-Vanuit Rein-
De film is net af en we lopen weer naar buiten. Het is donker. Heel donker. Ik voel dat Deveny mijn hand vast pakt. Ik kijk haar aan, maar ze is alleen maar druk bezig met rondkijken. Ik lach. "Wat?" "Niks." Ik stap weer op mijn fiets en Deveny stapt achterop. Ze pakt mijn middel weer vast en weer fladderen er allemaal vlinders in mijn buik.
"Weet je wel waar je heen gaat?" Vraagt Deveny ongerust. "Euhm, ja... Nee eigenlijk niet meer." "Dus je wil zegen dat we zijn verdwaald?" "Ik denk het wel." Zeg ik. "Rein, het is al één uur 's nachts! Mijn ouders zullen dood ongerust zijn!" Roep Deveny. Ik stop en ik stap af. "Het spijt me heel erg..." Zeg ik sip. Ik ga langs Deveny zitten die ondertussen tegen een boom is gaan zitten. "Het geeft niet, weetje, ik zit nu zo met wat er drie jaar geleden is gebeurt, dat ik je geen kans meer wil geven." Zegt Deveny. "Ik snap je wel." "Ja, maar misschien moet ik je nog wel een kans geven." "Meen je dat?" Zeg ik blij. Deveny gaat met haar hoofd op mijn schouder liggen. "Ja Reino, ja." Zegt ze. Ik leg mijn hoofd op die van haar en zo vallen we in slaap. Tegen een boom.
-Vanuit Danee-
Ik zit nu in het ziekenhuis bij mama. Ze heeft net haar derde operatie gehad. Ik vind het echt zo zielig voor haar. Er rolt een traan over mijn wang. "Het komt wel goed." Hoor ik een stem achter mij. Ik draai me om en ik zie Nils staan. "Nils?" Zeg ik. Ik veeg gauw mijn tranen weg. "Ik?" Zegt Nils lachend. "Wat doe jij nou nog hier?" Vraag ik. "Naar jou toe komen." Zegt Nils en hij pakt mijn hand vast. Ik lach verlegen. "Wat ben je toch een gekkerd." Lach ik. "Mag ik jou gekkerd zijn?" Vraagt Nils. Ik kijk hem recht in zijn mooie bruine ogen. "Vraag je me nou om je vriendin te zijn?" Vraag ik. Nils knikt. "Ik, euhm..."
