-Vanuit Deveny-
Ik schik van Reins vraag. Misschien, moet ik wel eens antwoorden. Ik kijk Rein nog steeds aan in zijn mooie bruine ogen. Een korte "Eh..." Verlaat mijn mond. "Sorry, ik had het niet moeten vragen. Het spijt me." Rein staat op. "Nee Rein, je hoeft geen sorry te zeggen. Ik wil super graag!" Rein draait zich om en ik trek hem in een knuffel. Dit is lang geleden. Rein laat me los en ik voel kort daarna zijn zachte lippen op de mijne. Na een tijdje trek ik weer terug. "Ik moet maar eens naar huis." Zeg ik. Ik voel dat ik bloos dus ik kijk maar even naar de grond. Rein knikt en hij laat me uit. "Ik hou van je." Mompelt hij nog. "Ik ook van jou." Zeg ik. Ik geef een kusje op zijn wang en ik loop naar huis.
-Vanuit Danee-
Ik probeer Deveny te bellen maar ze neemt maar niet op... Er zou toch niets gebeurt zijn? Ik doe de sleutel in het slot en ik doe de deur open. Zoals gewoonlijk is het weer zo stil. Ik loop naar de woonkamer om de tv aan te zetten. "Liefje!" Ik kijk om. "Mam!" Roep ik blij. Ik ren op heet af en ik knuffel haar. "Eindelijk ben je uit het ziekenhuis!" Zeg ik. "Ja, ze hebben me beter gemaakt. Gelukkig was het niets ernstigs." Zegt mam. Ze geeft een kus op mijn wang. "Hebben ze verder nog iets gezegd?" Vraag ik. "Ik moet de komende dagen rustig aan doen." Zegt mam. Ik loop naar de keuken. "Wat ga je doen liefje?" vraagt mam. "Thee voor je maken natuurlijk." Zeg ik. Ik hoor mama lachen en ze gaat op de bank zitten. Een paar minuten later kom ik aan met een dienblad. Er staan twee kopjes thee op en een stroopkoek. "Nou nou zeg, wat een verwennerij." Lacht mam. "Natuurlijk, alles voor jou! Ik ben zo blij dat je uit het ziekenhuis bent!"
-Vanuit Deveny-
Het begint al een beetje donker te worden. Als ik bij mijn huis kom begin in steeds langzamer te lopen. Zit er nou iemand voor de deur? "Hallo?" Vraag ik met een trillende stem. "Deveny, eindelijk ben je thuis!" Hoor ik diegene zeggen. "Wie ben jij?" Vraag ik. De persoon staat op. "Weet je dat dan niet? We hebben elkaar al eerder ontmoet..."
