X HIGH: School For Aspiring Killers

Chapter 4

X High
Chapter 4
Zylith's Pov

   Nakatulala ako habang nakatingin sa salamin. Seryoso? Nanaginip ba ako...

Ilang sampal na ang nagawa ko pero wala parin. Totoo ang lahat ng tu!!!

Napasabunot nalang ako sa aking sarili. Ano ba kasi tung napasok ko!!! Mga mamamatay tao daw ang lahat ng nandito...

Gusto kong tumakas pero naalala ko bigla yung sinabi nilang Exel sa akin. Hindi ako makakatakas...and mapaparasuhan lang ako pag gagawin ko ang bagay na yun!

Gusto kong sumigaw at humingi ng tulong pero...wala akong magawa.

*Toktoktok*

Tatlong sunod-sunod na katok ang narinig ko sa pinto. Bigla kong naalala ang mga sinabi nila Saquin sa akin...

Lahat ng tao dito ay hindi nakakapagtiwalaan. Lahat ay mamamatay tao...

Mabilis kong kinuha ang walis ko at dahan-dahang binuksan ang pinto.

"Woooah! Para saan naman yang walis?!" Gulat na sabi ni Lailenee.

"A-ah! Ikaw pala yan..."

"May I come in?" She asked saka tumango nalang ako.

Pumasok siya sa kwarto ko at umupo sa couch. She smiled at me...hindi creepy smile niya ngayon ah!

"So...alam mo na pala!" She said and smiling at me widely.

Masaya pa siya huh! Samantalang ako dito kinakabahan sa mangyayari sa susunod na mga araw ko sa paaralan na tu!

What if may papatay sa akin? What if...Waaaah! Gusto ko na umalis dito! Bahala na at mapunta sa impyerno kong bahay basta wag lang dito. Mas worst pa tu kesa sa bahay namin!!!

"Bakit hindi mo sinabi sa akin agad..." Nakayukong wika ko kay Lailenee.

"Well, What I think is it would be nice na sarili mo ang makakahanap ng sagot. At dahil alam mo na...once again this is X High! School for aspiring killers!" She grinned at me.

Napabuntong hininga nalang ako. Ano ba tung napasok ko!

"As what as I said...you must be careful! Lahat ng tao dito ay mamamatay tao. Yung iba mga walang konsensya...at yung mga may konsensya, sila yung madalas na mamamatay." Seryosong sabi niya sa akin.

"Bakit...bakit ganito ang paaralan na tu?! Pwede ko kayong isumbong sa pulis!" Sabi ko saka mabilis na kinuha ang cellphone ko.

She suddenly smirked at me...

"You can't...walang maniniwala sayo. You'll be punished Zylith. Walang nakakaalam sa lugar na tu!" She said.

Tuluyan kong nabitawan ang aking cellphone. Nanginginig ako sa kaba...ano nang mangyayari sa akin. Wala na akong takas sa lugar na tu...

"The only way to escape is to graduate. And the only way to graduate...is to kill!!!" She seriously said.

"I-I can't kill..." Hindi ko namalayan na tumulo na pala ang aking luha. Natatakot ako...

"Tsss...ano nang gagawin mo?! Patakaran ay patakaran! You want to live right? Diba sabi mo gusto mo makahalik ng lalaki at gawin yung ano!" Sabi niya at tumawa pa. Seryoso? Tumatawa siya habang ako dito kinakabahan na!

"Pero hindi ko kaya..."

"Kailangan Zylith! Killing is the key to survive. Everyday you will have a task to kill someone...ano nang gagawin mo?! Kung hindi ka papatay, ikaw ang mamamatay!!!"

Seryoso akong tinignan ni Lailenee.

"Walang may paki sa iyo dito Zylith. Everyone can kill you now! Kanina...nung binigyan ka ng pagkain ni Pauline, hindi mo ba alam na magaling si Pauline sa pagpapatay ng tao using poisons. Lahat pati ako...pwede kang patayin ngayon!"

Tumayo siya sa couch saka inabot sa akin ang isang panyo. She smiled at me...

"I know you can do it!" Sabi niya...

Saka siya umalis sa kwarto ko. Parang sasabog utak ko kakaisip...

Pati si Lailenee! You must not trust people in here...

Napahiga nalang ako sa aking kama!

"I can't escape..."

_

Mag-isa akong naglalakad sa hallway. Suddenly, may naramdaman akong sumusunod sa akin. Lumingon ako sa likod ko pero...wala!

Bumuntong hininga nalang ako at kinalma ang sarili ko. Binilisan ko ang paglalakad...alam kong ako ang target ng lahat na estudyante dito.

"Woooah! Nagmamadali ka ata Zylith!" Bungad sa akin ni Exel.

Hindi ko rin dapat pagkatiwalaan si Exel...

Sabi nga nila...lahat ng estudyante dito ay mamamatay tao! Wala akong makakapagtiwalaan...

I just smiled at him saka tumango sa kanya.

"Ok ka lang ba?" He asked.

"Ah...Oo!" Sagot ko.

Umupo ako sa aking upuan saka naman dumating si Lailenee.

"Goodmorning Madame Lailenee!"

"Goodmorning class!"

Lahat ay seryoso lang na nakikinig kay Madame Lailenee. Hindi ako mapakali...parang lahat sila pasimpleng tinitignan ako.

"So, tommorow will be Killing Tournament! Please wag kayong umabsent...alam niyo naman kung ano ang mangyayari sa inyo, diba?!"

Ki-killing tournament?! Seryoso ba tung paaralan na tu...

Walang pakialam ang mga guro, principal at estudyante kung may mamamatay!!!

Parang ngayon palang naiimagine ko na ang mangyayari bukas...

Patayan...dugo...HINDI KO KAYANG MAKITA ANG MGA GANUNG BAGAY!!!

Napalingon ako sa paligid...mukhang ang sasaya ng mukha nila. Except ako at itong katabi ko.

"Bakit kayo masaya Exel?!" I asked.

"Hindi mo ba alam? Ang killing tournament ay puno ng thrill!" Sabi ni Exel. Seryoso? Gusto nilang makakita ng mga taong nagpapatayan!!!

Lumingon ako sa katabi kong lalaki. He's a nerd! Wearing big eye glasses! Suddenly, he looked at me!

"What?" He asked.

"A-ah...wa-wala!" Sabi ko at mabilis na umiwas ng tingin. Mukhang ang inosente ng mukha niya...

"You're the transferee right?!" He said.

"Ah! Oo!"

"Ummhh...kinakabahan ka ata para bukas!" Sabi niya.

"Hi-hindi ko kasi kayang pumatay..." Seryosong wika ko.

"Wag kang mag-alala...masasanay ka rin gaya ko!" Sabi niya at ngumiti sa akin.

"By the way, I'm Clexon Jace! Ummmhh...maiintindihan ko kung ayaw mong makipagkaibigan. All of us can't be trusted!" He said.

"Ah! I'm Zylith!" Sabi ko saka naman saktong natapos na agad ang klase.

Mag-isa akong naglakad pabalik sa aking kwarto. Gusto ko munang magkulong hangang sa matapos ang lunch break!

Suddenly...may sumusunod na naman sa akin. Lumingon ako sa likod ko saka ko nakita si Pauline na nakahawak ng kutsilyo. She grinned at me!!!

"P-Pauline..."

"Hi! Zylith!!!"

Mabilis akong tumakbo pero ang bilis niya at nahabol niya ako kaagad. Sinakal niya ako at halos hindi na ako makahinga...

"He-Help..." Pilit akong nanlaban pero sadyang ang lakas niya.

"TU-TULOOONG..."

To be Continued...