiejąc się nerwowo. - Poznasz moją mamę, mówiłem jej o Tobie i sądzę, że się dogadacie. Póki co muszę zmykać, kochany.
Pożegnaliśmy się, a ja poszedłem pod prysznic. Trzymała się mnie myśl, że Minako zwyczajnie mnie oszukała i od początku o wszystkim wiedziała odnośnie wyjazdu Nikiforova. Skoro się przyjaźnili, a my byliśmy razem to raczej powinna mnie o tym poinformować. Nie powiem, zdenerwowało mnie to, jednak nie chciałem wszczynać awantury, szczególnie, że kłótnie nie były mi teraz na rękę. Nie, kiedy wszystko się układało. Miałem pracę, cudownego mężczyznę i multum planów na przyszłość.
Kiedy kilka dni później, dokładnie w Sylwestra, wsiadałem do samolotu myślałem tylko o tym jak bardzo brakuje mi Victora i jak bardzo nie mogę doczekać się spotkania z nim. Poza tym... jego mama. Pani Nikiforov chciała mnie poznać, co uznałem za oczywisty znak, że to wszystko nie jest tylko snem.
Podczas prawie dziesięciu godzin lotu kilkanaście razy przysypiałem i się budziłem z nadzieją, że to już. Dopiero głos miłej kobiety mówiącej po rosyjsku do końca mnie podniósł. Przetarłem powieki palcami, ziewnąłem kilka razy i w pochodzie pasażerów samolotu, wydostałem się z niego, mając nadzieję, że Nikiforov już na mnie czeka. Z bagażem pod ręką i plecakiem na ramieniu udałem się na postój taksówek, gdzie wśród tłumu ludzi odnalazłem szarą czuprynę. Te jedną jedyną i unikatową.
Mój Nikiforov.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
